ROZDZIELCZOŚĆ OBRAZU - Zdjęcie tablicy testowej w formacie RAW jest konwertowane (bez żadnego wyostrzania) do bezstratnego formatu PPM/TIFF przy pomocy programu dcraw. Następnie przy pomocy programu Imatest wyznaczamy przebiegi funkcji MTF w zależności od częstości przestrzennej (lpmm i LW/PH). Rozdzielczość jest mierzona w pionie i poziomie oraz w centrum i na brzegu kadru (patrz rysunek poniżej).

----- R E K L A M A -----

OFERTA BLACK FRIDAY

Fujifilm GFX 100S (443 zdjęcia)

13999 zł 12599 zł

Leica Q2 Monochrom (3252 zdj.)

19999 zł 17999 zł

Sony A7R IV (15263 zdj.)

8299 zł 7054 zł

Canon 28-70/2 RF L USM

10999 zł 9899 zł

Pola zaznaczone kolorem czerwonym służą do wyznaczenia wartości MTF50 w centrum kadru. W przypadku testowania obiektywów niepełnoklatkowych na matrycach APS-C/DX lub 4/3 jakość obrazu na brzegu pola jest wyznaczana za pomocą pól oznaczonych kolorem niebieskim (pola oznaczone na zielono nie są wtedy używane). W przypadku obiektywów pełnoklatkowych testowanych na pełnej klatce wyznaczamy rozdzielczość odpowiadającą brzegowi detektora APS-C/DX (pola zielone) oraz brzegowi pełnej klatki (pola niebieskie).

ABERRACJA CHROMATYCZNA - Jest ona mierzona (pomiary dotyczą tylko i wyłącznie poprzecznej aberracji chromatycznej) przy pomocy programu Imatest, w miejscach oddalonych o około 70% od centrum kadru (patrz poniższy rysunek). Przyjmuje się, że wynik poniżej 0.04% oznacza aberrację niezauważalną, 0.04 - 0.08% małą, 0.09 - 0.14% średnią, 0.15 - 0.20% dużą, a od 0.21% w górę bardzo dużą.

DYSTORSJA - Jest mierzona przy pomocy programu Imatest z wykorzystaniem dwóch ukośnych linii z tablicy ISO (patrz poniższy rysunek) oraz niezależnie na dodatkowej tablicy przygotowanej specjalnie do pomiarów dystorsji (patrz drugie zdjęcie poniżej). Wyniki są uśredniane.

KOMA I ASTYGMATYZM - Komę oceniamy poprzez zdjęcia gwiazd lub diody umieszczanych raz w centrum, a raz w rogu kadru. Astygmatyzm zaś, poprzez porównanie różnic w poziomych i pionowych wartościach MTF50. Warto przy tym zaznaczyć, że jako komę (w zasadzie nie do końca zgodnie z zasadami optyki) uznajemy wszystkie zniekształcenia diody. W szczególności nie powstają one tylko pod wpływem komy ale także na skutek innych wad optycznych takich jak np. składowa sagittalnej ukośnej aberracji sferycznej z małymi dodatkami sagittalnej i tangencjalnej krzywizny pola.

WINIETOWANIE - Wykonujemy zdjęcie białej i jednolicie oświetlonej płaszczyzny, a potem mierzymy winietowanie (spadek jasności w rogach kadru) przy pomocy procedury Light Falloff programu Imatest. Spadek jasności jest wyrażany w procentach i w wartościach przesłony. Zwykle wykonujemy 4-5 zdjęć dla każdej wartości przysłony, przy czym między jednym a drugim zdjęciem aparat jest dodatkowo obracany o kąt 90 stopni. Warto pamiętać, że wartości procentowe winietowania są podawane z zgodnie z definicją programu Imatest i uwzględniają współczynnik gamma. Więcej szczegółów tutaj.

ODBLASKI - Wykonujemy zdjęcia pod ostre kontrastowe światło (słońce, księżyc, latarnie) i oceniamy jak powłoki antyodbiciowe obiektywu radzą sobie z niepożądanymi artefaktami świetlnymi. Wykonujemy wiele ujęć zmieniając położenie kadru względem źródła światła oraz ogniskową i przysłonę obiektywu. Test ma za zadanie sprawdzić jak z pracą pod ostre światło radzi sobie optyka (czyli szkło i powłoki) oraz konstrukcja wewnętrzna obiektywu (odpowiednie wyczernienie, przysłony we właściwych miejscach). Z tego właśnie powodu wszystkie zdjęcia są wykonywane bez osłony przeciwsłonecznej.

AUTOFOKUS - Oceniamy jak cicho i jak szybko pracuje mechanizm ustawiania ostrości, a także jak często się myli (za pomyłkę uznajemy wynik, w którym zmierzona wartość MTF50 jest o ponad 20% gorsza od maksymalnej osiągniętej dla danej wartości przysłony). Sprawdzamy ponadto czy AF ma tendencję ustawiania ostrości przed czy za właściwym obiektem.

STABILIZACJA - Ustawiamy aparat w tryb preselekcji czasu ekspozycji i dla każdego czasu ekspozycji, z odpowiedniego zakresu, wykonujemy po 20-50 zdjęć, zarówno ze stabilizacją włączoną, jak i wyłączoną. Potem, w obu przypadkach, określamy (stosując takie same kryteria) ilość zdjęć nieudanych. Wykreślając zależność ilości nieudanych zdjęć od czasu ekspozycji (wyrażonego w EV) dostajemy dwie krzywe, których maksymalna odległość od siebie mówi nam o skuteczności stabilizacji. Zastosowane kryteria oceny zdjęcia jako nieudanego, nie wpływają na wynik, ważne jest tylko, aby były one takie same w obu przypadkach.