Podobnie jak w aparatach z serii PEN, w E-M5 odnajdziemy funkcję Anti-shock, która przypomina wstępne podnoszenie lustra stosowane w lustrzankach. Lustra w E-M5 oczywiście nie ma, ale funkcja ta działa w taki sposób, że przed właściwą ekspozycją opuszczana jest mechaniczna migawka i dopiero po ustalonym czasie wykonywana jest właściwa ekspozycja. Umożliwia to wyeliminowanie wszelkich drgań mechanicznych wewnętrznych elementów układu.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Olympus M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8, wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku E-M5 odpowiada ustawieniu −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Maksymalne wyniki E-M5 w tej kategorii są na dobrym poziomie. Warto jednak zauważyć, że posiadający matrycę o mniejszej liczbie pikseli PEN E-P3 zanotował wartości na porównywalnym poziomie. Dlaczego zatem nie ma różnicy na korzyść E-M5? Po pierwsze, w przypadku obu tych aparatów test na JPEG-ach przeprowadzany był na różnych obiektywach (w teście E-P3 był to M.Zuiko Digital 12 mm f/2.0 ED). Szczegółowe wyniki pokazały, że użyty podczas testu E-M5 obiektyw M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8 charakteryzuje się dość wyraźnym astygmatyzmem i dlatego wyniki mogą być trochę zaniżone. Drugim powodem braku różnic pomiędzy wspomnianymi aparatami mógłby być różny stopień wyostrzania. Olympus przyzwyczaił nas, że JPEG-i z jego bezlusterkowców są wyraźnie wyostrzane nawet przy minimalnym poziomie tego parametru. W OM-D E-M5 jest podobnie, co widać na poniższym wykresie.

Wykres przedstawia przykładowy przebieg profilu na granicy czerni i bieli oraz przebieg funkcji MTF, jakie otrzymaliśmy dla jednego z pomiarów wykonanych na JPEG-ach. Na górnym wykresie widać charakterystyczne lokalne maksimum w profilu na granicy czerni i bieli. Na dolnym natomiast można zauważyć, że funkcja MTF przyjmuje wartości wyraźnie większe od 1.0. Oba fakty jednoznacznie świadczą o zastosowanym wyostrzaniu.

Rozdzielczość matrycy

Test rozdzielczości matrycy przeprowadziliśmy z obiektywem M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8. Wartości wyznaczyliśmy tradycyjnie w oparciu o funkcję MTF50, a pomiary wykonaliśmy na plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy bez wyostrzania do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie. Dla porównania pokazujemy również wartości otrzymane dla modelu E-P3, Panasonika G3 oraz Samsunga NX200.

Wyniki Olympusa OM-D E-M5 w tej kategorii są na dobrym poziomie i dla przysłony f/4.0 osiąga on wartość na poziomie 79 lpmm. Widać również przewagę testowanego Olympusa nad PEN-em E-P3, zatem dodatkowe piksele w E-M5 jednak procentują. Można jednak się zastanawiać, dlaczego nowy Olympus nie dorównał w tej kategorii Panasonikowi G3, który również posiada 16-megapikselową matrycę. Wpływ na to mogą mieć trzy czynniki. Po pierwsze mamy do czynienia z różnymi obiektywami. Po drugie trudno jednoznacznie ocenić wpływ filtru AA w obu aparatach. Co prawda, zarówno Olympus, jak i Panasonic używają osłabionych filtrów (na co wskazują wyniki naszych testów), jednak pewne różnice w zależności od producenta najprawdopodobniej istnieją. Trzeci czynnik, to błędy pomiarowe.

Skoro już wspomnieliśmy o osłabionych filtrach AA, spójrzmy co na ten temat są w stanie powiedzieć nam szczegółowe wyniki otrzymane dla E-M5.

Powyższe wykresy przedstawiają przebieg profilu jasności na granicy czerni i bieli oraz funkcję MTF dla składowej poziomej i pionowej z pomiarów wykonanych na surowym pliku. Warto zauważyć, że nie ma praktycznie różnicy w wartościach poszczególnych składowych. Jest to również widoczne w odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista, która dla obu składowych utrzymuje się na poziomie około 24%. Powyższy wykres nie wskazuje na nic mocno podejrzanego. Przebiegi jasności są płynne i nie widać typowych objawów wyostrzania w postaci lokalnych ekstremów. Co prawda odpowiedź w częstotliwości Nyquista jest dość wyraźna, jednak nie jest mocno podejrzana i bardziej wskazuje na osłabiony filtr AA niż na jakieś dodatkowe procesy wyostrzające.