Rzeczywisty rozmiar obiektywów	Lewy:   49.55+/- 0.05 mm Prawy:  49.53+/- 0.05 mm	6 / 8.0 pkt
Rzeczywiste powiększenie	7.04+/- 0.05 raza	3 / 3.0 pkt
Sprawność optyczna	82.3+/- 1%	11 / 25.0 pkt
Aberracja chromatyczna	W centrum bardzo mała, na brzegu średnia.	7 / 10.0 pkt
Astygmatyzm	Średni. Gwiazdy trochę się iskrzą.	6 / 10.0 pkt
Dystorsja	Odległość pierwszej zakrzywionej linii od centrum pola w stosunku do promienia pola widzenia: 32% +\- 4%	3 / 10.0 pkt
Koma	Pojawia się w okolicach 70% promienia pola widzenia. Na brzegu wyraźna.	6.5 / 10.0 pkt
Nieostrość obrazu	Nieostrość pojawia się w odległości 81% +\- 3% od centrum pola widzenia.	6 / 10.0 pkt
Pociemnienie brzegowe	Niewielkie, aczkolwiek zauważalne.	3.9 / 5.0 pkt
Odwzorowanie bieli	Charakterystyczny dołek w krzywej transmisji dla światła zielonego i wyższa transmisja w czerwieni. Minimalny odcień błękitu.	3.9 / 5.0 pkt
Kolimacja osi	Wzorowa.	5 / 5.0 pkt
Wewnętrzne odblaski	Lewy: Prawy: W okolicach poziomu średniego.	2.9 / 5.0 pkt
Obudowa	Klasyczna konstrukcja Porro. Dość poręczna, ale obita śliską gumą, co nie zapewnia pewności uchwytu przy spoconych rękach, lub gdy trzymamy lornetkę w rękawiczkach z materiału. Gumowe i nieregulowane muszle. Wodoodporna i wypełniona azotem. Bardzo poręczna i zgrabna jak na klasę 7x50.	6 / 8.0 pkt
Ogniskowanie	Klasyczny mostek okularowy. Śruba centralna wygodna o zakresie 530 stopni. Chodzi płynnie. Nacisk na okulary nie powoduje rozogniskowania. Mostek chodzi nieznacznie na boki. Ruch odbywa się ze słyszalnym mlaskaniem. Rusza się minimalnie nierówno. Indywidualne ogniskowanie na prawym okularze rusza soczewką zewnętrzną.	3.5 / 5.0 pkt
Wyjście na statyw	Jest wygodne wyjście.	3 / 3.0 pkt
Rozstaw okularów	od 53.5 do 74.3 mm	5 / 6.0 pkt
Min. odległość ostrego widzenia	3.25 metra.	1.5 / 2.0 pkt
Okulary	O polu własnym 52.2 stopnia (wg wzoru uproszczonego) i 49.0 stopnia (wg wzoru tangensowego).	5 / 20.0 pkt
Pole widzenia	Zmierzone przez nas wyniosło 7.41 +\- 0.03 i było minimalnie mniejsze od tego podanego w specyfikacjach, Pole dość dobre jak na tą klasę sprzętu.	6 / 8.0 pkt
Wyczernienie i kurz wewnątrz tubusa	Tubusy czarne i matowe, denko szare ale nie błyszczące. Klej przy pryzmatach czarny. Mikroskopijne pyłki na pryzmatach.	4.1 / 5.0 pkt
Winietowanie centralne	Lewy: Prawy: OL: 2.9%, OP: 0.9%	6 / 8.0 pkt
Jakość pryzmatów	Dobrej klasy BaK-4.	8 / 8.0 pkt
Powłoki antyodblaskowe	Zielonkawe wszędzie. Intensywność średnia.	4.5 / 5.0 pkt
Gwarancja [w latach]	5	3.5 / 6.0 pkt
Wynik ostateczny	63.3%	120.3 / 190 pkt
Wynik Ekono		0pkt.

Podsumowanie

• mała aberracja chromatyczna,
• przyzwoicie korygowany astygmatyzm i koma,
• małe pociemnienie na brzegu pola widzenia,
• dobre odwzorowanie bieli,
• dobre wyczernienie wewnątrz tubusów,
• dobrej klasy pryzmaty ze szkła BaK-4.

• za duża dystorsja,
• lekko ścięte źrenice wyjściowe.

Seria porropryzmatycznych lornetek DO Titatnium jeszcze bez modelu 8x56 ED. Od lewej: 7x50, 8x56, 10x56 i 9x63.

Seria Titanium polskiej firmy Delta Optical powoli się rozrasta. Jej najmniejszy model porroprozmatyczny o parametrach 7x50 jest lornetką naprawdę niewielką i poręczną. Jego największymi konkurentami w tej klasie cenowej są na pewno lornetki takie jak Nikon Action EX 7x50, Zeissy z Jeny lub modele 7x50 firmy Fomei. Porównanie ich parametrów prezentuje następująca tabela. Delta, Nikon i Fomei kosztują w zasadzie tyle samo. Najdroższy jest Zeiss z Jeny, bo za model o parametrach 7x50, w bardzo dobrym stanie, przyjdzie nam zapłacić około 700-1000 zł.

Czy warto za niego tyle dopłacać - to sprawa, o której można długo dyskutować. Na pewno kusi własnościami mechanicznymi, będąc sprzętem, który można użytkować przez dziesiątki lat. Problem w tym, że jego powłoki, nawet te w wersji MC, to produkt technologii lat 70-tych XX wieku. Współcześnie produkowane chińskie powłoki wielowarstwowe, choć do wybitnych nie należą, i tak sprawują się lepiej. Widać to dość dobrze na poniższym wykresie transmisji uzyskanym dla DO Titanium 7x50.

W centrum zakresu widzialnego mamy wyraźny dołek (dlatego powłoki lornetki wydają się zielonkawe), przez co transmisja sięga tam 81-85%. Dla światła czerwonego dochodzi jednak ona do 92%. W Zeissach z Jeny jest trochę inaczej. One są optymalizowane dla światła żółtego, gdzie transmisja sięga 90-92%. Niestety bardzo szybko spada, gdy przechodzimy do światła niebieskiego i czerwonego, co powoduje wyraźne zażółcenie obrazu - większe niż w przypadku współczesnej optyki Delty. Te zażółcenie jest jeszcze większe w modelach sprzed roku 1979, kiedy nie zaczęto jeszcze stosować powłok wielowarstwowych.

Delta jest jedną z lżejszych lornetek w tej kategorii, a do tego ma największe pole widzenia - to dość poważny atut, szczególnie wobec Nikona, który ma tak małe pole, że wiele modeli klasy 10x50 ma pole od niego większe.

Titanium 7x50 nie ma żadnych wyraźnych wpadek. Chęć zapewnienia małych gabarytów, spowodowała użycie małych pryzmatów, przez co źrenice wyjściowe są nieznacznie ścięte. Jeśli chodzi o wady optyczne, zastrzeżenia mamy tylko do dystorsji. W reszcie kategorii mamy wyniki średnie lub dobre.

Podsumowując, w tej klasie cenowej, trudno będzie znaleźć nam coś wyraźnie lepszego. Solidnym konkurentem mógłby być Nikon Action EX 7x50, ale do niego zniechęca małe pole widzenia. Aż 1 stopień różnicy na korzyść Delty to jednak sporo. Chcąc kupić coś zauważalnie lepszego, musimy liczyć się z wydatkiem na poziomie ponad 1000 zł, bo wtedy dopiero dochodzimy do poziomu lornetek takich jak William Optics 7x50 ED. Dla wielu osób wydać 500 zł, a wydać 1000 zł, to jednak zasadnicza różnica i wtedy zakup Delty wydaje się rozwiązaniem bardzo zasadnym.