Canon PowerShot SX50 HS

4.3 mm

21 mm

Nikon Coolpix P520

4.3 mm

19 mm

Olympus Stylus SP-820 UZ

4 mm

21 mm

Sony Cyber-shot DSC-HX300

4 mm

21 mm

Zwycięzcą w tej kategorii zostaje Canon ponieważ na zdjęciach nim wykonanych odblaski są najmniej widoczne. W drugiej scence testowej blików nie ma wcale (a przynajmniej nie rzucają się w oczy), a każdy kolejny aparat ma tutaj zdecydowanie niższe osiągi. Olympus i Sony zajmują najniższe lokaty, ponieważ zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku odblaski są wyraźnie widoczne i charakteryzują się dość dużym stopniem nasilenia. Dobrze z tego towarzystwa wypada Nikon Coolpix P520, który zajmuje drugie miejsce za Canonem.

Przy ocenie jakości obrazu uzyskiwanego z udziałem obiektywów o bardzo szerokich zakresach ogniskowych zawsze pojawiają się pytania o geometrię obrazu i teraz tym właśnie się zajmiemy.

Poniższe zdjęcia przykładowe ukazują zachowanie się poszczególnych modeli przy trzech ogniskowych: najkrótszej, najdłuższej oraz wybranej ze środka zakresu. Canon SX50 HS na początku zakresu ogniskowych daje obraz z zauważalną dystorsją beczkowatą, ale stopień nasilenia tej wady nie jest bardzo wysoki. W zdecydowanej większości sytuacji zdjęciowych wada ta nie stałaby się widoczna. W przypadku Nikona P520 również mamy do czynienia ze zniekształceniem beczkowatym, ale o nieznacznie wyższym natężeniu. Olympus SP-820UZ zaskakuje natomiast nie tylko nieco większą dystorsją, ale też innym jej rodzajem, ponieważ na zdjęciach wykonanych przy jego pomocy widzimy deformację poduszkową. Sony HX300 osiąga wynik bardzo podobny do Canona i Nikona również wykazując niewielką dystorsje beczkowatą na swoich zdjęciach. W tym porównaniu trudno wskazać jest bezapelacyjnego zwycięzcę gdyż wszystkie aparaty charakteryzują się bardzo podobnym stopniem zdeformowania obrazu i jedynym który się wybija jest Olympus, ale tylko ze względu na inny rodzaj dystorsji niż u konkurentów. Generalnie rzecz biorąc można powiedzieć, że testowane modele pozytywnie zaskakują pod względem korygowania zniekształceń geometrycznych – patrząc na zakres ogniskowych można spodziewać się karkołomnych wręcz efektów, które jak widać nie występują.

Canon PowerShot SX50 HS

4.3 mm (24 mm)

28 mm (156 mm)

215 mm (1200 mm)

Nikon Coolpix P520

4.3 mm (24 mm)

28 mm (155 mm)

180 mm (1000 mm)

Olympus Stylus SP-820 UZ

4 mm (22 mm)

26 mm (144 mm)

160 mm (896 mm)

Sony Cyber-shot DSC-HX300

4.3 mm (24 mm)

27 mm (150 mm)

215 mm (1200 mm)

Gdy przejdziemy do dłuższych ogniskowych to możemy zauważyć, że w przypadku Canona, Nikona i Sony dystorsja beczkowata ustępuje miejsca zniekształceniu poduszkowemu. Pojawia się ono w każdym z trzech wymienionych aparatów, ale jej intensywność jest relatywnie niska. Najlepiej wypada Cyber-shot, a zdjęcia z niego są niemal idealne pod względem geometrii. Od stawki odstaje znowu Olympus, który dystorsję poduszkową na krótkich ogniskowych zamienia na beczkowatą przy dłuższych, czyli zupełnie odwrotnie od pozostałych aparatów w teście. Zdjęcie z SP-820UZ wykonane z najdłuższą ogniskową jest naznaczone zniekształceniem beczkowatym o nieznacznie silniejszym natężeniu niż u konkurentów.

Kolejna porównanie dotyczące optyki aparatów, które zamieszczone jest poniżej, skupia się na ukazaniu natężenia aberracji chromatycznych. Zdjęcia testowe powstały z wykorzystaniem najkrótszych dostępnych ogniskowych w danych modelach, a fotografowana scena zawiera w sobie bardzo gwałtowne i kontrastowe przejścia pomiędzy światłami i cieniami.

Już po pierwszym spojrzeniu na poniższą tabelę można szybko wyłonić zwycięzcę i jest nim Canon Powershot SX50 HS. Zdjęcie nim zarejestrowane jest co prawda naznaczone magentowymi odbarwieniami charakterystycznymi dla aberracji chromatycznej, ale konkurenci radzą sobie w tym przypadku zdecydowanie gorzej. O ile w centrum kadru każdy aparat daje czysty i klarowny obraz, to w przypadku wycinka z narożnika jest zupełnie inaczej. Najgorzej prezentuje się Sony HX300, który nie tylko nie poradził sobie z aberracją chromatyczną, ale jeszcze dał obraz fatalnie rozmyty.

Najkrótsza ogniskowa
Canon PowerShot SX50 HS	Nikon Coolpix P520
Olympus Stylus SP-820 UZ	Sony Cyber-shot DSC-HX300

Podsumowując tę część testu trzeba podkreślić, że aparaty tego typu, jak te ujęte w teście, których podstawową cechą jest bardo szeroki zakres ogniskowych, od zawsze cieszyły się złą sławą jeżeli chodzi jakość obrazu. Optyka nie zawsze była w stanie nadążyć za wymaganiami, jakie musiał spełniać aparat. W przypadku opisywanych modeli producentom udało się nad wyraz skutecznie zwalczyć jedną z podstawowych wad czyli dystorsję. Ile jest w tym doskonałości optyki, a ile pracy oprogramowania wbudowanego w aparat i obrabiającego każde zdjęcie? Tego się raczej nie dowiemy, ale może cieszyć to, że uzyskujemy coraz lepsze technicznie zdjęcia. Oczywiście jest sporo miejsca na poprawki, co widać przy okazji oceny aberracji chromatycznych.

Przejdźmy teraz do oceny jakości obrazu pod względem odwzorowania detali i poziomu szumów czyli skupimy się bardziej na właściwościach matryc i procesorów obrazu. Pierwsza scenka testowa była fotografowana w warunkach studyjnych przy wykorzystaniu światła sztucznego a aparaty miały wyłączone wyostrzenie i odszumianie zdjęć oraz włączony automatyczny balans bieli.

Zacznijmy od najniższego poziomu czułości ISO jaki oferuje każdy ujęty w tym teście aparat czyli od 80 ISO. Próbki zdjęć pokazują sporą różnice w rozdzielczości pomiędzy Sony HX300 (20.1 Mpix) a Canonem SX50 HS (12 Mpix) co jest oczywiście naturalne. Obraz zapisywany przez Cyber-shot'a wydaje się być najlepszy, najwierniej oddający fotografowaną scenkę, nasycony detalami (co widać na twarzy karcianej królowej) i jednocześnie odwzorowujący kolorystykę. Można też dopatrzeć się lekkiej ziarnistości, która może kojarzyć się z analogowymi materiałami i może być wynikiem algorytmów kompresji bądź odszumiania – widać to najmocniej na wycinku pokazującym etykietę butelki. Jest to po prostu szum, który nieznacznie psuje dobry efekt. Ciekawie prezentuje się Nikon P520, z którego zdjęcie jest niezbyt wyostrzone, mało kontrastowe i wygląda jakby było wykonane przez mgłę. Kolory są nieznacznie chłodniejsze niż na innych zdjęciach. Olympus SP-820UZ daje obraz o wysokim kontraście i wysokiej zawartości detali. Kolory odwzorowane są dość poprawnie i nie widać żadnego wyraźnego zafarbu. Szumu praktycznie nie ma, ale widać efekty nadmiernego wyostrzania pliku przez aparat. Canon SX50 HS odstaje od pozostałych aparatów pod względem rozdzielczości, która jest zdecydowanie niższa, oraz tym, że kolorystyka jest ocieplona. Poza tym, ilość detali pokazana na zdjęciu jest zaskakująca duża – widać sporo niuansów i drobnych szczegółów przy jednoczesnej nieobecności szumów.

Taki opis jest aktualny do poziomu ISO 200, gdzie widać degradację obrazu zapisywanego przez Olympusa, który staje się lekko nieostry. Pozostałe aparaty zachowują się w sposób przewidywalny i stopniowo tracą detale oraz gubią kolory. Przy 400 ISO liderem jest Sony, który nadal rejestruje sporo detali, a poziom szumów w porównaniu do niższych ISO nie wzrasta tak gwałtownie jak np. w Olympusie. Nikon jest na szarym końcu – obraz jest jeszcze bardziej rozmyty i wyprany z drobnych fragmentów oraz kolorów. Poziom 400 ISO to moment, gdzie mocniej uwidaczniają się skutki pracy algorytmów odszumiania powodujące utratę drobnych detali oraz zanik szumu. Widać to na policzkach karcianej królowej, gdzie zarówno w Nikonie jak i Olympusie zniknęły rumieńce. Canon i Sony te drobne kolorystyczne niuanse pokazują przy wyższych czułościach – Sony nawet przy 1600 ISO.

Patrząc na wycinki z wyższych czułości można zauważyć, że Nikon utrzymuje pewien stały poziom – wzrost czułości nie ma tak destrukcyjnego wpływu na jakość obrazu jak u konkurentów. Przykładem może być Olympus, gdzie pomiędzy 800 ISO a 1600 ISO różnica w jakości jest bardzo duża. Najmniejsze różnica pomiędzy kolejnymi próbkami widać jednak w Canonie. Wydaje się, że korzystając z matrycy o niskiej rozdzielczości zyskuje on na tym, że szumy są mniejsze już na starcie, a co za tym idzie nie potrzebne jest przykładanie tak intensywnego odszumiania jak u konkurentów.

3200 ISO z Olympusa przypomina bardziej obraz malowany akwarelami niż zdjęcie a Nikon P520 nadal utrzymuje swój poziom zamglonego obrazu. Jedynie z Cyber-shot'a daje się uzyskać fotografie zawierające jakiś ładunek szczegółów. Canon niestety nie prezentuje się już tak dobrze jak można domniemywać gubiąc detale i kolorystykę. Wyższe czułości (czyli 6400 i 12 800 ISO) to już tylko zbiór pikseli przypominający wyglądem pierwotnie fotografowane przedmioty i są bliższe wspomnianym już akwarelom - nie zobaczymy żadnych drobnych detali, a kolory rozbiegają się z tym, co obserwujemy w rzeczywistości.

ISO 80
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 100
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 200
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 400
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 800
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 1600
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 3200
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 6400
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 12800
SX50 HS

Drugi zestaw próbek zawierający wycinki zdjęć wykonanych przy oświetleniu naturalnym potwierdza wszystkie zgromadzone powyżej uwagi i oceny. Przy 80 ISO obraz z Canona i Sony jest bezkonkurencyjny i zawiera dużo detali (np. powierzchnia kory drzewa). Nikon nadal rysuje obraz w sposób lekko zamglony – jakby przez pończochę, ale na tyle wyraźny aby dojrzeć szczegóły na korze drzew. W Olympusie natomiast w światłach widać sporo detali (szpilki drzewa) natomiast w cieniach szczegóły giną, a kora wydaje się być niemal jednolita kolorystycznie. Klasyfikacja z Canonem i Sony na przedzie, Nikonem na trzeciej pozycji i Olympusem zamykającym stawkę powtarza się się przy każdym poziomie czułości ISO. Wszystkie oryginalne pliki, które służyły za źródło próbek można zobaczyć na następnej stronie testu.

ISO 80
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 200
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 800
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300
ISO 3200
SX50 HS
P520
SP-820UZ
HX300

Reasumując część poświęconą jakości zdjęć należy dokonać klasyfikacji ogólnej testowanych aparatów. Zdecydowanie pozytywnie należy ocenić efekty pracy Cyber-shot'a HX300, który rejestruje najwięcej detali i pomimo bardzo dużej rozdzielczości matrycy dobrze radzi sobie z zaszumieniem obrazu na wysokich czułościach. Na równi z nim można ustawić Canona PowerShot SX50 HS, który choć daje obraz o mniejszej rozdzielczości niż konkurenci, to dzielnie broni się i daje obraz o dobrej jakości. Rozczarowuje natomiast Nikon Coolpix P520, po którym można oczekiwać lepszych wyników zwłaszcza, że wydaje wcale nie wypada lepiej niż sporo tańszy i prostszy Olympus SP-820UZ. Oglądając zdjęcia ze Stylusa wprawne oko może wychwycić dwie rzeczy: mocne odszumianie oraz przeostrzenie, które sprawiają, że obraz jest nieco nieprzyjemny dla oka.

Ostatnim punktem tej części testu będzie omówienie właściwości filmowych oraz jakości obrazu jaki dają testowane modele w plikach wideo. Na następnej stronie znajduje się zestaw wideo, z których pobrano zaprezentowane poniżej próbki. Są one zapisane w najwyższymi możliwymi parametrami dla danego modelu i pokazują maksymalną jakość obrazu jaką możemy uzyskać korzystając z nich.

Oglądając filmy nakręcone testowanymi aparatami oraz poniższe próbki można dojść do następujących wniosków: jakość obrazu zarówno w Canonie, Sony jak i Nikonie jest bardzo zbliżona pod względem ilości detali i kolorystyki, i można ją ocenić jako bardzo dobrą. Coolpix oraz Cyber-shot oferują nagrywanie progresywne FullHD 1920 x 1080/50p, co widać przy płynniejszych sekwencjach ruchu. Najsłabiej wypada obraz nagrywany przez SP-820UZ, który w porównaniu do pozostałych aparatów zapisuje gorszej jakości dźwięk (tylko monofoniczny), mniej detali oraz widoczne jest mocniejsze zaszumienie filmu przy małej ilości światła.

Canon PowerShot SX50 HS
Nikon Coolpix P520
Olympus Stylus SP-820 UZ
Sony Cyber-shot DSC-HX300

W tej kategorii najwyższa notę dostaje Nikon Coolpix P520, którego wideo jest czyste płynne, nasycone sporą ilością detali oraz dobrej jakości dźwiękiem. Zaraz za nim plasuje się Sony, który niewiele odbiega od Nikona. Trzecim w klasyfikacji jest Canon, który dostaje niższa notę głównie z powodu braku rejestracji trybu FullHD/50p, który mają konkurenci. Zamiast tego Power-shot może nagrywać wideo w filmowym standardzie 24 kl./s. Olympus pozostaje ostatni na liście z powodu słabszej wydajności w słabym świetle i niskiej jakości dźwięku.