[ang. Liquid Crystal Display]

Wyświetlacze LCD w ciągu kilkunastu ostatnich lat, zrobiły ogromną furorę. Nie możemy się bez nich obejść. Przed wszystkim służą do wyświetlania informacji i komunikatów w sprzęcie RTV/AGD, telefonach komórkowych czy w komputerach, ułatwiając komunikację pomiędzy maszyną a użytkownikiem. Wyświetlacze te zbudowane są z ciekłych kryształów (które zbudowane są na bazie krzemu, w technologii podobnej do produkcji kości pamięci DRAM). Na skutek wytwarzanego przez elektrody pola elektrycznego, zmienia się polaryzacja tych kryształów. W tym wypadku, taki kryształ albo przepuszcza światło (jest biały), albo tego nie robi (jest czarny). Wyświetlacze ciekłokrystaliczne, muszą się składać przynajmniej z czterech podstawowych elementów:
- cewki z zatopioną niewielką ilością kryształu,
- elektrod, które emitują pole elektryczne,
- dwóch cienkich folii, pełniących rolę polaryzatora i analizatora,
- źródła światła.

Wyświetlacze LCD mogą pracować w dwóch trybach: transmisyjnym i odbiciowym. Transmisyjne wyświetlacze, są podświetlane przez źródło światła z jednej strony, a generowany przez nie obraz widoczny jest z drugiej strony. Do tej kategorii należą monitory LCD, wyświetlacze w komórkach etc. Wykorzystuje się je, gdy potrzebna jest duża jasność obrazu. Drugim typem są wyświetlacze odbiciowe. Posiadają one na dnie warstwę odbijającą zewnętrzne promienie świetlne. Charakteryzują się małą intensywnością obrazu i stosowane są najczęściej w kalkulatorach, zegarkach i w starszych palmptopach. Istnieją również wyświetlacze hybrydowe, które potrafią pracować w obu trybach. Można je spotkać np.: w telefonach komórkowych.

Innym, częściej stosowanym, podziałem wyświetlaczy LCD, wynikającym z poprzedniego, jest podział na panele czynne i bierne. Wyświetlacze czynne posiadają własne źródło światła, zaś bierne bazują na zewnętrznych promieniach słonecznych lub sztucznych.

Urządzenia LCD, z reguły są monochromatyczne. Aby uzyskać za ich pomocą obraz barwny, w matrycach aktywnych, dla każdego piksela stosuje się trzech źródeł światła, o kolorach: czerwonym, zielonym i niebieskim. W tym celu stosuje się bardzo małe diody. Dodatkowo, aby piksel mógł przyjmować stany pośrednie, pomiędzy włączonym i wyłączonym, diody posiadają sterowanie intensywności świecenia. Wszystko to bardzo komplikuje budowę wyświetlaczy LCD i nie pozwala, na osiąganie przez nie znacznych rozmiarów.

Obecnie istnieje wiele rodzajów matryc LCD. Jedną z bardziej popularnych, są matryce LCD TFT. Skrót TFT [ang. Thin-Film Transistors] wywodzi się z technologii produkcji bardzo cienkich układów, używanych do sterowania pikselami w matrycy.