Poniższy wykres przedstawia pomiary szumu na zdjęciach JPEG z 550D wykonane programem Imatest. Wyniki są bardzo zbliżone do analogicznych pomiarów zaprezentowanych w teście EOS-a 7D, który przypomnijmy, ma również 18-megapikselową matrycę. Jeśli natomiast porównamy poniższy wykres do analogicznego dla 500D, to zauważymy, że są na nim trochę mniejsze wartości szumu niż u poprzednika. Potwierdzają się nam zatem wnioski z poprzedniego rozdziału. O jakości zdjęć RAW napiszemy natomiast w dalszej części tego tekstu.

W Canonie 550D mamy do dyspozycji standardową dla najnowszych EOS-ów czterostopniową redukcję szumów: redukcja wyłączona, poziom standard, słaby lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie najwyższej natywnej czułości ISO 6400.

6400 ISO
NR Wyłączony
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w teoretycznie surowym formacie. RAW-y z 550D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y.

100 ISO
550D
7D
500D
200 ISO
550D
7D
500D
400 ISO
550D
7D
500D
800 ISO
550D
7D
500D
1600 ISO
550D
7D
500D
3200 ISO
550D
7D
500D
6400 ISO
550D
7D
500D
12800 ISO
550D
7D
500D

Nie jest łatwo wizualnie ocenić poziom szumu na zdjęciach z trzech prezentowanych tu Canonów. Na zdjęciach JPEG pokazanych w poprzednim rozdziale, dostrzegaliśmy chyba więcej różnic. W tym przypadku, a potwierdzają to pomiary na tablicy Kodaka Q-13, wartości szumu dla poszczególnych czułości są niemal takie same dla 7D i 550D oraz minimalnie od nich mniejsze dla 500D. Te różnice dostrzec jest niezwykle trudno, ale jeśli porównamy na przykład pierwsze wycinki ISO 3200, to zauważymy, że na zdjęciach z 550D i 7D jest więcej czerwonego sygnału szumu.

Powyższe wnioski potwierdzają się także, kiedy spojrzymy na pomiary szumu wykonane na zdjęciach RAW przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Porównując trzy analogiczne wykresy dla 550D, 500D i 7D zobaczymy małą (rzędu 0.5%) przewagę EOS-a 550D. Ta różnica jeszcze bardziej nam się zatrze, jeśli przeskalowalibyśmy 18-megapikselowe zdjęcie z 550D do 15 megapikseli. Można więc mówić o bardzo porównywalnych możliwościach tych dwóch trzycyfrowych lustrzanek.

Darki

Canon 550D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Do celów naszej prezentacji sygnał ograniczyliśmy do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100.000.

Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 2559 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

Nic niepokojącego nie widać w wyglądzie histogramów. Mają one kształt dzwonu, co świadczy o tym, że nie mamy do czynienia z odszumianiem, jakie działa chociażby w Nikonach. System redukcji szumów przy długich ekspozycjach jest oczywiście dostępny w 550D, ale można go w pełni wyłączyć.

Poniższą tabelkę ze statystyką szumu w darkach warto porównać z analogiczną tabelą z testu EOS-a 7D. Wartości z obu tych tabel są bardzo zbliżone do siebie, co świadczy niewątpliwie o podobnym zachowaniu obu matryc.