Rzeczywisty rozmiar obiektywów	Lewy:   42+/- 0.05 mm Prawy:  42+/- 0.05 mm	8 / 8.0 pkt
Rzeczywiste powiększenie	9.91+/- 0.05 raza	3 / 3.0 pkt
Sprawność optyczna	83.1+/- 1%	11 / 25.0 pkt
Aberracja chromatyczna	W centrum na poziomie małym. Na brzegu też bardzo przyzwoicie. Szkło niskodyspersyjne, tutaj najwyraźniej daje o sobie znać.	7.8 / 10.0 pkt
Astygmatyzm	Korygowany w sposób prawidłowy, choć do ideału trochę jeszcze brakuje. Niewielkie, acz zauważalne „iskrzenie” gwiazd.	7.2 / 10.0 pkt
Dystorsja	Odległość pierwszej zakrzywionej linii od centrum pola w stosunku do promienia pola widzenia: 44% ± 5%	4.5 / 10.0 pkt
Koma	Pojawia się w odległości 60–70% od centrum pola. Troszkę większa niż średnia na brzegu.	6.5 / 10.0 pkt
Nieostrość obrazu	Nieostrość pojawia się w odległości 73% ± 4% od centrum pola widzenia.	4 / 10.0 pkt
Pociemnienie brzegowe	Bardzo nieznaczne.	4.4 / 5.0 pkt
Odwzorowanie bieli	Ponad 10% różnicy w transmisji pomiędzy środkiem zakresu widzialnego, a czerwoną częścią widma robi jednak swoje.	3 / 5.0 pkt
Kolimacja osi	Wzorowa!	5 / 5.0 pkt
Wewnętrzne odblaski	Lewy: Prawy: Tło dość ciemne. Zauważalna fałszywa źrenica o średniej intensywności tuż obok właściwej.	3.9 / 5.0 pkt
Obudowa	Zgrabna, poręczna i solidna. Trochę wzorowana na serii EL Swarovskiego. Dobrze leży w ręku i przy oku. Muszle okularowe z tworzywa sztucznego o 3 stopniach regulacji wysokości. Nic nie trzeszczy pod naciskiem. Guma dobra, intensywnie karbowana przez co uzyskujemy pewny uchwyt. Przy obiektywach owa guma troszkę odchodzi.	7.2 / 8.0 pkt
Ogniskowanie	Duża i wygodna śruba centralna. Chodzi płynnie ale troszkę za lekko, a jej ruch powoduje słyszalne „mlaskanie”. Pełen obrót zajmuje 680 stopni. Indywidualne ogniskowanie na prawym okularze rozwiązane poprzez duży i wygodny oraz karbowany pierścień. Rusza soczewką na zewnątrz.	4.3 / 5.0 pkt
Wyjście na statyw	Jest na przedzie. Średnio użyteczne ale wygodne w dojściu.	2.5 / 3.0 pkt
Rozstaw okularów	od 52.2 do 73.7 mm	4 / 6.0 pkt
Min. odległość ostrego widzenia	2.10 metra.	2 / 2.0 pkt
Okulary	O polu własnym 63.1 stopnia (wg wzoru uproszczonego) i 57.7 stopnia (wg wzoru tangensowego).	12.5 / 20.0 pkt
Pole widzenia	Zmierzone przez nas wyniosło 6.37 ± 0.03 stopnia i było o 0.07 stopnia większe niż podane w specyfikacjach. Pole typowe dla tej klasy sprzętu.	6 / 8.0 pkt
Wyczernienie i kurz wewnątrz tubusa	Tubusy czarne, lekko połyskujące. Denko ciemno-szare i matowe. Bardzo czysto. Podczas tej samej sesji testowej mieliśmy do porównania kilka lornetek bardzo renomowanych producentów i to produkowany w Chinach Wings ED mógł je wszystkie zawstydzić w tej kategorii.	4.5 / 5.0 pkt
Winietowanie centralne	Lewy: Prawy: Lekko jajowate źrenice. OL: 0.9%, OP: 0.6%	7 / 8.0 pkt
Jakość pryzmatów	Dobrej klasy BaK-4.	8 / 8.0 pkt
Powłoki antyodblaskowe	Wszędzie zielonkawe. Intensywność średnia.	5 / 5.0 pkt
Gwarancja [w latach]	wieczysta	6 / 6.0 pkt
Wynik ostateczny	72.3%	137.3 / 190 pkt
Wynik Ekono		0pkt.

Podsumowanie

• solidna, a jednocześnie lekka obudowa,
• pole widzenia troszkę większe od bezpośrednich konkurentów,
• dobrze korygowana aberracja chromatyczna,
• niewielki astygmatyzm,
• przyzwoicie korygowana koma,
• niewielkie pociemnienie obrazu na brzegu pola,
• dobre wyczernienie i czystość wewnątrz tubusów,
• źrenice wyjściowe tylko minimalnie jajowate,
• dobrej klasy pryzmaty BaK-4,
• wieczysta gwarancja.

• transmisja mogłaby być wyższa,
• ostrość na brzegu pola widzenia powinna być lepsza.

Lornetkę Alpen Optics Wings ED 10×42 zamówiłem do testów, bo bardzo byłem ciekawy jej wyniku. Dlaczego właśnie ją? Rzućmy okiem na następującą tabelę. Lornetki Olympus EXWP I i Vortex Viper to hity naszego dużego testu 10×42. Pentax DCF ED 10×43 to droższy model renomowanego producenta, który zawiera szkło niskodyspersyjne w obiektywach. Patrząc na parametry całej czwórki lornetek i czytając opisy dostarczone przez ich producentów, wydawało mi się, że Wings ED ma szansę być podobnym hitem jak Olympus i Vortex. Wings ED dokładnie tak jak Viper i Pentax, zawiera szkło niskodyspersyjne w obiektywach. Choć w niektórych miejscach można znaleźć informację, że jest to fluoryt, trochę w to wątpię. Zwykłe i tańsze szkło ED, w tej klasie cenowej, to i tak znacznie powyżej średniej. Do tego wielowarstwowe powłoki antyodbiciowe na wszystkich granicach powietrze-szkło, pryzmaty z wydajnymi powłokami metalicznymi i fazowymi, pole widzenia większe od wymienionych w tabeli konkurentów, waga i wymiary mniejsze, a wyposażenie standardowe bardzo bogate. W teorii i na papierze wszystko wyglądało świetnie. Jak jest w rzeczywistości?

Zacznijmy może od wykresu transmisji, który jest zaprezentowany poniżej.

W zasadzie, patrząc na charakterystyczne, zielonkawe powłoki Wings ED mniej więcej wiedziałem czego się spodziewać. Wykres transmisji jest dość charakterystyczny, z zauważalnym dołkiem w centrum zakresu widzialnego. W efekcie, uśredniona po tym centrum wartość transmisji sięga 83%. Wynik przyzwoity, ale tylko przyzwoity; biorąc pod uwagę zachwalane powłoki na pryzmatach powinien być przynajmniej te 5% wyższy. Na szczęście sytuacja poprawia się wyraźnie dla czerwonej części widma, gdzie lornetka nie ma problemów z przekroczeniem granicy 90%.

Jak wygląda reszta parametrów optycznych? Niskodyspersyjne szkło w obiektywach zdaje się spełniać swoje zadanie dobrze, bo aberracja chromatyczna, nawet na brzegu, całkiem przyzwoitego przecież pola nie jest uciążliwa. Do korygowania komy i astygmatyzmu nie mamy żadnych zastrzeżeń. Bardzo podoba nam się jeszcze jedna rzecz. W lornetkach dachowych tego typu ograniczenie wagi i rozmiarów odbywa się kosztem pomniejszenia pryzmatów. To powoduje przysłowiowe „wylanie dziecka z kąpielą”. Małe pryzmaty wymuszają małe pole widzenia, ciemne na brzegu i pościnane źrenice wyjściowe. Wings ED jest tutaj miłym wyjątkiem. Jest mniejszy i lżejszy od bezpośrednich konkurentów, a jednocześnie ma od nich większe pole widzenia. Co więcej, brzegi tego pola nie są nadmiernie ciemne, a źrenice ścięte tylko w stopniu minimalnym. Jedyne do czego można się przyczepić, to stosunkowo szybki spadek ostrości przy brzegu pola. Zarówno Vortex, jak i Olympus wypadały tutaj lepiej. Na obronę Alpena można jednak przywołać jego większe od konkurentów pole.

Jest jeszcze jedna rzecz, która pozytywnie wyróżnia Alpena z lornetek tej klasy cenowo-jakościowej. Jest to wyposażenie standardowe. Komplet dekielków, pasek na szyję, sztywny futerał z paskiem, ściereczka do czyszczenia optyki nikogo już nie dziwią. Znajdujemy je nawet u lornetek kosztujących kilkaset złotych. Alpen w serii Wings ED poszedł jednak dalej. W zestawie dostajemy bardzo ciekawe, sztywne etui, które możemy zamocować do paska do spodni i mieć lornetkę dostępną zawsze pod ręką. Ponieważ osobiście bardzo często chodzę na wycieczki zarówno z aparatem fotograficznym jak i z lornetką, powieszenie ich obu na szyi, choć możliwe, stwarza sporo problemów, i to zarówno pod względem wagi, jak i funkcjonalności. Pomysł Alpena rozwiązał wszystkie moje problemy i za to zapunktował u mnie mocno.

Podsumowując, wynik ciut ponad 130 punktów świadczy sam za siebie. Co prawda, najgroźniejsi konkurenci Alpena, tacy jak Vortex Viper czy Olympus EXWP I zebrali trochę lepsze rezultaty, ale Wings ED może im jednak przeciwstawić rzeczy, które nie są punktowane w naszej tabeli, a dla wielu są istotne – takie jak choćby waga, gabaryty czy wyposażenie. Nie bez znaczenia jest też fakt, że w Polsce, po ostatnich zawirowaniach walutowych, Vortex Viper 10×42 podrożał do około 1900 zł, co czyni go zauważalnie droższym od Alpena. Do tej silnej grupy dobija także Bushnell Legend 10×42 z wynikiem takim samym jak Wings ED. Konkurencja w tej klasie jest więc duża, wybór także i każdy może dostosować go do swoich potrzeb, tym bardziej, że wszystkie opisywane powyżej lornetki są naprawdę bardzo dobrymi propozycjami.