Wykres przedstawiający osiągi testowanego obiektywu w centrum kadru i na jego brzegu prezentuje się następująco.

To, co widzimy zawiera się w zakresie od wyników przeciętnych po bardzo dobre. Świetne osiągi obiektyw uzyskuje dla przysłony f/5.6 ale również w zakresie od f/4.0 do f/11.0 nie ma się czego powstydzić. Znacznie gorzej, zdecydowanie poniżej oczekiwań, prezentuje się przy maksymalnym otworze względnym oraz po przymknięciu bardziej niż wartość f/16.0. Maksymalny otwór względny jest poważną bolączką testowanego obiektywu, bo tam nie jest osiągany nawet poziom przyzwoitości, który w przypadku 14-megapikselowej matrycy NEX-a jest ustawiony w okolicach 34–35 lpmm. Na szczęście przymykanie przysłony pomaga w stopniu bardzo znaczącym. Obiektyw wystarczy przymknąć o 1/3–2/3 EV, aby stał się całkowicie użyteczny.

Ze względu na wspomniane w poprzednim rozdziale różnice pomiędzy „naleśnikami”, trudno bezpośrednio odnosić powyższe wyniki do innych systemów. Z pewnością zdecydowanie najlepsze osiągi uzyskują aparaty systemu Mikro Cztery Trzecie, które pełnymi garściami czerpią z większych możliwości związanych z projektowaniem optyki pod mniejszy detektor. To powoduje, że zarówno Olympus 2.8/17 jak i Panasonic 1.7/20 nie mają najmniejszych problemów by na maksymalnym otworze osiągać w pełni satysfakcjonujące użytkownika obrazy, co niestety nie udaje się produktowi firmy Sony.

Zobaczmy teraz jak wygląda sytuacja na brzegu kadru. Niestety tam testowany obiektyw nie zasługuje już na żadne pochwały. Rozdzielczość dla maksymalnego otworu względnego jest bardzo słaba i dopiero przymknięcie do f/5.6 lub f/8.0 daje względnie znośne rezultaty. Pod tym względem Sony spisuje się zdecydowanie gorzej niż pozostałe testowane kompaktowe „stałki”, ale nie zapominajmy, że jest to obiektyw znacznie bardziej szerokokątny, więc zadanie miał trudniejsze. Dopiero gdy w nasze ręce wpadną Samsung 2.8/16, 2.8/20 lub Panasonic 2.5/14 będziemy mieli dobrą skalę porównawczą i będziemy mogli należycie ocenić skalę problemów z jakimi muszą borykać się producenci szerokokątnej optyki zamkniętej w malutkich gabarytach.

Pod względem rozdzielczości Sony 16 mm f/2.8 nie zachwyca, choć poza upadkami ma też swoje wzloty. Z pewnością największym zawodem jest praca na przysłonie f/2.8, która ledwie ociera się o użyteczność. Osobom planującym jego zakup właśnie dla pracy przy maksymalnym otwarciu przysłony radzimy dwukrotnie przemyśleć tę decyzję. Dla odmiany w zakresie f/5.6 – f/11.0 praca obiektywu może się podobać ze względu na centrum kadru, chociaż prawdę mówiąc – jest bardzo podobna do równie dobrego pod tym względem obiektywu kitowego Sony E 18–55 mm f/3.5–5.6 OSS. Rozdzielczość nie jest zatem czynnikiem, dla której szczególnie warto byłoby nabywać ten obiektyw systemu NEX.