Rzućmy okiem na poniższy wykres i zobaczmy, jak na tym tle wyglądają rezultaty testowanego obiektywu. MTF-y uzyskane w centrum kadru i na jego brzegu prezentuje poniższy wykres.

Można powiedzieć, że jest dobrze, aczkolwiek nie do końca świetnie. Z jednej strony już na maksymalnym otworze względnym notujemy wysoki poziom około 55 lpmm. Z drugiej, od obiektywu tej klasy, po przymknięciu, oczekiwalibyśmy docierania do wartości 75-80 lpmm. Tymczasem dla przysłon w okolicach f/4.0 lekko tylko przekraczamy wartość 70 lpmm, co odpowiada poziomowi reprezentowanemu przez małe „naleśniki”.

Czy dostajemy więc jakikolwiek argument za zakupem Leiki? Odpowiedź może być twierdząca jeśli przyjrzymy się zachowaniu na brzegu kadru. Leika wypada tutaj lepiej od obu „naleśników” Panasonika, już na maksymalnym otworze względnym prezentując w pełni użyteczny poziom około 50 lpmm. Po przymknięciu przysłony MTF-y potrafią wyraźnie przekroczyć 60 lpmm, co nie udało się nawet najlepszemu z „naleśników” Panasonika, czyli modelowi 1.7/20. W efekcie PanaLeica 1.7/15 jest najrówniejszym obiektywem w systemie Mikro 4/3 w grupie wyposażonych w autofokus instrumentów o zakresie ogniskowych 14–20 mm.

Podsumowując, zachowanie na brzegu kadru zdecydowanie poprawiło nam humor, aczkolwiek lekki niedosyt związany z centrum kadru pozostaje.

Na zakończenie tego rozdziału przedstawiamy wycinki naszej tablicy testowej pobrane z plików JPEG zapisywanych równolegle z RAW-ami. Przypominamy, że E-PL1, nawet na najniższym poziomie wyostrzania (który w menu nazywa się −2), wyostrza JPEG-i dość mocno (MTF-y mierzone na JPEG-ach są o około 40% wyższe niż na odpowiadającym im plikach RAW).