Czy tak wysoki wynik EF-Sa 10-22 mm to fakt, czy też efekt jakiegoś błędu systematycznego w naszych pomiarach? Możemy spróbować odpowiedzieć na to pytanie porównując zachowanie się kilku szkieł w limicie dyfrakcyjnym, czyli na przykład dla przysłony f/16, gdzie aberracje pozaosiowe są zniwelowane do minimum, a główny wpływ na rozdzielczość ma dyfrakcja, jakość matrycy i właśnie systematyczne błędy pomiarowe. I tak dla ogniskowych 17 i 22 mm średnia wartość MTF50 wyniosła 31.6 +\- 0.5 lpmm. Podany tutaj błąd jest gaussowskim błędem 1-sigma wynikającym z uśredniania kilkunastu pomiarów. W przypadku Canonów 1.8/85 i 1.4/50 średnia wartość MTF50 dla f/16 wyniosła dokładnie 29.7 lpmm z błędem odpowiednio 0.8 i 0.3 lpmm. Widać więc, że MTFy notowane dla EF-Sa 10-22 mm są o około 6% wyższe. Z drugiej jednak strony, zgodnie z regułami wnioskowania statystycznego oba pomiary zazębiają się w zakresie trzech wartości sigma (a tak naprawdę nawet dwóch), co nie upoważnia nas do stwierdzenia, że pomiary uzyskane dla EF-S 10-22 mm są w jakiś sposób błędne. Nie mniej nie można wykluczyć, że rzeczywiste rozdzielczości Canona 10-22 mm są o małe kilka procent mniejsze niż te zaprezentowane na powyższym rysunku. W żadnym wypadku nie zmienia to wyciągniętych przez nas wniosków i stwierdzenia, że Canon 10-22 mm to bardzo ostre szkło.

Kolejnym argumentem przemawiającym za poprawnością naszych metod testowych jest zachowanie Canona na brzegu, gdzie wyniki już tak wyśmienite nie są. I tak, w środku zakresu ogniskowych zachowanie należy uznać za bardzo dobre, bo tam szkło nie ma problemu z wyraźnym przekroczeniem poziomu 30 lpmm. Gorzej jest na krańcach zakresu ogniskowych, choć i tam zachowanie się Canona należy uznać za zadowalające.

Żeby zachować konsekwencję sprawdźmy jeszcze zachowanie testowanego obiektywu w limicie dyfrakcyjnym tj. dla przysłony f/16. Canon 10-22 mm notuje tutaj wyniki w zakresie 25.8-26.7 lpmm ze średnim błędem 1 lpmm. Stałoogniskowe Canony osiągają tu poziom 28 lpmm z błędem mniejszym od 1 lpmm. Tym razem wyniki zazębiają się ze sobą w zakresie odchyłki gaussowskiej. Jest to silnym argumentem, za tym, że jeśli nasze pomiary rozdzielczości obiektywów krótkoogniskowych są obarczone jakimś błędem systematycznym, to jest on na poziomie nieznacznym, w żadnym wypadku nie mającym wpływu na wyciągane tutaj wnioski o świetnej ostrości obrazu testowanego Canona EF-S 10-22 mm.