Rzeczywisty rozmiar obiektywów	Lewy:   42+/- 0.05 mm Prawy:  41.95+/- 0.05 mm	8 / 8.0 pkt
Rzeczywiste powiększenie	7.69+/- 0.2 raza	3 / 3.0 pkt
Sprawność optyczna	81+/- 1%	10 / 25.0 pkt
Aberracja chromatyczna	Średnia w centrum i wyraźna na brzegu.	5 / 10.0 pkt
Astygmatyzm	Niewielki.	7.3 / 10.0 pkt
Dystorsja	Odległość pierwszej zakrzywionej linii od centrum pola w stosunku do promienia pola widzenia: 46% +\- 4%	5 / 10.0 pkt
Koma	Pojawia się dość późno, ale jest spora na samym brzegu.	7.2 / 10.0 pkt
Nieostrość obrazu	Nieostrość pojawia się w odległości 83% +\- 3% od centrum pola widzenia.	6 / 10.0 pkt
Pociemnienie brzegowe	Niewielkie, choć już zauważalne.	3.8 / 5.0 pkt
Odwzorowanie bieli	Obraz lekko kremowy.	4 / 5.0 pkt
Kolimacja osi	Wzorowa.	5 / 5.0 pkt
Wewnętrzne odblaski	Lewy: Prawy: Niezbyt duże, ale zauważalne.	3.8 / 5.0 pkt
Obudowa	Mała i poręczna. Śliska guma na obudowie. Dość dobrze leży w ręku i przy oku. Muszle okularowe plastikowe o 3 stopniach regulacji wysokości. Dekielki od obiektywów przymocowane na gumowych paskach do wyjścia statywowego. Guma przy obiektywach odstaje.	6.3 / 8.0 pkt
Ogniskowanie	Duża i wygodna śruba centralna (pełen obrót zajmuje 580 stopni), chodzi płynnie z lekkim oporem. Pierścień na prawym okularze wygodny, gumowany i karbowany. Pracuje prawidłowo, ale rusza zewnętrzną soczewką.	4.5 / 5.0 pkt
Wyjście na statyw	Jest dobrze dostępne wyjście.	3 / 3.0 pkt
Rozstaw okularów	od 58.8 do 74.7 mm	5 / 6.0 pkt
Min. odległość ostrego widzenia	1.3 metra.	2 / 2.0 pkt
Okulary	O polu własnym 49 stopni (wg wzoru uproszczonego) i 46.3 stopnia (wg wzoru tangensowego).	3 / 20.0 pkt
Pole widzenia	Zmierzone przez nas wyniosło 6.37 +\- 0.03 stopnia i było troszkę mniejsze od tego podanego w specyfikacjach. Pole za małe na tą klasę sprzętu.	4 / 8.0 pkt
Wyczernienie i kurz wewnątrz tubusa	Ciemno i większości matowo. Szare denko. Bardzo czysto.	4.5 / 5.0 pkt
Winietowanie centralne	Lewy: Prawy: OL: 1.6%, OP: 3.3%	5 / 8.0 pkt
Jakość pryzmatów	Wysokiej klasy BaK-4.	8 / 8.0 pkt
Powłoki antyodblaskowe	Zielone na obiektywach, okularach i pryzmatach. Intensywność średnia.	4.5 / 5.0 pkt
Gwarancja [w latach]	wieczysta	6 / 6.0 pkt
Wynik ostateczny	65.2%	123.9 / 190 pkt
Wynik Ekono		0pkt.

Podsumowanie

• mała, lekka i kompaktowa obudowa,
• dobrze korygowany astygmatyzm,
• niewielka koma,
• niezbyt duże pociemnienie na brzegu pola widzenia,
• dobre odwzorowanie bieli,
• bardzo mała odległość minimalnego ostrzenia,
• dobrej klasy pryzmaty,
• bardzo ładne wyczernienie i czystość lornetki wewnątrz tubusów,
• wieczysta gwarancja.

• śliska guma na obudowie,
• wyraźna aberracja chromatyczna na brzegu pola,
• pościnane źrenice wyjściowe,
• zbyt mała transmisja w niebieskiej części widma,
• zdecydowanie za małe pole widzenia.

Niewątpliwą zaletą testowanej lornetki jest jej niewielka waga i poręczność. To ucieszy wielu miłośników przyrody, którzy nie odczują jej ciężaru podczas długich wycieczek. Ta mała waga i niewielkie gabaryty pokazują jednak jedną ważną prawdę - wszystko ma swoją cenę. W lornetkach dachowych najłatwiej oszczędzić na wadzę i rozmiarach całego instrumentu ograniczając rozmiar pryzmatów. Choć w przypadku Apexa konstruktorzy starali się ograniczyć straty związane ze zmniejszeniem pryzmatów do minimum - to i tak je widać. Źrenice wyjściowe są ścięte, małe pryzmaty wymusiły małe pole własne okularów i przez co małe pole widzenia całej lornetki, które na dodatek na brzegu pola mogłoby być trochę ostrzejsze i mieć mniejszą aberrację chromatyczną.

Z drugiej strony, w tak małej obudowie dało się zamknąć sporo zalet. Lornetka dobrze koryguje komę i astygmatyzm, dobrze odwzorowuje biel, jest poprawnie skolimowana, ostrzy już od 1.3 metra, jest prawidłowo wyczerniona wewnątrz i stosunkowo dobrze pracuje pod światło.

Alpen seriami Rainier i Apex ładnie za to uzupełnił swoją ofertę. Rainiery są solidne, ciężkie i konstruowane bez kompromisów, przeznaczone dla osób które ponad małą wagę instrumentu przedkładają jego własności optyczne. W Apexach jest na odwrót. To lornetki, dla tych którzy chcą mieć instrument mały i lekki, ale wiedzą, że trzeba zapłacić za to trochę gorszymi własnościami optycznymi niż w wyższych i droższych seriach lornetek.

Poniższy wykres pokazujący przebieg transmisji lornetki w zależności od długości fali pokazuje, że w stosunku do wyższych serii oszczędzono także na powłokach. Mamy tutaj do czynienia z popularnymi ostatnio zielonkawymi powłokami wielowarstwowymi, które dają transmisję na poziomie 80-85%, a więc nawet około 10 procent mniej niż w lornetkach z najwyższej półki. Wykres wyraźnie pokazuje nam skąd bierze się zielonkawy odcień powłok. Lornetka osiąga bowiem najwyższą transmisję około 86% dla światła czerwonego, w środku zakresu widzialnego wartość ta spada do około 81%, a dla światła zielonego i niebieskiego schodzi poniżej 80%. Ponieważ właśnie tych fotonów odbija się od granic ośrodków stosunkowo najwięcej, powłoki wydają nam się ciemnozielone.