Podróże mają w sobie wiele tajemnic. Zwłaszcza jeśli odbywają się po szlakach kiedyś przebytych, ale w zupełnie innych okolicznościach i czasie, a przede wszystkim w zupełnie innym wymiarze. Taką podróż Tadeusz Rolke podjął po 75 latach.

1 sierpnia 1944 roku wybucha Powstanie Warszawskie. Tadeusz, harcerz Szarych Szeregów, dociera na rowerze na miejsce zbiórki w Wilanowie, gdzie wraz z innymi uczestnikami tego zrywu, utknie ranny w nogę na przeszło miesiąc.

Historia, która w formie wewnętrznej retrospekcji przypomniana będzie na dwudziestu kilku zdjęciach, zacznie się miesiąc później, na początku września, kiedy to Tadeusz Rolke trafi jak 650 tysięcy warszawiaków do obozu przejściowego Durchgangslager 121 w Pruszkowie. Tam zacznie się czas wypędzenia, czas robót przymusowych, a także własnego, osobistego przeżywania końca II Wojny Światowej, która tak silne piętno odcisnęła na dorastaniu i kształtowaniu się psychiki młodego przecież wtedy chłopca.

Pomysł odbycia tej drogi raz jeszcze po 75 latach miał na celu przypomnienie sobie formującego życiowo okresu młodego wtedy chłopca. Podróż trudna, biorąc pod uwagę, że każde miejsce wędrówki, wygląda teraz zupełnie inaczej. Obrazy, utrwalone na lata, w pamięci przywołane zostają na nowo, a wspomnienia wracają i nie poddają się upływowi czasu. Powstałe w ciągu zaledwie 10 dni i po przemierzeniu ponad 2200 km zdjęcia obrazują nie tylko faktyczne i zgodne z geografią miejsca wydarzeń sprzed lat, ale również odnoszące się bezpośrednio do dramatycznego fragmentu biografii Tadeusza Rolke.

Fotografia, determinująca życie artysty, pomogła mu teraz powrócić do magicznego momentu, kiedy to po ciężkiej pracy listopadowego dnia 1944 roku na polu niemieckiego bauera, na pytanie jego żony, co w życiu będzie robił, młody Rolke odpowiedział: Będę fotografem.

Marek Grygiel, kurator wystawy