Aby zbadać jakość klipów filmowych, postanowiliśmy porównać aparaty, rejestrując dwie typowe scenki: jedną z wykorzystaniem śledzącego autofokusu (o ile aparat takowy posiada) oraz drugą mającą na celu sprawdzenie kompresji obrazu i jakości użytego kodeka. Pozyskane w ten sposób filmy podlegały dalszej analizie na monitorze komputera.

Fuji FinePix T400

W aparacie Fujiilm nagrywanie filmów nie nastręcza użytkownikowi trudności dopóty, dopóki proces ten jest celem samym w sobie. Niestety, aparat nie udostępnia żadnych funkcji, które pozwoliłyby mieć jakikolwiek wpływ na rejestrowany film. Warto zaznaczyć, że kontrolowanie optyczne zoomu obiektywu podczas nagrywania blokuje rejestrację dźwięku. Jest co prawda możliwość używania zoomu cyfrowego jednak w tym przypadku nie mamy do dyspozycji płynnej zmiany ogniskowej obiektywu. Trzeba także pamiętać, że ulokowany na przedniej ściance mikrofon znajduje się w miejscu, które łatwo zasłonić palcem serdecznym przy oburęcznym trzymaniu aparatu. Może to powodować zakłócenia w nagrywanej ścieżce dźwiękowej. Ciągła praca układu autofokusu w trybie śledzenia pozostawia wiele do życzenia. Zdarza się, że aparat gubi ostrość i zanim obraz na nowo zostanie wyostrzony, upływa kilka sekund.

----- R E K L A M A -----

Fujifilm FinePix T400

MJPEG, 1280×720, 30 kl/s, 23 s, 84.52 MB

MJPEG, 1280×720, 30 kl/s, 8 s, 29,46 MB

Pod względem jakości obrazu, filmy zapisywane przez Fuji T400 są na dobrym poziomie, jak na tę klasę aparatów. Najlepiej widoczne jest to przy statycznych scenach, które nie powodują gubienia się układu autofokusa. Ocenę końcową jednak zaniża rozdzielczość HD oraz dźwięk monofoniczny. Wybrany kodek też nie jest powodem do dumy. Tworzone są bowiem stosunkowo duże pliki.

Nikon Coolpix S6300

Podczas nagrywania Nikonem autofokus pracuje w trybie ciągłym lub pojedynczym. Można zredukować szum wiatru. Ciekawą funkcją jest wstrzymanie i następnie wznowienie nagrywania – aparat będzie kontynuował rejestrację filmu w jednym pliku. W czasie filmowania możemy używać zoomu optycznego oraz wszystkich ustawień, takich jak balans bieli, korekta ekspozycji, filtry kolorystyczne, które są aktywowane w aparacie. Dostępne jest też filmowanie w trybach selektywnego koloru czy czarno-białym.

Nikon CoolPix S6300

MOV 1920×1080 29.97 kl/s, 14 s, 27.16 MB

MOV 1920×1080 29.97 kl/s, 15 s, 30.2 MB

Największą bolączką w trakcie nagrywania filmów jest działanie autofokusu przy zmianie ogniskowej obiektywu. Aparat zawiesza się i nie koryguje ostrości. Dzieje się to na tyle często, że funkcja zbliżeń lub oddaleń podczas filmowania, będąca w zamyśle atutem aparatu, jest słabo przydatna. Wątpliwości budzi też redukcja szumu wiatru. Testy wykazały, że nie działa ona zadowalająco. Coolpix S6300 daje możliwość odtwarzania filmu z podwójną prędkością. Pozwala to w miarę szybko zapoznać się z zawartością klipu. Pod względem jakości samego obrazu nie można aparatowi nic zarzucić. Duża rozdzielczość filmu w połączeniu z dobrym kodekiem i wybranym sposobem kodowania (25 pełnych klatek na sekundę) powoduje, że obraz jest bogaty w detale i odporny na zakłócenia wynikające z szybko przemieszczających się obiektów.

Olympus Smart VR-360

Filmowanie Olympusem VR-360 jest proste i przyjemne. Możliwość używania filtrów „MAGIC” przy nagrywaniu klipów (wyjątek to filtr „iskrzące odblaski”) stanowi bardzo ciekawy dodatek. Trochę dziwi brak autofokusu – nie jest to jednak problem dla bardziej zaawansowanych użytkowników nagrywających krótkie filmy i montujących gotowy materiał w komputerze. Podczas nagrywania cyfrowa stabilizacja obrazu jest dostępna (nie w połączeniu z filtrami „MAGIC”), natomiast korzystanie z zoomu obiektywu – nie. Można wybrać między monofoniczną rejestracją dźwięku, a filmowaniem bez dźwięku.

Olympus Smart VR-360

MJPG, 1280×720 30 kl/s, 21 s, 87.56 MB

MJPG, 1280×720 30 kl/s, 7 s, 29.26 MB

Trudno chwalić aparat za jakość obrazu. Choć brak AF wymusza bardzo skrupulatne podejście do obsługi aparatu, podczas testu udało się uzyskać jedynie zadowalające rezultaty. Dodatkowo niska rozdzielczość (tryb HD) oraz pamięciożerny kodek Motion JPG nie powodują zachwytów nad aparatem, jeśli idzie o filmowanie. W porównaniu do konkurentów z tej recenzji jakość filmów Olympusa wydaje się najsłabsza.

Panasonic Lumix SZ7

Podczas nagrywania filmów Lumiksem obraz jest stabilizowany, a układ autofokusu pracuje w trybie ciągłym. Rejestrowany dźwięk jest sterefoniczny. Można zredukować szum wiatru. Aparat umożliwia też wykonywanie zdjęć podczas nagrywania filmu – w tym wypadku rozdzielczość fotografii jest zmniejszana do ok. 3.5 megapiksela. Można odnieść wrażenie, że stabilizacja obrazu działa słabo. Za to pracę autofokusu należy ocenić wysoko. Nawet przy zmianie ogniskowej i kadru aparat dość szybko przywracał ostrość rejestrowanego obrazu. Filmowanie w trybie czarno-białym czy odcieniach sepii jest ciekawym dodatkiem. Nagrywanie modelem DMC-SZ7 nie nastręcza trudności – sprzęt zdecydowanie sprawdzi się przy rejestrowaniu dynamicznych wydarzeń.

Panasonic Lumix SZ7

MTS, 1920×1080 25 kl/s, 28 s, 59.14 MB

MTS, 1920×1080 25 kl/s, 6 s, 14.16 MB

Jakość klipów filmowych nagrywanych przy pomocy Panasonika należy ocenić wysoko. Duży wpływ na to ma znakomita praca układów autofokusu oraz wysoka rozdzielczość i dźwięk stereofoniczny. Obraz jest bogaty w detale, choć przy bardzo dynamicznych scenach (np. szybko jadących samochodach) da się zauważyć charakterystyczne dla zapisu z przeplotem szarpanie krawędzi. Poza tym należy pamiętać, że konsekwencją takiego zapisu danych jest trudniejsza edycja w komputerze – film musi zostać najpierw przetworzony do trybu progresywnego.