Sony Alpha 500 jest aparatem wyższej klasy amatorskiej, oferującym więcej możliwości niż testowane niedawno lustrzanki Sony niższych klas: A230 i A380. Naszym zdaniem nowe aparaty z serii A5xx są pierwszymi lustrzankami Sony oferującymi wygodny uchwyt i ergonomiczne umieszczenie spustu migawki. Nie jest to jeszcze wzór do naśladowania, ale już nie ma powodów do narzekań. Aparat ze środkowej półki ma adekwatne do tego rozmiary. Jest wyraźnie większy od lustrzanek typowo amatorskich i mniejszy od profesjonalnych.

Liczba przycisków na obudowie A500 również jest całkiem spora i mamy bezpośredni dostęp do niektórych często używanych funkcji. Brakuje jednak przycisku do włączania i wyłączania stabilizacji obrazu. Możliwości sterowania stabilizacją nie daje również wygodne w użyciu menu funkcyjne i trzeba zaglądać aż do menu głównego.

Sony A500 ma w miarę dobrej jakości uchylny wyświetlacz LCD. Jego rozdzielczość jest jednak mniejsza niż w siostrzanej lustrzance A550, a brak możliwości odchylania na boki nieco ogranicza elastyczność użytkowania skądinąd dobrego systemu live-view.

Obiektywy

W obecnej ofercie firmy Sony dostępne są obiektywy z logo Sony oraz z logo Carl Zeiss. Ich asortyment można zobaczyć w naszej bazie obiektywów.

Oprócz nowych obiektywów systemu Alpha można używać obiektywów produkowanych wcześniej przez firmę Konica-Minolta, a także od niezależnych producentów takich jak Sigma czy Tamron.

Szybkość

Postęp elektroniki sprawia, że bardzo rzadko zdarza się narzekanie na szybkość działania współczesnych aparatów. W przypadku Sony A500 również wszystko dzieje się wystarczająco szybko, aby nie wzbudzać zniecierpliwienia użytkowników. Po włączeniu aparat jest od razu gotowy do użycia, a zrobienie pierwszego zdjęcia zajmuje mniej niż sekundę. Takie operacje jak ustawianie parametrów w menu funkcyjnym, poruszanie się po menu głównym, przeglądanie zdjęć, ich powiększanie i przechodzenie do poziomu miniaturek odbywają się płynnie. Usuwanie pojedynczych zdjęć zabiera około jednej sekundy. Formatowanie 8-gigabajtowej karty trwa około 3 sekund.

Zdjęcia seryjne

Autorzy instrukcji posłużyli się modnym ostatnio chwytem marketingowym. Nieco asekuracyjnie podają maksymalne, a nie orientacyjne czy minimalne szybkości jakie można uzyskać w trybie zdjęć seryjnych. Alfa 500 oferuje dwa tryby szybki Hi i wolniejszy Lo. Dodatkowo szybkość serii zależy od tego czy pracujemy z systemem live-view, czy używamy wizjera optycznego.

Pomimo mniejszej liczby pikseli na matrycy A500 w porównaniu do A550, maksymalne szybkości są takie same, a do tego ten drugi aparat potrafi zapisać w wewnętrznym buforze więcej klatek. Jego bufor jest bowiem około 3 razy większy. A500 nie ma również najszybszego trybu dostępnego jedynie w A550.

Dla sprawdzenia rzeczywistej szybkości zdjęć seryjnych wykonujemy 30-sekundowe serie zdjęć stopera z czasem ekspozycji 1/1000 sekundy, w trybie ręcznego ogniskowania. Po to, żeby zapisywane pliki nie były zbyt małe nasz stoper został umieszczony na bogatym w szczegóły kolorowym tle, a stosowana czułość ISO 1600 dodawała sporo szumu, aby kompresja JPEG nie była zbyt wydajna. Do tego testu użyliśmy karty SanDisk Extreme III o pojemności 1 GB.

Na początek sprawdziliśmy serie zdjęć zapisywanych w formacie JPEG o najlepszej jakości. Pojedyncze zdjęcie zajmuje 6,8 MB. Podczas fotografowania z użyciem wizjera optycznego początkowa szybkość zbliżona była do wartości podawanej w instrukcji (5 kl/sek), ale utrzymywana była jedynie przez niecałe półtorej sekundy. Potem seria zwalnia i szybkość przestaje być stała – sporadycznie pojawiają się przerwy trwające ponad pół sekundy. W ciągu całych 30 sekund aparat zarejestrował 75 klatek, co daje dość przyzwoitą średnią 2,5 klatki na sekundę. W tym miejscu można zauważyć, że testowany niedawno Sony A230 formalnie robił 3 klatki na sekundę, a średnia na 30 sekund była tylko minimalnie słabsza (2,4 kl/sek). W przypadku formalnie najszybszego trybu seryjnego najbardziej odczuwamy wpływ szybkości karty pamięci na pracę aparatu po zapełnieniu wewnętrznego bufora. Można domyślać się, że nowa generacja jeszcze szybszych kart SD może uzyskany wynik nieco poprawić. Wykres momentów wykonywania kolejnych zdjęć przedstawiamy poniżej.

Sprawdziliśmy też jak wygląda sprawa szybkości zdjęć seryjnych w trybie live-view. Okazało się, że początkowa szybkość wynosi około 3 klatki na sekundę czyli o jedną klatkę mniej niż podaje instrukcja. Z drugiej strony spowolnienie serii pozwala utrzymać maksymalną szybkość przez ponad 4 sekundy. Po zapełnieniu bufora spowolnienie nie jest drastyczne i kolejne zdjęcia robione są dość jednostajnie. Średnia z 30 sekund wynosi ponad 2,4 kl/sek i jest niewiele niższa niż z wizjerem optycznym. Wykres momentów wykonywania kolejnych zdjęć przedstawiamy poniżej.

Następnie wykonaliśmy serię w trybie Lo z uzyciem wizjera optycznego. Początkowa szybkość wynosiła około 3 klatki na sekundę, co jest zgodne z informacją producenta. Utrzymywana była przez prawie 5 sekund. Potem szybkość zmalała i pojawiły się lekkie nierównomierności kolejnych momentów ekspozycji. W sumie przez 30 sekund zostało wykonanych 77 klatek, czyli nieco więcej niż w trybie Hi. Średnia szybkość wyniosła 2,57 klatki na sekundę. Wykres momentów wykonywania kolejnych zdjęć przedstawiamy poniżej.

System Live-view spowolnił również zdjęcia seryjne w trybie Lo. Początkowa trwająca około 5 sekund szybka seria miała szybkość około 3 klatek na sekundę, ale potem pojawiło się spowolnienie i dość wyraźnie niejednorodny rozkład momentów kolejnych ekspozyji, który przedstawiamy na wykresie poniżej.

Dla skrócenia i tak długiego tematu zdjęć seryjnych testy dla zdjęć zapisywanych w formacie RAW przeprowadziliśmy tylko z użyciem wizjera optycznego. W trybie Hi seria zaczyna się z  taką samą szybkością jak w przypadku JPEG-ów. Również w tym przypadku szybkość spada po wykonaniu 7 klatek w ciągu niecałych 1,5 sekundy. Potem aparat wykonuje nieco ponad 1 zdjęcie na sekundę, ale odstępy czasowe są dość równomierne. Średnia szybkość przez 30 sekund wynosi 1,47 klatki na sekundę. Wykres momentów wykonywania kolejnych zdjęć przedstawiamy poniżej.

Tryb Lo dla formatu RAW pozwala utrzymywać początkową szybkość wynoszącą około 3 klatki na sekundę przez prawie 3 sekundy. Po zapełnieniu wewnętrznego bufora seria wygląda prawie tak samo jak w trybie Hi. Średnia szybkość przez 30 sekund wynosi 1,5 klatki na sekundę. Wykres momentów wykonywania kolejnych zdjęć przedstawiamy poniżej.

Dla kompletności testu poniżej przedstawiamy wykresy momentów ekspozycji dla trybu Hi oraz dla trybu Lo przy jednoczesnym zapisie w formacie RAW i JPEG. Szybka seria w obydwu przypadkach trwa krócej niż 1 sekundę i zawiera jedynie 3 zdjęcia. Średnia szybkość przez 30 sekund w obydwu przypadkach wynosi 0,9 klatki na sekundę.

Stabilizacja obrazu

Lustrzanki Sony wyposażone są w system SteadyShot, w którym drgania aparatu kompensowane są przez mechanizm poruszający matrycą rejestrującą obraz. Podczas testów stabilizacji obrazu, dla kolejnych czasów ekspozycji wykonujemy dwie serie zawierające co najmniej 20 zdjęć. Jedną serię robimy z wyłączoną, a drugą z włączoną stabilizacją. Potem sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy w formie procentowej stosunku liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Rezultat uzyskany przez A500 pokazany jest na poniższym wykresie. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszemu użytemu w tym teście czasowi ekspozycji czyli 1/100 sekundy. Zdjęcia testowe wykonywane były z obiektywem Sony 50 mm f/1.4, a obiekt znajdował się w odległości około 3 m.

Największa odległość pomiędzy punktami dla dwóch ciągów mierzona w poziome wynosi około 3 EV. Jest to wynik podobny do uzyskanego przez Sony A380, nieco lepszy od Sony A230 (2,5 EV) oraz wyraźnie lepszy od Sony A550 (2 EV). Biorąc pod uwagę fakt, że nie ma korelacji wyniku z osobą przeprowadzającą test stabilizacji, jesteśmy skłonni uznać ten rozrzut za wynik różnej sprawności konkretnych egzemplarzy układu Steady Shot.

Czyszczenie matrycy

Alpha 500 to kolejna lustrzanka Sony, która trafiła do testów z pewną ilością wyraźnych zanieczyszczeń matrycy. Widać je na umieszczonym poniżej zdjęciu białego ekranu oświetlonego wbudowaną lampą błyskową (stąd duże winietowanie) wykonanym prawie na samym początku testów.

Odnosimy wrażenie, że obecnie produkowane lustrzanki Sony opuszczają fabrykę z zanieczyszczonymi matrycami. Z zanieczyszczeniami tymi nie radzi sobie wbudowany system czyszczenia matrycy. Zdecydowaliśmy się na czyszczenie ręczne z użyciem typowej dmuchawki stosowanej do aparatów fotograficznych. Po tym zabiegu sytuacja się poprawiła i nie zauważyliśmy, aby następowało intensywne gromadzenie się kurzu podczas dalszych testów. Automatyczne czyszczenie matrycy pomaga więc utrzymywać matrycę w czystości, ale nie zapewnia całkowitego zabezpieczenia i co jakiś czas matrycę watro przedmuchać.

Lampa błyskowa

Wbudowana lampa błyskowa w Sony A500 charakteryzuje się liczbą przewodnią 12 (ISO 100). Szerokość kątowa błysku odpowiada polu widzenia dla ogniskowej 18 mm. Siłę błysku możemy regulować w przedziale od −2 EV do +2 EV ze skokiem 1/3 EV. Lampa błyskowa w A500 może pracować w następujących trybach:

• błysk automatyczny,
• błysk wypełniający,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji,
• synchronizacja z tylną kurtyną migawki,
• błysk bezprzewodowy.

Siłę błysku lamp porównujemy zawsze wykonując zdjęcie przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Za względu na brak czułości ISO 100 w A500, zdjęcie wykonaliśmy przy ISO 200, zwiększając jednocześnie wartość przysłony do f/11. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, ustawiliśmy w pozycji neutralnej. Zdjęcia w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przedstawiamy poniżej. Moc lampy błyskowej A500 porównujemy z lampą Canona 50D.

Sony A500 (M)	Canon 50D (M)
Sony A500 (P)	Canon 50D (P)

Widać, że zarówno w trybie ręcznym jak i półautomatycznym lampa A500 daje błysk o porównywalnej mocy do lampy Canona 50D.

Autofokus

W A500 zastosowano autofokus 9-punktowy (z centralnym punktem krzyżowym), działający na zasadzie pomiaru TTL z detekcją fazy. Jego zakres czułości zawiera się w przedziale od 0 do 18 EV (przy konwersji ISO 100). Wspomaganie autofokusu umożliwia wbudowana lampa błyskowa, której zasięg wynosi od 1 do 5 metrów. Czujniki znajdujące się przy wizjerze powodują, że autofokus może automatycznie ustawiać ostrość po przyłożeniu oka do wizjera.

Wybór trybu pracy autofokusu dokonujemy w menu funkcyjnym. Do dyspozycji mamy autofokus pojedynczy, automatyczny oraz ciągły. W menu funkcyjnym znajdziemy również opcje dotyczące wyboru punktu AF. Wybierać możemy spośród następujących opcji:

• AF szeroki – w tym przypadku aparat sam wybiera, które z dziewięciu punktów zostaną użyte,
• AF punktowy – użycie tylko centralnego punktu AF,
• AF lokalny – możliwość ręcznego wyboru punktu.

Z powyższego wykresu wynika, że celność autofokusu w testowanym egzemplarzu Sony A500 jest wyraźnie słabsza niż w Canonie 50D. Porównanie z celnością Nikona D90 pokazuje, że w A500 jest tylko nieznacznie słabiej.

Po rewelacyjnym wyniku testu celności autofokusu w Sony A230 rezultat testu w A500 rozczarowuje. Z drugiej strony jest lepiej niż w przypadku A380. Wynik siostrzanej Alfy 550 jest nieco lepszy. Porównanie do Alfy 550, która ma taki sam mechanizm automatycznego ustawiania ostrości wskazuje, że mamy do czynienia z pewnym rozrzutem jego skuteczności w zależności od testowanego egzemplarza. Wygląda na to, że kontrola jakości w tym przypadku jest dość tolerancyjna i kupujący mogą liczyć jedynie na szczęście przy zakupie takiego aparatu. Nie możemy też wykluczyć, że stosunkowo silne drgania aparatu wywołane podnoszeniem lustra negatywnie wpływają na rozdzielczość poszczególnych zdjęć zaburzając rozkład uzyskanych rozdzielczości.

Pomiar światła

Pomiar światła w Sony A500 realizowany jest za pomocą 40-segmentowego przetwornika obrazu o wzorze plastra miodu. Zakres jego pracy odpowiada przedziałowi od 2 do 20 EV (przy pomiarze punktowym od 4 do 20 EV) oraz od 2 do 17 EV w trybie Live View we wszystkich trybach pomiaru (dane dotyczą ISO 100 i f/1.4). Użytkownicy mogą wybierać z pośród trzech trybów pracy pomiaru światła:

• pomiar wielosegmentowy – ekspozycja jest automatycznie dobierana na podstawie pomiarów z 40 stref rozmieszczonych w kadrze,
• pomiar centralnie ważony – pomiar dokonywany jest w całym kadrze ale uśredniany z większą wagą dla obszaru centralnego,
• pomiar punktowy – pomiar jest wykonywany wokół wybranego punktu AF.