Na najkrótszej ogniskowej Nikkor prezentuje się rewelacyjnie, wypadając nawet minimalnie lepiej niż tak chwalony przez nas Zeiss. Osiągane wartości sięgają rekordów nie tylko dla obiektywów zmiennoogniskowych ale także dla „stałek”. Canon, u którego ogniskowa 24 mm jest najsłabsza z całego zakresu, prezentuje się tutaj skromniutko. Wracając jednak do Nikkora, troszkę gorzej jest dla dłuższych ogniskowych. Proszę jednak nie zatracić skali porównania. To gorzej odnosi się do rekordowych wartości notowanych na 24 mm. W skali bezwzględnej, to wciąż wybitnie wysokie wartości, dające bardzo ostry obraz od maksymalnego otworu względnego począwszy! Niejedna starsza „stałka” chciałaby zachowywać się w podobny sposób. Nawet na najsłabszej kombinacji f/2.8 i 70 mm Nikkor prawie ociera się o świetny poziom 40 lpmm. Choć chcąc być uczciwym, można zauważyć, że w zakresie 45–70 mm to jednak Zeiss spisuje się ciut lepiej. Canon zaś, nawet na swojej najlepszej ogniskowej 45 mm, nie sięga poziomu konkurentów. Na jego obronę przemawia fakt, że jest konstrukcją najstarszą, projektowaną jeszcze pod filmy fotograficzne, a nie cyfrowe matryce. Jego konkurenci to nowiutkie konstrukcje zoptymalizowane pod każdym względem do pracy z „cyfrą”.

Poniższy rysunek pokazuje osiągi Nikkora 24–70 mm na brzegu kadru.

Mówiąc krótko, Nikkor ma tutaj znacznie mniej do zaoferowania niż Zeiss i idzie „łeb w łeb” ze starszym Canonem. Szczególnie martwi zachowanie dla f/2.8, gdzie dla żadnej ogniskowej nie osiągamy poziomu przyzwoitości ustawionego na 30 lpmm. Chcąc mieć w miarę ostre brzegi, Nikkora musimy przymknąć do co najmniej f/4.0. Przy f/5.6 obraz na wszystkich ogniskowych będzie już bardzo dobrej jakości.