Początki firmy sięgają roku 1928, kiedy to w listopadzie Kazuo Tashima założył firmę o nazwie Nichidoku Shashinki Shōten (Niemiecko-Japońska Firma Fotograficzna). Tashima dostał wsparcie od niemieckich inżynierów Billy’ego Neumanna and Willy’ego Heilemanna, a aparaty mieszkowe produkowane w tamtym czasie przez firmę (pierwszym z nich był wyprodukowany w 1929 roku model Nifcarette) posiadały obiektywy i migawki sprowadzane z Niemiec. W 1931 roku firma przekształciła się w spółkę akcyjną o nazwie Molta Gōshi-gaisha. Wyraz MOLTA był skrótem od niemieckiego wyrażenia Mechanismus Optik und Linsen von TAshima. Jeszcze w tym samym roku firmę opuścił Neumann, a rok później Heilemann. Zabierając jednocześnie ze sobą część pracowników, zdecydowali się na rozpoczęcie własnej działalności.

Pierwszy aparat mieszkowy w ofercie firmy - Nifcarette

----- R E K L A M A -----

ZIMOWY CASHBACK OD CANONA 2024/25

Canon 70-200/4 RF L IS USM

6996 zł 6496 zł

Canon R8 (EOS R8) + 24-50/4.5-6.3 RF ...

6493 zł 5993 zł

Canon R6 Mark II + 24-105/4 RF L

15498 zł 14498 zł

Canon 85/2 RF Macro IS STM

2598 zł 2398 zł

Nazwa Minolta pojawiła się po raz pierwszy w 1933 roku, kiedy to została zarejestrowana jako znak handlowy i użyta przez firmę po prostu jako nazwa aparatu. Wiele źródeł podaje że MINOLTA była skrótem od niemieckiego wyrażenia Mechanismus, INstrumente, Optik und Linsen von TAshima. Bardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że nazwa pochodzi od japońskiego wyrażenia minoru ta brzmiącego po japońsku właśnie Minolta i oznaczającego dojrzewające pola ryżowe (symbol zdrowia i płodności w Japonii). Wszystkie następne modele aparatów posiadały w nazwie słowo Minolta, ale w oficjalnej nazwie firmy pojawiło się ono dopiero w 1962 roku.

Minolta Auto Semi

W roku 1937 firma zmieniła nazwę na Chiyoda Kōgaku Seikō K.K. W tym samym roku pojawił się też aparat Minolta Auto Semi, pierwszy seryjnie produkowany w Japonii aparat posiadający dalmierz zespolony z obiektywem. W 1937 roku zaprezentowana została również pierwsza w ofercie firmy lustrzanka dwuobiektywowa Minolta Flex. W roku 1940 firma zaczęła produkcję pierwszych obiektywów firmowanych nazwą Rokkor. Ze względu na toczącą się wojnę, przeznaczone one były wyłącznie do celów militarnych.

Minolta Flex

Po II Wojnie Światowej firma wznowiła produkcję na rynek komercyjny. W roku 1947 pojawił się aparat Minolta Semi III, który został wyposażony w obiektyw Rokkor 75/3.5. Był to pierwszy obiektyw w ofercie firmy dostępny na rynku komercyjnym i pierwszy w Japonii posiadający powłoki antyodbiciowe. W tym samym roku miał również premierę pierwszy w ofercie firmy aparat dalmierzowy na film 35 mm - Minolta 35. Kolejne modele 35-tki (a było ich w sumie 9) pokazywały się na rynku aż do roku 1958, kiedy to zakończono produkcję tej serii aparatów.

Minolta 35

Rok 1958 był przełomowy dla firmy, ponieważ producent zaprezentował wówczas pierwszą w swojej ofercie lustrzankę jednoobiektywową na film 35 mm. Model SR-2, bo o nim właśnie mowa, był dużym sukcesem japońskiego producenta nie tylko ze względu na wiele ciekawych i użytecznych rozwiązań jakie posiadał, ale również na szeroką gamę bardzo dobrych obiektywów Rokkor oraz dużą liczbę różnych akcesoriów.

Minolta SR-2

W roku 1962 firma zmieniła w końcu nazwę na Minolta Camera K.K. W tym samym roku pojawiła się również Minolta SR-7, która była pierwszą lustrzanką na świecie z wbudowanym światłomierzem siarczkowo-kadmowym. Cztery lata później na rynku pojawiła się Minolta SRT 101, która w owym czasie stała się najbardziej popularną lustrzanką w Japonii. Była to pierwsza lustrzanka Minolty posiadająca pomiar światła TTL. W latach 70-tych ubiegłego wieku Minolta zdecydowała się na współpracę z firmą Leitz, która zaowocowała między innymi takimi aparatami jak Minolta XE (będąca podstawą późniejszej Leiki R3), Leica CL czy Minolta XD-11 (będąca podstawą późniejszej Leiki R4).

Minolta XE

W ten sposób, zarysowując jedynie pobieżnie część historii Minolty dotarliśmy do roku 1985. Jest to bardzo istotny moment nie tylko z punktu widzenia niniejszego artykułu, ale także i chyba przede wszystkim z punktu widzenia rozwoju firmy. W tym roku bowiem zaczęła się era bagnetu Alpha i opartej na nim całej rodziny lustrzanek, którym poświęcony jest między innymi niniejszy artykuł. Rodzina ta jest naprawdę spora i nie sposób opisać wszystkich jej członków szczegółowo. Postaramy się jednak nakreślić historię tego systemu i zwrócić uwagę na ciekawe modele, które pojawiły się w ofercie producenta.

Pierwszym członkiem wspomnianej rodziny był wprowadzony w lutym 1985 roku, aparat Minolta 7000, znany na rynku amerykańskim pod nazwą Minolta Maxxum 7000, natomiast w Japonii występujący jako Minolta Alpha 7000. Warto w tym momencie powiedzieć, że wyrazy Maxxum i Alpha były konsekwentnie stosowane w nazewnictwie wszystkich kolejnych modeli Minolty sprzedawanych odpowiednio w Stanach Zjednoczonych i w kraju kwitnącej wiśni. Minolta 7000 była pierwszą lustrzanką na świecie posiadającą system autofokusu w korpusie. W tamtym czasie firmy konkurencyjne takie jak Canon, Nikon, Pentax czy Olympus miały już na swoim koncie eksperymenty ze stosowaniem systemu autofokusu w obiektywach, tak by mogły one współpracować z ówcześnie przez nich stosowanymi bagnetami. Minolta jednak zdecydowała się na stworzenie zupełnie nowego systemu i zaprojektowanie mechanizmu automatycznego ustawienia ostrości zintegrowanego z korpusem. Trzeba przyznać, że w tamtym czasie był to strzał w dziesiątkę. Razem z narodzinami nowego systemu na rynku pojawiło się wiele kompatybilnych obiektywów i akcesoriów, a przez następne kilka lat Minolta stała się liderem sprzedaży w tej klasie sprzętowej.

Japońska wersja Minolty 7000 z symbolem α na obudowie.

Cechą charakterystyczną Minolty 7000 był również zupełnie nowy sposób kontroli ustawień aparatu. Projektanci zrezygnowali z zastosowania pokręteł i pierścieni na rzecz samych przycisków. Na obudowie pojawił się również monochromatyczny ekran LCD, wyświetlający istotne informacje o ustawieniach aparatu. Przyciskowy system kontroli ustawień Minolta stosowała w swoich lustrzankach przez następne 10 lat. Model 7000 posiadał również wymienne matówki. Standardowo montowaną matówką do zastosowań ogólnych użytkownik mógł wymienić na inną, dostosowaną do konkretnych potrzeb. Pojawiły się dodatkowe trzy typy matówek: typ S do zastosowań makro, mikro i astrofotograficznch, typ L do zbliżeń i pracy z teleobiektywami oraz typ PM do zastosowań ogólnych z ręcznym ustawianiem ostrości. Innym elementem, na który można zwrócić uwagę przy omawianiu Minolty 7000, był system automatycznego wyboru programu, w zależności od zastosowanego obiektywu. Aparat rozpoznawał podpięty obiektyw i wybierał pomiędzy programem Wide (dla obiektywów o ogniskowej poniżej 35 mm), Standard oraz Tele (dla obiektywów o ogniskowej powyżej 105 mm), dobierając parametry ekspozycji do specyficznych zastosowań poszczególnych obiektywów.

Niedługo po premierze nowego systemu, a mianowicie w sierpniu 1985 roku, pojawiła się kolejna Minolta - model 9000, a w marcu 1986 Minolta 5000. Model 9000 był pierwszą w ofercie firmy (również pierwszą na świecie) lustrzanką z autofokusem przeznaczoną dla profesjonalistów. W wersji podstawowej model ten nie posiadał mechanizmu do automatycznego przewijania filmu. Był jednak przystosowany do współpracy z dodatkowym napędem umożliwiającym wykonywanie zdjęć z prędkością do 5 kl./s. Minolta 5000 była natomiast niskobudżetową i okrojoną z części funkcji wersją Minolty 7000.

Japońska wersja Minolty 9000

W maju 1988 roku Minolta wprowadziła na rynek model 7000i (7700i na rynku japońskim) będący pierwszym z kolejnej serii lustrzanek. Począwszy od tego modelu, europejskie wersje lustrzanek Minolty posiadały w nazwie dodatkowy człon – Dynax. Najbardziej innowacyjnym rozwiązaniem zastosowanym w tym modelu był Minolta Creative Expansion Card System, używany również w kilku późniejszych modelach. Specjalny system zewnętrznych kart po ich włożeniu do aparatu pozwalał na używanie opcjonalnych funkcji i automatyczną konfigurację aparatu pod kątem konkretnych zastosowań.

Minolta α 7700i - japońska wersja Minolty 7000i

W tej generacji lustrzanek Minolty pojawiły się również dwa niższe modele: 3000i (1988, choć według niektórych źródeł był to rok 1989) oraz 5000i (1989), które na rynku japońskim posiadały odpowiednio oznaczenia 3700i oraz 5700i. Pierwszy z nich był najmniejszą i najlżejszą lustrzanką w tamtym czasie i był jednocześnie najprostszym modelem z tej serii. Aparat Minolta 5000i natomiast był następcą modelu 5000 i warto również wspomnieć, że był pierwszą lustrzanką w ofercie producenta, w której zastosowano wbudowaną lampę błyskową.

Minolta α 5700i - japońska wersja Minolty 5000i

Ostatnią z tej serii lustrzanek Minolty i jednocześnie najbardziej zaawansowaną był model 8000i, którego premiera miała miejsce w 1990 roku. Na rynku pojawiła się również specjalna wersja tego modelu z białą obudową. Związana jest z nią ciekawa historia. W grudniu 1990 roku japoński dziennikarz Toyohiro Akiyama przebywał 8 dni na rosyjskiej stacji kosmicznej MIR (był jednocześnie pierwszym dziennikarzem i pierwszym Japończykiem, który poleciał w przestrzeń kosmiczną). Minolta wyposażyła go w specjalny zestaw składający się właśnie z białej wersji modelu 8000i, lampy błyskowej 3200i oraz trzech obiektywów: 24-50mm f/4, 35-105mm f/3.5-4.5 oraz 100-300 f/4.5-5.6. Kiedy Akiyama powracał na Ziemię, pozostawił cały zestaw Rosjanom przebywającym wówczas na stacji. Dla upamiętnienia tego wydarzenia w grudniu 1990 roku, Minolta wypuściła na rynek specjalny zestaw zawierający białą wersję modelu 8000i, białą lampę błyskową 5200i oraz obiektyw AF 35-105mm f/3.5-4.5 również z białą obudową.

Biała wersja Minolty 8000i

Kolejna seria lustrzanek miała premierę w czerwcu 1991 roku, kiedy to na rynku pojawił się model 7xi. Należały również do niej wypuszczone w kolejnych dwóch latach modele Spxi, 3xi, 5xi, 9xi oraz 2xi (w kolejności chronologicznej). Minolta 9xi pojawiła się w lipcu 1992 roku i będąc następcą modelu 8000i stanowiła najbardziej zaawansowany model tej serii. Z szeregu interesujących rozwiązań jakie zastosowano w tym aparacie, warto wspomnieć, że model 9xi był pierwszą lustrzanką na świecie z niebywale szybką migawką o prędkości 1/12000 sekundy oraz czasem synchronizacji z lampą błyskową o wartości 1/300 sekundy. Na uwagę zasługuje również zastosowanie w wizjerze przezroczystego ekranu LCD do wyświetlania informacji (po raz pierwszy pojawił się on już w modelu 7xi). Poza tym, jak na profesjonalny aparat przystało, 9xi posiadał wytrzymałą i odporną na wodę oraz kurz obudowę. W modelu tym zastosowano również funkcję eye-start, która już wcześniej pojawiła się w 7xi, polegającą na automatycznym uruchamianiu autofokusu i pomiaru światła po przyłożeniu oka do wizjera.

Minolta α 7xi

Cechą charakterystyczną 9xi był innowacyjny jak na owe czasy wygląd i kształt korpusu, wyróżniający go wyraźnie spośród konkurencji. W stosunku do Minolty 9000 i 8000i zrezygnowano z typowych ostrych i kanciastych konturów na rzecz bardziej obłych i gładkich kształtów, nadając nowej obudowie delikatnego, opływowego i można by rzec nowoczesnego wyglądu. Niestety, ale drastyczne zmiany niosą ze sobą czasami spore ryzyko negatywnych reakcji ze strony ludzi, przyzwyczajonych do starych rozwiązań. Tak było również w przypadku Minolty 9xi, której innowacyjny wygląd i kształt nie wszystkim przypadł do gustu. Pojawiło się bowiem wiele opinii, że zmiany te były niepotrzebne i niepraktyczne, a dodatkowo były odejściem od charakterystycznego wyglądu typowych lustrzanek Minolty.

W Minolcie 9xi zastosowano również system kart znany z poprzednich modeli, co również spotkało się ze słowami krytyki pod jej adresem. Rozwiązanie to z punktu widzenia profesjonalistów było po prostu niepraktyczne. Co ciekawe, mimo iż profesjonalni fotografowie używają najczęściej zewnętrznych lamp błyskowych, pewne zarzuty dotyczyły również braku wbudowanej lampy w modelu 9xi.

Minolta α 9xi

Warto również wspomnieć, że serii lustrzanek xi towarzyszyła specjalnie dla nich przygotowana rodzina obiektywów, z których większość posiadała funkcję "powerzoom". Funkcja ta polegała na tym, że pierścień zoomu był sprzężony z elektroniką aparatu, która za pomocą odpowiedniego silnika zmieniała długość ogniskowej. Rozwiązanie, które w teorii wyglądało obiecująco, w praktyce się jednak nie sprawdziło. Po pierwsze mechanizm napędzający zoom znacznie obciążał akumulator aparatu, a dodatkowo obiektywy te były zupełnie niekompatybilne z wcześniejszymi seriami lustrzanek Minolty.

Na ile wspomniane zarzuty pod adresem 9xi miały wpływ na niższą niż zakładano sprzedaż tego modelu, trudno powiedzieć. Tak czy owak Minolta w tym czasie miała dodatkowy i to całkiem poważny problem finansowy. Okazało się bowiem, że stosowany w aparatach tego producenta system autofokusu naruszał patent amerykańskiej firmy Honeywell. Niestety, po przedłużającym się procesie Minolta ostatecznie przegrała sprawę i zmuszona była zapłacić karę oraz koszty procesu, co kosztowało firmę w sumie ponad 125 milionów dolarów.

W roku 1993 Minolta zainaugurowała kolejną serię lustrzanek systemu Alpha. Na rynku europejskim modele tej serii oznaczone były trzycyfrowymi numerami z przyrostkiem si, przy czym zgodnie z nomenklaturą Minolty wyższy numer oznaczał bardziej zaawansowany model. Na rynku amerykańskim i japońskim nazewnictwo tych modeli jest nieco bardziej zagmatwane i dla przejrzystości niniejszego artykułu nie będziemy ich przytaczać, a ograniczymy się jedynie do numeracji stosowanej na rynku europejskim. W tej serii lustrzanek, w kolejności chronologicznej pojawiły się następujące modele: 700si, 500si, 600si Classic, 300si, 500si Super, 800si, 505si, 404si, 505si Super oraz 303si. W tej serii Minolta w zasadzie zrezygnowała z systemu kart rozszerzeń, a rozwiązanie to pojawiło się jeszcze tylko w modelu 700si. Producent zrezygnował również z pomysłu obiektywów "powerzoom". Inaugurujący tę rodzinę lustrzanek model 700si, który miał premierę w listopadzie 1993 roku, zdobył między innymi nagrodę najlepszej europejskiej lustrzanki sezonu 94-95, przyznawaną przez stowarzyszenie TIPA oraz nagrodę Camera Grand Prix 95. Minolta 700si była również pierwszą lustrzanką obsługującą funkcję HSS (High Speed Synchro) z zewnętrznymi lampami błyskowymi. Warto również wspomnieć w tym miejscu o nowatorskim gripie VC-700, umożliwiającym pełne sterowanie lustrzanką z poziomu gripu (koncepcja ta do dzisiaj funkcjonuje z lustrzankami Sony).

Minolta α 707si - japońska wersja Minolty 700si

Z tej serii Minolt na pewno warto wspomnieć model 600si. Był on interesujący, ponieważ Minolta zrezygnowała w nim ze stosowanego dotychczas przyciskowego systemu kontroli ustawień aparatu na rzecz pokręteł i wybieraków, co ułatwiało i przyspieszało wykonywanie wielu podstawowych czynności. Model ten został również doceniony przez stowarzyszenie TIPA, otrzymując nagrodę najlepszej europejskiej lustrzanki sezonu 95-96.

Minolta α 507si - japońska wersja Minolty 600si

Topowym modelem tej serii lustrzanek był model 800si, który miał premierę w czerwcu 1997 roku. Poza wieloma użytecznymi i ciekawymi rozwiązaniami, jak choćby bardzo szybkim autofokusem, czy wytrzymałą obudową aparat wyróżniał się szczególnie jednym elementem. Minolta 800si posiadała bowiem wbudowaną lampę błyskową z zoomem 24-80, o liczbie przewodniej 14-20 metrów (ISO 100). Był to niewątpliwy atut tego modelu, zwłaszcza, że w konkurencyjnych aparatach spotykało się lampy błyskowej o liczbie przewodniej na poziomie 11-12.

Minolta α 807si - japońska wersja Minolty 800si

Zanim, w roku 1999 pokazały się na rynku ostatnie trzy modele z tej serii lustrzanek, w grudniu 1998 roku (firma obchodziła wówczas 70-lecie swojej działalności) pokazała się Minolta 9 (ta sama numeracja dotyczyła aparatów na rynku amerykańskim i japońskim). Była to najbardziej zaawansowana lustrzanka Minolty i poważna konkurencja dla ówczesnych topowych modeli innych producentów. Korpus 9-tki wykonany był z nierdzewnej stali, zapewniając tym samym odpowiednią sztywność i wytrzymałość całej konstrukcji.

Minolta α 9

Minolta 9 posiadała wizjer ze 100-procentowym pokryciem kadru, migawkę o maksymalnej prędkości 1/12000 sekundy oraz najkrótszy wśród ówczesnych lustrzanek czas synchronizacji z lampą błyskową o wartości 1/300 sekundy. W listopadzie 1999 roku pojawiła się także limitowana wersja tego aparatu Minolta 9Ti posiadająca korpus wykonany w całości z tytanu.

Minolta Dynax 9Ti - europejska wersja Minolty 9 z tytanową obudową

Zanim w październiku 2003 roku Minolta połączyła siły z firmą Konica, na rynku pojawiło się jeszcze kilka modeli. W roku 2000 firma wypuściła na rynek Minoltę 7, wyróżniającą się stosunkowo dużym ekranem LCD do wyświetlania informacji zamontowanym na tylnej ściance aparatu. W 2001 roku pojawiły się Minolta 5 (Sweet II na rynku japońskim) oraz 7 Limited. W roku 2002 zaprezentowany został model 4 (Sweet II L na rynku japońskim), a w marcu 2003 roku swoją premierę miała Minolta 3L.

Europejska wersja Minolty 7

Połączenie Minolty i Koniki miało na celu poprawę ich pozycji na rynku rynku kopiarek i drukarek. W czasie tej współpracy powstały jeszcze dwa modele analogowych lustrzanek. W 2004 roku pojawiły się Minolta 60 oraz 40/30 (odpowiednio 70 oraz 50 na rynku amerykańskim i japońskim). Działalność nowej firmy w dziedzinie produkcji aparatów nie trwała jednak długo, gdyż w 2006 roku Konika Minolta zdecydowała się wycofać z branży fotograficznej. Zanim jednak Sony przejęło całkowicie dział lustrzanek od Koniki Minolty w lipcu 2005 obie firmy poinformowały o planach wspólnego budowania lustrzanek cyfrowych. Jednak o cyfrowej części rodziny lustrzanek z bagnetem Alpha opowiemy za tydzień, w kolejnym odcinku, do lektury którego już dziś serdecznie zapraszamy.