Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Panasonic LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH., wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiarów dokonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, która w przypadku G3 wynosi −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

Maksymalny wynik osiągnięty przez G3 na JPEG-ach jest wyraźnie wyższy od tego, jaki zanotował jego poprzednik. Ze względu na wyższą rozdzielczość matrycy w nowym modelu, należało się tego spodziewać. Co ciekawe jednak, wartości uzyskane na JPEG-ach w G3 są nawet wyższe niż w przypadku modelu GH2, który ma matrycę o tej samej efektywnej liczbie pikseli. To sugeruje (nie po raz pierwszy zresztą), że minimalny poziom wyostrzania w różnych modelach bezlusterkowych Lumiksów nie jest taki sam. Różnice w poziomach wyostrzania można zauważyć na wykresach przebiegu profilu na granicy czerni i bieli oraz funkcji MTF. Przykładowy wykres otrzymany podczas testowania G3 pokazujemy poniżej.

Na obu wykresach widać wyraźne maksimum związane z obecnością zauważalnego wyostrzania, które działa nawet dla poziomu −2. Co więcej, porównując powyższe wykresy z tymi zaprezentowanymi w teście GH2 można łatwo zauważyć, że w G3 wspomniane maksima są wyraźnie wyższe jednoznacznie wskazując, że minimalny poziom wyostrzania jest w G3 wyraźnie wyższy niż u poprzednika. W związku z tym, polecamy stosować minimalny poziom wyostrzania, a już na pewno należy unikać wyostrzania na poziomie większym niż 0. Zdjęcia bowiem zaczynając wówczas wyglądać "nienaturalnie ostro", o czym można się przekonać na końcu siódmego rozdziału.

Rozdzielczość matrycy

Realną rozdzielczość matrycy wyznaczyliśmy jak zwykle w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonaliśmy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Nie trudno zauważyć, że wynik osiągnięty przez G3 w tej kategorii jest imponujący. Na powyższym wykresie, poza wynikami z poprzednika G3 pokazaliśmy również te uzyskane przez model GH2. Mimo tej samej efektywnej liczby pikseli, maksymalny wynik w G3 jest o około 4 lpmm wyższy. Panasonic przyzwyczaił nas już do tego, że rezultaty w tej kategorii osiągane przez jego bezlusterkowce są wysokie, i że jest to w pewnym stopniu zasługą stosowania osłabionego filtru AA lub całkowitej rezygnacji z niego. Wyraźnie ujawnia się to w przebiegu funkcji MTF, a zwłaszcza w jej odpowiedzi w częstości Nyquista. Spójrzmy na przykładowy wykres z testu G3.

Przebiegi profilu na granicy czerni i bieli (linia czarna na górnym wykresie) oraz funkcji MTF dla G3 są bardzo zbliżony do tego, co obserwowaliśmy dla poprzednich modeli bezlusterkowców Panasonika. Co prawda górny wykres nie pokazuje ekstremów świadczących o wyostrzaniu, jednak w przebiegu funkcji MTF można zauważyć sporą wartość – w okolicy 20% – dla częstotliwości Nyquista. Po raz kolejny mamy więc do czynienia z osłabieniem filtru AA. Czy wyższe wyniki G3 w tej kategorii w stosunku do GH2 mogą jednak świadczyć o zastosowaniu dodatkowego wyostrzania? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, bowiem zaprezentowane powyżej wykresy nie sugerują tego bezpośrednio. Wydaje nam się jednak, że wyostrzania tutaj nie ma. Odpowiedź w częstości Nyquista jest bowiem wciąż mniejsza niż 20%, wartość MTF30 zauważalnie mniejsza niż liczba pikseli na wysokość matrycy, a w połowie przebiegu funkcji MTF nie widać żadnej podejrzanej wypukłości.