Test tanich megazoomów 2012
3. Nikon Coolpix L810
Obiektyw Nikona L810 wyróżnia się ze grupy ujętych w tym teście aparatów bardzo szerokim kątem widzenia oraz najdłuższą dostępną ogniskową. Jest to stabilizowana konstrukcja marki Nikkor, charakteryzująca się zakresem ogniskowych 4.0–104 mm, co po przeliczeniu dla formatu 35 mm odpowiada 22.5–585 mm. Układ optyczny składa się z 12 elementów ułożonych w 9 grupach, w czym jedna soczewka jest jest wykonana ze specjalnego rodzaju szkła o niskiej dyspersji (ED). Światłosiła jest bardzo podobna do tej, którą spotkamy u konkurentów i wynosi f/3.1–5.9.
Zasilanie aparatu jest oparte o zestaw czterech baterii AA i mogą to być zarówno zwykłe baterie alkaliczne jak i akumulatory niklowo-wodorkowe lub litowe. W pudełku z aparatem producent dostarcza podstawowy zestaw baterii alkalicznych. Oprócz zasilania bateryjnego możliwe jest też użycie zasilacza sieciowego EH-67. Wydajność standardowych baterii alkalicznych w aparacie Coolix L810 jest przez producenta oceniana na ok. 300 fotografii, co na podstawie obserwacji poczynionych podczas testu możemy potwierdzić. Użycie akumulatorów o dużej pojemności oczywiście skutkuje podniesieniem tej liczby nawet dwukrotnie.
Nikon Coolpix L810 korzysta z kart pamięci Secure Digital (SD/SDHC/SDXC), ale posiada też wbudowaną pamięć wewnętrzną o pojemności ok. 50 MB.
Budowa i jakość wykonania
Podobnie jak pozostałe superzoomy ujęte w teście, Coolpix L810 charakteryzuje się budową zewnętrzną korpusu, która kształtem przypomina lustrzankę. Posiada więc duży i wygodny uchwyt, spory korpus i tubus obiektywu, a aparat dzięki temu można stabilnie uchwycić w dwie dłonie. Materiał, z którego wykonany jest cały korpus Coolpixa L810, to dość tandetnie wyglądające tworzywo sztuczne. Ma ono charakterystyczny połysk i do tego jest śliskie. Na szczęście producent zdecydował się na zastosowanie gumowej okładziny na uchwycie, która pozwala wygodnie i stabilnie trzymać aparat. Gdyby nie zastosowano takiego rozwiązania, to utrzymanie aparatu jedną ręką byłoby praktycznie niemożliwe. Samo profilowanie uchwytu jest poprawne i daje odpowiedni komfort pracy. Spasowanie poszczególnych kawałków płaszcza obudowy jest poprawne i trudno dopatrzeć się uchybień, choć poszycie ma tendencję do trzeszczenia i lekkiego uginania się przy silniejszym uścisku dłoni.
Przednia ściana aparatu zawiera w sobie obiektyw, uchwyt oraz diodę wspomagającą automatyczne nastawianie ostrości i sygnalizującą działanie samowyzwalacza. Obudowa obiektywu jest stosunkowo prosta i składa się z dwóch elementów: tubusu poruszającego się podczas zmiany ogniskowej oraz części na stałe zintegrowanej z obudową aparatu.
Boczne panele obudowy są zajęte tylko z jednej strony, gdzie znajduje się klapka skrywająca szereg trzech złącz: mini HDMI, USB oraz wejście zasilacza zewnętrznego. Oprócz tego na boku obudowy obiektywu usytuowany jest suwak pozwalający na zmianę ogniskowej, który pracuje dość nieprecyzyjnie i z dużym opóźnieniem. Powyżej niego znajduje się przycisk zwalniający lampę błyskową.
W skład górnego panelu obudowy wchodzi lampa błyskowa oraz otaczające jej nasadę dwa otwory mikrofonu stereofonicznego, głośnik, włącznik otoczony diodą sygnalizującą pracę aparatu oraz spust migawki otoczony dźwignią zmiany ogniskowej.
Patrząc od prawego narożnika, tylny panel obudowy posiada szereg klawiszy. Pierwszym z nich jest przycisk filmowania pozwalający na szybkie uruchomienie nagrywania sekwencji wideo. Oznaczono go charakterystyczną ikoną czerwonego koła. Z jego lewej strony znajduje się niewielka dioda sygnalizująca gotowość lampy błyskowej do wykonania kolejnego błysku. Poniżej usytuowany jest klawisz trybu fotografowania (zielona ikona aparatu) oraz odtwarzania zdjęć (ikona strzałki). Klawisz trybu fotografowania zastępuje w tym aparacie pokrętło sterujące, które znamy z wielu innych aparatów – również kompaktowych – na którym zazwyczaj poukładane są tryby manualne, automatyczne i programy tematyczne. Zamiast tego, przycisk trybów uruchamia oddzielne menu wyświetlane na LCD, w którym wybieramy interesującą nas opcję. Szkoda, że zrezygnowano z zastosowania pokrętła, ponieważ usprawnia ono pracę, a obsługa aparatu jest szybsza w porównaniu do rozwiązania z wywoływanym menu.
Kolejnym elementem tylnego panelu aparatu jest przycisk OK, otoczony przez pierścień klawiszy będących jednocześnie przyciskami funkcyjnymi i kierunkowymi. Za ich pomocą możemy regulować ustawienia lampy błyskowej, samowyzwalacza, trybu makro oraz korekty ekspozycji. Ostatnie dwa klawisze to MENU i klawisz kasowania plików opatrzony ikoną kosza.
Oprócz klawiszy na tylnym panelu znajdziemy oczywiście monitor LCD, który jest na stałe połączony z korpusem i nie ma możliwości jego odchylania. Jest to kolorowy ekran TFT LCD wielkości 3 cali, którego cechą charakterystyczną, wyróżniającą go ze stawki konkurentów, jest rozdzielczość wynosząca aż 921 000 punktów. W tym względzie Coolpix L810 nie ustępuje nawet bardzo drogim aparatom profesjonalnym np. lustrzance Nikon D800, która posiada ekran LCD o tej samej rozdzielczości. Ekran L810 wyświetla około 98% rejestrowanego przez matrycę kadru, posiada wbudowaną powłokę przeciwodblaskową, a jego jasność można regulować w 5-stopniowej skali. Bardzo dobra reprodukcja kolorów i duża rozdzielczość nie idzie jednak w parze z dobrą widocznością. Choć ekran ma powłokę antyrefleksyjną, to jednak praca z L810 w słoneczny dzień jest uciążliwa, lub czasem wręcz niemożliwa i zdjęcia trzeba wykonywać „na ślepo”. Podnoszenie jasności ekranu w menu niewiele pomaga, ponieważ najbardziej doskwiera powłoka panelu, która działa jak lustro. Najczęściej zamiast fotografowanej sceny na ekranie będziemy obserwować odbicie naszej twarzy. W zacienionych lub osłoniętych od intensywnego światła miejscach barwy i szczegółowość obrazu wyświetlanego na ekranie może zachwycić.
Spód aparatu to miejsce, w którym znajdziemy standardowe gniazdo mocowania statywu oraz klapkę komory baterii i karty pamięci.
Menu i użytkowanie
Menu Coolpixa L810 jest bardzo proste i przejrzyste, a poruszanie się po nim intuicyjne już od pierwszych chwil spędzonych z aparatem w dłoni. Podzielono je na trzy główne zakładki: menu fotografowania, menu filmowania, menu ustawień. Nazwy opcji są czytelne i dobrze przetłumaczone, a na użytkownika nie czekają żadne niespodzianki. Wygląd menu i jego organizacja przedstawione są poniżej.
Menu główne ustawień |
|
Menu trybów pracy aparatu |
|
Menu trybów pracy to drugi zestaw opcji, który wywoływany jest bezpośrednio klawiszem umieszczonym na obudowie aparatu. Możemy za jego pośrednictwem wskazać interesujący nas sposób pracy Collpixa L810, a możemy wybierać z następujących opcji:
- Łatwa automatyka – to program całkowicie automatyczny, w którym użytkownik nie musi kontrolować parametrów ekspozycji czy balansu bieli, bo doborem ustawień zajmuje się aparat – aby wykonać zdjęcie wystarczy tylko wycelować i nacisnąć spust migawki. W międzyczasie aparat rozpozna fotografowaną scenę i sam dobierze jeden z następujących programów:
- Portret,
- Krajobraz,
- Portret nocny,
- Krajobraz nocny,
- Makro,
- Zdjęcia pod światło,
- Inny program.
- Programy tematyczne – ta opcja zawiera w sobie 19 programów tematycznych, które pozwalają dopasować ustawienia do konkretnych miejsc i zdarzeń bez zagłębiania się w szczegóły techniczne – wystarczy wybrać odpowiedni program i fotografować. Opcje zaawansowane związane z korektą ekspozycji, balansem bieli itd. są zablokowane, a aparat decyduje o ich doborze. Lista dostępnych programów tematycznych wygląda następująco:
- Portret,
- Krajobraz,
- Sport,
- Portret nocny,
- Przyjęcie/wnętrza,
- Plaża,
- Śnieg,
- Zachód słońca,
- Zmierzch/świt,
- Krajobraz nocny,
- Makro,
- Żywność,
- Muzeum,
- Sztuczne ognie,
- Kopia czarno-biała,
- Zdjęcia pod światło,
- Zdjęcia panoramiczne,
- Portret zwierzaka,
- Zdjęcia 3D.
- Portret inteligentny – to program automatyczny, który powoduje, że aparat wykonuje zdjęcia w momencie wykrycia uśmiechu na twarzy osób fotografowanych.
Nikon Coolpix L810 nie pozwala użytkownikowi na manualne wprowadzanie parametrów ekspozycji i brak jest trybów PASM. Rozbudowany zestaw programów tematycznych oraz przejrzystość menu i prostota obsługi sprawiają, że Coolpix L810 kierowany jest do użytkowników rozpoczynających swoją przygodę z fotografowaniem lub osób nie wymagających od kompaktu zaawansowanych funkcji fotograficznych. Niestety, jakby przy okazji, wycięto możliwość łatwego zapisywania panoram i zdjęć HDR, które są już obecnie standardem dla aparatów kompaktowych.
Zestawienie filtrów z których można korzystać podczas fotografowania | |
Kolory standardowe | Żywe kolory |
|
|
Czarno-biały | Sepia |
|
|
Cyjanotypia |
|
Program tematyczny o nazwie Panorama pomaga tylko w wykonaniu poszczególnych ujęć składowych. Sam proces zszywania panoramy można przeprowadzić dopiero przy użyciu komputera i oprogramowania Panorama Maker 6, które dostarczane jest na płycie CD wraz z aparatem.
Ciekawym dodatkiem jest możliwość wykonywania zdjęć 3D, co jednak jest mocno ograniczone. Rozdzielczość takich zdjęć została zawężona do 1920×1080 pikseli, nie można korzystać z zoomu cyfrowego, a zoom optyczny jest zablokowany dla ekwiwalentu 132 mm w formacie 35 mm. Oczywiście do wyświetlania zdjęć 3D potrzebny jest odpowiedni telewizor posiadający tego rodzaju funkcjonalność.
Tryb seryjny Nikona Coolpix L810 pozwala na rejestrowanie zdjęć w kilku wariantach i oprócz zwykłego zdjęcia pojedynczego możemy wybrać następujące opcje:
- Zdjęcie seryjne – przytrzymując spust migawki można zapisać do czterech zdjęć w pełnej rozdzielczości z szybkością około 1.2 kl/s
- Najlepsze zdjęcie BSS – aparat wykonuje maksymalnie do dziesięciu zdjęć w jednej serii, a następnie wybiera i zapisuje na karcie pamięci najostrzejsze ujęcia.
- Seria 16 zdjęć – aparat z prędkością około 30 kl/s zapisuje 16 kolejnych zdjęć, ale ograniczona jest rozdzielczość do 5 Mpix.
Coolpix L810 dość dobrze radzi sobie w zakresie zdjęć makro i pozwala na uzyskanie efektownych ujęć. Ciekawy jest fakt, że w przeciwieństwie do innych aparatów ujętych w tym teście, Coolpix L810 największą skalę odwzorowania uzyskuje nie przy najkrótszej ogniskowej, ale w okolicach 20 mm (ekwiwalent 118 mm). Z takim ustawieniem została wykonana poniższa fotografia, a odległość pomiędzy fotografowaną monetą a przednią soczewką wynosiła ok. 1 cm. Wymagane jest do tego włączenie trybu makro, a na ekranie LCD pojawia się odpowiedni znacznik pokazujący optymalną ogniskową dla maksymalnego powiększenia.
Tryb makro |
|
Stabilizacja obrazu jest oparta o optyczny system VR i co najważniejsze działa skutecznie. Dzięki stabilizacji możliwe jest nie tylko fotografowanie, ale i filmowanie nawet z najdłuższymi ogniskowymi oraz swobodne komponowanie kadru. Charakterystyczne dla stabilizacji optycznych jest swoiste pływanie obrazu, które widać np. na zamieszczonym poniżej filmie, jednak w tym przypadku trudno wskazać ten fakt jako poważną wadę.
Ogniskowa 104 mm, stabilizacja obrazu włączona |
|
Plik do pobrania |
Podsumowanie
Nikon Coolpix L810 to aparat, który ma w sobie kilka sprzeczności. Pomimo zastosowania zaawansowanych technologii takich jak stabilizacja VR, czy też ekran LCD o bardzo wysokiej rozdzielczości, L810 pozostaje nadal aparatem kierowanym głównie do amatorów. Nie znajdziemy w nim trybów manualnych, a wszystko oparte jest na automatycznych programach. Użycie dość tandetnego plastiku jako poszycia korpusu też nie jest pomysłem godnym pochwały. Wspomniany wcześniej ekran LCD to swoiste kuriozum, bo z jednej strony rozdzielczość 921 000 punktów sugeruje, że mamy do czynienia z bardzo dobrym produktem. W praktyce okazuje się, że czar pryska jeżeli wyjdziemy z aparatem na zewnątrz gdy mocniej świeci Słońce. Powłoka antyodblaskowa ekranu, która ma się sprawdzać wyśmienicie w takich właśnie warunkach, zupełnie nie robi tego co powinna.
Pochwalić należy natomiast sprawnie działającą stabilizację obrazu, a także obiektyw zapewniający najszerszy w stawce testowanych aparatów zakres zoomu. Mamy więc ekwiwalent ogniskowej w małym obrazku wynoszący 22.5 mm, co pozwoli swobodniej fotografować w zamkniętych przestrzeniach, ale przyda się też w plenerze do szerokich ujęć. Maksymalna ogniskowa to odpowiednik 585 mm, co pozwala fotografować i filmować z dużych odległości. Filmy są nagrywane z dość dobrej jakości dzwiękiem, a Coolpix L810 jest jednym z dwóch, oprócz Praktiki, aparatów w teście, dysponującym mikrofonem stereo.
Zalety:
- szeroki kąt widzenia i jednoczesny bardzo duży zasięg obiektywu,
- skuteczna stabilizacja obrazu VR,
- bardzo wysoka rozdzielczość ekranu LCD,
- szeroka gama programów tematycznych,
- tryb zdjęć 3D,
- wbudowany mikrofon stereofoniczny,
- przejrzyste menu ustawień.
Wady:
- słaba ergonomia przycisków i brak pokrętła trybów pracy,
- kłopoty z widocznością obrazu na ekranie LCD w miejscach silnie oświetlonych,
- wąski zakres czasów pracy migawki,
- tryb panoramy wymagający użycia komputera i odpowiedniego oprogramowania,
- brak trybu HDR,
- dość tandetny plastik zastosowany na obudowie.
Zdjęcia przykładowe: