Macro anamorficzne, super sprawa, znam parę osób które podskakują z ekscytacji, nawet mimo tej ceny. Dodatkowo 3 wersje kolorystyczne flarowania to ciekawy zabieg. O ile aparat pozwala, to pełnej klatce można używać z cropem x1.3 zamiast x1.5.

Objektywy Nanomorpho udowadniają rację bytu formatu APS-C, wyśmiewanego często przez pełnoklatkowców, szczególnie firmy Fuji.

Z tym APS-C to mam zabawnie, kiedyś też hejtowałem, potem latami tłukłem religijnie pelne klatki, a teraz mi te pełne klatki zbywają zupełnie i szykuję się do wyczyszczenia szafy z aparatami, zostanie 1 aparat APS-C (albo nawet, o zgrozo m43) i średni format, ta pełna klatka teraz mi ni w pięć, ni w dziesięć :D

jak przewagę może mieć may format w np macro fotografii pokazuje Olympus. Podwójna głębia ostrości w porównaniu do FF, hand stacking, extra rozdzielczość z ręki itd.

Jako ktoś, kto używa makro na codzień, zgodzę się tylko częściowo. Małe matryce do makro mają jedną zaletę - małe piksele. Duża gęstość matrycy powoduje, że można pracować przy mniejszym powiększeniu, czyli z więkzej odległości. Natomiat głębia ostrości jest złudzeniem, bo podlega prawu ekwiwalencji. Ponieważ pełna klatka ma mniej szumu, dla tych samych czasów migawki, na pełnej klatce można podnieść ISO i domknąć przysłonę i osiągnie się taką samą jakość obrazu i głębi ostrości jak na mniejszych matrycach. Poruszenie odległościach jest też takie samo jak na FF z odpowiadającą ogniskową.

Żeby stawiać na jakość, najlepiej popatrzeć na ostrość obiektywu i wybrać taki, który jest ostry z bliska na przysłonach, na których chcemy pracować. Np jeśli nie robimy znaczków pocztowych, to można skupić się na ostrości w środku obrazka i używać f4 i bracketingu. Na APSC odpowiednik to będzie 2.8, gdzie często są aberracje.

U mnie używam APSC z innego powodu. Mój dziesięcioletni A6000 ma dodatek z Openmemories, który robi bracketing ostrości, więc mogę za pomocą AF zrobić szybko stos produktu bez dotykania aparatu. Zdjęcia wychodzą ostre na długich czasach i nie potrzeba robić powtórek.