Na stoisku firmy Tamron na targach CP+ znaleźć można było dwa najnowsze obiektywy tego japońskiego producenta, czyli 70–210 mm f/4 Di VC USD (A034) oraz 28–75 mm f/2.8 Di III RXD. Zobaczcie, jak prezentowały się te modele.

Tamron 28–75 mm f/2.8 Di III RXD

Tamron 28–75 mm f/2.8 Di III RXD powstał z myślą o współpracy z pełnoklatkowymi bezlusterkowcami Sony Alpha i wygląda na to, że nie jest on jeszcze gotowy do produkcji, gdyż mogliśmy go obejrzeć jedynie w gablocie. Jest to pierwsza konstrukcja Tamrona z bagnetem Sony FE i w przeciwieństwie do Sigmy producent zaprezentował specjalnie na tę okazję zaprojektowany produkt, a nie na siłę zmodyfikowany, tak jak zrobiła to Sigma. Na tę chwilę o nowym obiektywie możemy powiedzieć jedynie, iż jest gustowny i swoim wyglądem wpisuje się w najnowszą linię produktową japońskiego producenta. Na kolejne refleksje przyjdzie nam poczekać aż do momentu, gdy będziemy mieli okazję go przetestować.

Tamron 70–210 mm f/4 Di VC USD (A034)

Do tej pory w ofercie Tamrona mieliśmy jedynie telezoomy klasy 70–200 o świetle f/2.8. W tym roku producent postanowił jednak zaatakować rynek mniej zamożnych użytkowników i zaoferował stabilizowany model ze światłem f/4. Trzeba było się jednak czymś wyróżnić w stosunku do odpowiedników Canona i Nikona i z tego też powodu zamiast klasycznego 70–200 otrzymaliśmy 70–210 mm f/4 Di VC USD. Dziesięć milimetrów na długim końcu to niewiele, jednak zapewne miało wpływ na końcowy wygląd tubusu, bowiem Tamron wydaje się niezwykle smukły.

Porównując go z konkurentami rzeczywiście okazuje się, że przy najmniejszej średnicy tubusu jest on najdłuższy. Różnice nie są jednak aż tak znaczące, co pokazują poniższe zdjęcia nowego Tamrona zamontowanego do lustrzanek Canona i Nikona.

Sam obiektyw sprawia bardzo dobre wrażenie i trudno mieć jakiekolwiek zastrzeżenia do jakości jego wykonania. Wagą także nie odbiega od konkurencyjnych modeli, choć Canon pokazał tutaj, iż jakieś 100 gramów można jeszcze zaoszczędzić. W Tamronie mamy jednak wspomniane 10 mm ogniskowej więcej, więc coś za coś.

Na tubusie znajdziemy dwa pierścienie. Ten szerszy odpowiada za zmianę ogniskowej i pracuje z należytym oporem. Węższy służy do manualnego ostrzenia, jednak jego karbowanie jest dość płytkie, a materiał, z którego został wykonany, dość śliski, co nie wpływa pozytywnie na precyzję jego użytkowania. Jednak w tym wypadku większość osób korzystać będzie z dobrodziejstw automatycznego ustawiania ostrości, a dzięki zastosowaniu silnika USD moduł AF pracuje w tym wypadku szybko oraz bezgłośnie i dlatego nie można mieć tutaj zastrzeżeń do nowego modelu.

Między pierścieniami znalazło się miejsce dla schowanej za szybką skali odległości wyrażonej w metrach i stopach, a w okolicach metalowego bagnetu umiejscowiono dwa przełączniki odpowiedzialne za wybór trybu AF i aktywację stabilizacji.