Parametry

Analizując parametry poszczególnych modeli łatwo zauważyć, że Sony i Canon wybijają się z grupy jeżeli pod uwagę weźmiemy rozdzielczość matrycy. Cyber-shot dysponuje matrycą 18 Mpix natomiast Canon 12 Mpix. Cyber-shot jest jednocześnie aparatem o najszerszym zakresie czułości ISO z jaką mogą być zapisywane zdjęcia w pełnej rozdzielczości. Ma też migawkę pracująca w zakresie 30–1/4000 s, co nie jest dostępne w wielu aparatach. HX-200V może się też chwalić obiektywem 30x (ekwiwalent 27–810 mm dla formatu 35 mm) z kolei konkurenci mają zazwyczaj zoom x20 lub mniejszy (x12,5 w Olympusie). FinePix F770EXR pozwala zapisywać zdjęcia w formacie RAW, czego nie może dać żaden inny kompakt ujęty w teście. Panasonic i Olympus jako jedyne oferują najszerszy kąt widzenia obiektywu odpowiadający 24 mm dla formatu 35 mm. Jeżeli chodzi o jakość filmów, to wszystkie aparaty zapisują je w standardzie Full HD (1920×1080 pikseli) ale z różną ilością klatek na sekundę: Canon 24 kl/s; Fujifilm 30 kl/s, Panasonic i Sony 50 kl/s.
Każdy aparat oferuje spore możliwości odnośnie wyboru programów tematycznych i filtrów kreatywnych choć tutaj słabo prezentuje się FinePix, który tego ostatniego trybu nie posiada wcale. Możliwość łatwego i szybkiego nagrywania panoram istnieje w aparacie Fujifilm, Panasonica i Sony.

Budowa i jakość wykonania

W tej kategorii kilka aparatów można postawić obok siebie, bo zarówno FinePix, PowerShot jak i Lumix i Cyber-shot są wykonane wręcz wzorowo. Widać, że są to aparaty kompaktowe z wysokiej półki jakościowej i cenowej. Olympus pomimo swojej metalowej obudowy nieznacznie odstaje od czołówki z powodu brzydkich wstawek w plastiku imitującego metal (przyciski) i dziwnie umieszczonemu mocowaniu statywowemu. Canonowi nie można zarzucić niemal nic poza tym, że nie jest tak wygodny do trzymania jak Cyber-shot.

Użytkowanie

Najwygodniejszym aparatem podczas fotografowania jest Cyber-shot HX-200V, który dzięki swojej budowie wygrywa – duży uchwyt, wizjer oraz uchylny ekran LCD to istotne zalety. Pozostałe aparaty są bardzo zbliżone pod tym względem do siebie i nawet dotykowy ekran Panasonika i Olympusa niewiele zmieniają. Są to klasyczne aparaty kieszonkowe ze smukłymi i stosunkowo niewielkimi korpusami, które najwygodniej jest trzymać dwoma rękami.
Sprawne poruszanie się po menu w każdym przypadku wymaga pewnej dozy wprawy i cierpliwości. Zmiana parametrów ekspozycji w każdym aparacie jest przeprowadzana mniej więcej w ten sam sposób – albo trzeba wejść do menu podręcznego albo nacisnąć jakiś dodatkowy klawisz.
W żadnym z aparatów nie zauważyliśmy opóźnień przy przechodzeniu przez opcje i ekrany menu, a wprowadzone zmiany było szybko akceptowane. W żadnym z nich nie pojawiały się kłopoty z autofokusem lub też pomiarem światła, a wszystko działało poprawnie. Niewielkie różnice w punktacji pomiędzy poszczególnymi modelami wynikają z drobnych różnic i ewentualnych niedociągnięć. Zdecydowanie najniższą ocenę otrzymał FinePix głównie za to, że jego menu jest najbardziej skomplikowane, a nazewnictwo niektórych opcji może zaskakiwać.

Jakość zdjęć i filmów

W tej bardzo ważnej kategorii braliśmy głównie pod uwagę to, jak aparaty radzą sobie z reprodukcją detali i zaszumieniem zdjęć na różnych stopniach czułości ISO. Liderem w zakresie jakości zdjęć jest aparat Fujifilm, który choć wykazuje pewne cechy mocniejszego niż u konkurencji wyostrzenia, to mimo wszystko deklasuje rywali zarówno pod względem ilości detali jak i szumów. Wydaje się, że matryca EXR ma w tym dużą zasługę. Z tego powodu FinePix otrzymał najwyższą ocenę. Zaraz za nim należy postawić Canona, który wydaje się być aparatem najsolidniejszym i pomimo tego, że nie wykazuje fantastycznych właściwości w każdym miejscu klasyfikuje się albo na drugiej albo na trzeciej pozycji.
Następne dwa aparaty to Panasonic i Sony. Cyber-shot daje obraz o niskim poziomie szumów, ale cierpi na tym ilość detali. Panasonic nie wyostrza plików tak jak inne aparaty, ale przy wyższych czułościach radzi sobie dobrze. Na podobną notę zasłużył Olympus, który charakteryzuje się tym, że zdjęcia są mocno zaszumione od ISO 400. Poziom detali jest dobry przy niskich czułościach, ale gwałtownie spada gdy tylko podkręcimy czułość powyżej ISO 400.
Jeżeli chodzi o jakość filmów, to wszystkie aparaty osiągają tu wysoki pułap standardu Full HD. Różnica tkwi w tym, że Panasonic i Sony potrafią zapisywać wideo z prędkością 50 kl/s ze skanowaniem progresywnym. Pozostałe oferują znacznie niższe wyniki. Jakość dźwięku jest bardzo podobna – wszystkie kompakty nagrywają dźwięk stereofoniczny poprzez wbudowane mikrofony.

Funkcjonalność GPS

Podstawowym kryterium jakim kierowaliśmy się dobierając aparaty do tego testu była obecność funkcji GPS. W związku z tym na zakończenie testu trzeba dokonać krótkiego podsumowania tego, jak w poszczególnych modelach moduły GPS są wykorzystywane. Zwycięzcą testu w tej kategorii jest Panasonic Lumix DMX-TZ30, który nie tylko wyświetla aktualne położenie aparatu we współrzędnych geograficznych i taguje nimi zdjęcia i filmy. Prócz tego jest wyposażony w bazę punktów orientacyjnych i udostępnia miejsce na dodawanie swoich. Skuteczność, a co najważniejsze szybkość działania GPS można podnieść zapisując zastaw danych pomocniczych na karcie pamięci, która jest przez aparat używana. Na płycie CD, która dostarczana jest w pudełku wraz z aparatem znajdziemy odpowiedni program do zarządzania pakietami danych pomocniczych oraz mapami. Mapy mogą być także zapisane na kartę pamięci i wyświetlane na ekranie aparatu. Na mapach są wyznaczane miejsca, w których były wykonane zdjęcia i filmy znajdujące się w danym momencie na karcie. Żaden inny aparat w testowanej piątce nie dysponuje podobną funkcjonalnością.
Drugi w kolejności będzie FinePixF770EXR, który podobnie jak Panasonic taguje zdjęcia i filmy oraz dysponuje bazą punktów orientacyjnych. Dodatkowo oferuje ciekawą funkcje polegającą na podświetlaniu na ekranie nazw punktów, a z pomocą kompasu elektronicznego wyznacza do nich kierunek i dystans.
W pozostałych aparatach, czyli w Canonie SX260 HS, Olympusie SH-25MR oraz Cyber-shotcie DSC-HX200V wykorzystanie wbudowanego GPSu ogranicza się praktycznie tylko do wyznaczenia położenia aparatu.

Ocena końcowa

Testowanym aparatom przydzieliliśmy punkty w poniżej wymienionych kategoriach, według następującej skali:

• Parametry: 0–5 pkt,
• Budowa i jakość wykonania: 0–3 pkt,
• Użytkowanie: 0–3 pkt,
• Jakość zdjęć i filmów: 0–10 pkt,
• Funkcjonalność GPS: 0–3 pkt.

Na podstawie wyników zamieszczonych w powyższej tabeli widać, że zwycięzcą okazał się aparat Fujifilm FinePix F770EXR, który znaczną przewagę nad pozostałymi aparatami zyskuje dzięki temu, że daje najlepszy obraz z testowanej piątki. Bardzo dobrą ocenę zyskuje także dzięki szerokiemu zastosowaniu wbudowanego GPS-a. Producent nie ograniczył się tylko do geotagowania zdjęć i filmów na podstawie danych z GPS, ale udostępnia też kompas, wyszukiwanie miejsc gdzie wykonano zdjęcie i punktów orientacyjnych, a także dodatkowe oprogramowanie. Dużym plusem jest także zapis RAW, czego nie oferuje żaden inny aparat ujęty w teście.

Drugie miejsce przypadło aparatowi Panasonica, czyli Lumixowi DMC-TZ30, który pomimo pewnych słabości w zakresie jakości obrazu okazuje się być bardzo wartościowym i wszechstronnym aparatem. Znajdziemy tu bardzo dobrze wykorzystany GPS, który może wyświetlać mapy danych rejonów z zaznaczonymi wykonanymi fotografiami i służyć jako bardzo prosta nawigacja. Dodatkowo dochodzi szeroka gama programów tematycznych, filtrów artystycznych, trybów manualnych i automatycznych oraz filmowanie w jakości Full HD. Bardzo dobra jakość wykonania obudowy, wysoka kultura pracy i dobra ergonomia wraz z czytelnym menu to kolejne silne strony Panasonica. Gdyby nie wyraźne gorsze od FinePixa wyniki w zakresie jakości obrazu, to właśnie ten aparat wygrałby test.

Trzecie miejsce zajął Canon, który jest aparatem o najniższej rozdzielczości matrycy i relatywnie ubogim wyposażeniu, ale za to oferującym bardzo dobre parametry użytkowe. Prostota i łatwość obsługi to jest jego bardzo duża zaleta. Menu jest czytelne, a klawisze duże i wygodne, co bardzo podnosi ergonomię urządzenia. Szeroki zasób trybów tematycznych, automatycznych oraz manualnych czynią z SX260 HS atrakcyjnym dla wielu osób poszukujących dobrego aparatu.

Czwarte miejsce to Sony Cyber-shot DSC-HX200V, który zaskakująco niskie jak na oczekiwania wyniki w zakresie jakości obrazu nadrabia bardzo wyśrubowanymi parametrami. Jest to aparat o największej rozdzielczości matrycy, najszerszym zakresie ogniskowych, który sięga aż 810 mm (ekwiwalent dla formatu 35 mm), najszerszym zakresie dostępnych czułości ISO i czasów migawki. Jego zalety wynikające z budowy czyli duża ilość przycisków, uchylny ekran LCD i duży uchwyt to także spore atuty. Trochę zawodzi pod względem GPS, który jest wykorzystany w najprostszy możliwy sposób..

Ostatnia pozycja to Olympus, który biorąc pod uwagę bardzo korzystną cenę może być mimo to dla wielu osób bardzo dobrym produktem, tym bardziej, że w żadnej z kategorii nie zraził nas do siebie.