Ale nuda w bokeh :D
Nie wiem.. dla mnie te obrazki z najnowszej topowej optyki - idealnie skorygowane optycznie pod każdym możliwym względem - wyglądają jak jakiś AI render.

... Ale portreciki ładne ;) Dzięki za zaangażowanie i poświęcenie czasu w użyciu tego obiektywu w zastosowaniu do którego nadaje się idealnie - właśnie do sesji portretowych :)

A mi się tło właśnie tutaj podoba. Rzadkie połączenie rewelacyjnej ostrości i ładnego tła.

Jasne, kwestia gustu ;)
Natomiast o gustach - jak każdy wie - się nie dyskutuje.
Ważne, że jest w czym wybierać.

Aczkolwiek.. jakby mi ktoś kazał zgadywać w ślepym teście, które zdjęcie jest zrobione z Nikkor 135/1.8 S "Plena", które z Canon RF 135/1.8 L, które z Sony 135/1.8 GM, a które z nowego Viltrox 135/1.8 LAB to po prostu bym wymiękł.
One dla mnie rysują identycznie ;) Bo czym niby ma się różnić obrazek z nich, skoro każdy jest idealnie skorygowany.
Myślę, że gdyby przymknąć każdy z w/w obiektywów do f/2.8 to byłyby one dla mine nie do odróżnienia versus Fujinon 90/2 (który również ma nowoczesne, "kliniczne" renderowanie)
I o to mi chodziło w poprzednim komentarzu, że w nowoczesnej optyce wieje nudą.
Dosłownie każdy nowoczesny obiektyw klasy premium rysuje dosłownie tak samo jak jego odpowiednik z innego systemu (poza oczywiście takimi wyjątkami jak manualne stałki voigtlander'a)
Where is the fun? ;)

Wracając do tego co napisałem.. myślę jednak, że bez problemu odgadłbym który obiektyw jest który, gdyby do testu dorzucić Canon 135/2 L, który ma unikatowe renderowanie.
Takie aka "vintage", które po latach używania tego szkła rozpoznam na odległość (i które to renderowanie zawsze strasznie mi się podobało) :)

Tak właśnie powinno być: uwaga skupiona na temacie zdjęcia, a nie na tle.

To jest jeden z obiektywów, dla których rozważam wejście w ten system. Na razie powstrzymuje mnie cena zestawu, jaki bym chciał.

Canon daje zupełnie inne rozmycia - mocno pościnane krążki w rogach. Sony trochę mniej, ale i tak wyraźnie. Na niektórych zdjęciach będzie to wyraźnie widoczne.

ryszardo, no fakt - Sony i Canon mają większy efekt "kocich oczu" w rogach niż "Plena".
Jakby się dobrze przypatrzyć, to można by na podstawie tego zjawiska rozpoznać który jest który.
Ale to chyba tylko to co je odróżnia ;)
Nikkor 135/1.8 "Plena" ma takie idealne kulki w bokeh pewnie dlatego, że Nikon zaprojektował tego 135/1.8 Plena "z zapasem", z polem krycia jak dla średniego formatu, żeby później wycinek tego pola obrazowania był widoczny dla końcowego użytkownika ich pełnoklatkowych aparatów.
Wszystko po to, żeby było jak najbardziej idealnie.
No więc jak widać po zdjęciach testowych - jest idealnie.
Co tu dużo mówić.. Nikon tym szkłem osiągnął absolut w kwestii optyki.
Tyle tylko, że dla mnie za tą perfekcją w obrazowaniu idzie straszna nuda.
Słowo daje, jakbym już miał siedzieć w systemie Nikon Z, to wybrałbym Nikkor 105/1.4 E podpiętego przez adapter.
Dla mnie Nikkor 105/1.4 E ma o wiele ciekawszy "obrazek" niż Nikkor 135/1.8 Plena, a różnice w polu widzenia i głębi ostrości są zbliżone.

No ale co kto woli, więc nie bierz tego do siebie proszę ;)
Piszę tylko co myślę :D

BeatX - specjalnie wróciłem do zdjęć przykładowych Canona 2/135L (swoją drogą jest tam dokładnie ta sama modelka, tylko w trochę innym wieku). Dla obie oba te obiektywy tzn. Lka i Plena memłają bardzo podobnie. Oba ładnie.

@BeatX
Nawet nie wiem, co miałbym brać do siebie. Gdybyś wyrażał niepochlebną opinię o mnie, to może bym mógł, ale pewnie i to bym to zignorował. Pisałeś jednak o obiektywie. Może Ci się nie podobać i nic mi do tego.

Ja tam nie jestem fanem szkieł, które mają 'ciekawy obrazek', 'charakter' itp. Tu bardzo zgadzam się z tym, co napisał Szabla. Jeśli 'charakter' obiektywu przykuwa uwagę i odwraca ją od tematu zdjęcia, to coś poszło nie tak.

Jak na zdjęciach wychodzi nuda, to raczej nie jest to wina sprzętu.

Jedno 'to' za dużo mi się wkradło. Tak się kończy modyfikowanie już napisanej wiadomości bez sprawdzenia całości :-/

Panie Arku, zdjęcia testowe z optyczne.pl są super bo przede wszystkim są w miarę spójne - jak na przykład zdjęcia legendarnej już skrzynki pocztowej :)
Także przeglądając je, człowiek ma przynajmniej jakąś referencję/odniesienie w renderowaniu jednego obiektywu względem drugiego.
Albo zdjęcia testowe np. tego budynku: link
Celem ocenienia ostrości w całym kadrze.
W ten sposób można mniej więcej ocenić różnicę w szczegółowości zdjęć z np. Panasonic Leica 9/1.7 versus Nikkor Z 20/1.8 S
Nie znam innego takiego miejsca w internecie, gdzie można zrobić sobie takie porównanie.
Naprawdę pod tym względem optyczne.pl rządzi i dzieli :)

Jednak.. Panie Arku - z całym szacunkiem dla Pana wiedzy w zakresie optyki i jej testowania, pomiarów itp (serio, chyle czoła że Pan to wszystko ogarnia), ale zdjęcia przykładowe testowanych bardzo jasnych obiektywów na tym portalu nie oddają w pełni ich potencjału.
Świetnym przykładem są właśnie zdjęcia testowe 135L na optyczne.pl, gdzie galerii przykładowej nie ma szału, ale w realnym zastosowaniu można uzyskać takie rezultaty, jak z mojego starego już zdjęcia: link
Albo zdjęcia testowe z Nikkor 58/1.4 G link
Kontra zdjęcia z realnego zastosowania:
link
link
Wiem, że Nikkor 58/1.4 G nie obronił się praktycznie niczym w waszym teście, i nie ratują go zdjęcia z galerii zdjęć przykładowych - ale te dwie fotki co pokazałem (plus dziesiątki innych które widziałem na platformach jak flickr.com) mają taki "look", że dla samego tylko tego obiektywu zmieniłbym system z Fuji X na Nikkor Z ;)

Generalnie uważam, że jeżeli chodzi o portretowe stałki to lepiej wypadają te które mają celowo pozostawione wady w torze optycznym :D
Te idealne optycznie są nudne i przewidywalne, hehe ;)

I tak każdy "szanujący się" fotograf przerobi to w RAW - ach po swojemu :)

W tym wypadku to wygrywa zdecydowanie modelka - niezwykle efektowna; bokeh tu traci na znaczeniu, a gdyby okazał się mieć 'charakter' , to pewnie byłby problem;

co do wieku, to modelka ciągle jest w dobrym; wiek, niestety, nie zawsze bywa dla modelek przyjacielem.

BeatX - mamy widocznie inne gusta i oczekiwania. Bo dla mnie zdjęcie pary młodej na mostku jest właśnie świetnym przykładem sytuacji, w której tło zamiast być tłem staje się głównym bohaterem i odwraca uwagę od głównego tematu. Z drugiej strony bardzo ciekawy efekt udało się tam uzyskać - patrząc na samo zdjęcie, nigdy bym nie powiedział, że zrobiono je 135L. Brawo :)

Swoją drogą to też potwierdza to, co już wielokrotnie tutaj pisałem. To co robi obiektyw, to jedno. Dużo ważniejsze jest to, co zrobi fotograf, światło i umiejscowienie elementów w tle.

@BeatX
O innych rzeczach wolę się nie wypowiadać, ale tło na obu zdjęciach z 58/1.4 wygląda moim zdaniem tragicznie. Do tego paskudne winietowanie na drugim też przeszkadza. Podawanie takich rzeczy jako przykład tego, co można zrobić danym obiektywem mnie wręcz odrzuca.

Na podstawie powtarzalnych zdjęć + wyników testu ogarnięty fotograf powinien być w stanie ocenić jak szkło sprawdzi się w jego zastosowaniach.

Dla mnie największą 'wadą' tutejszych zdjęć przykładowych jest zmienność pogody i pór roku, przez co trudniej porównywać sprzęty testowane w różnym czasie. No i znikająca skrzynka :-(

Nie chcę być niemiły, ale jak fotograf trochę lepiej wyczuje kadr, to będzie z tego super duet. Fajna kreacja, zwłaszcza pasuje do tej wierzby. Co do obrazka...Dobre kulki, podobają mi się. Ostrość jak to portretówka.

JdG - dziękuję w imieniu modelki ;)

>JdG - dziękuję w imieniu modelki ;)

ale fotograf też się wykazał, bo jak nie czuje formy i światła, to najlepsza modelka niewiele pomoże.

JdG - dziękuję. Dodam tylko, że ten obiektyw naprawdę ułatwia jak może :)

Panie Arku, dziękuję :)

ryszardo, spoko, rozumiem - co kto woli ;)
Zdaję sobie sprawę, że te specyficzne renderowanie ze starych obiektywów Fuji, z Canon 135L, czy Nikkor 58/1.4 itp może się nie podobać, bo ono faktycznie jest wyraźnie zaznaczone i może stanowić istotny element zabawy kompozycją.

Dla mnie obiektywy, które dają coś od siebie w tle, zostawiają w zdjęciu "sygnaturę optyczną" (jak np. voigtlander 40/1.4 classic, Helios 44-2 58/2 itp) są bardziej interesujące, niż wszystkie nowoczesne "kliniczne" konstrukcje, które dla mojego oka rysują tak samo.
Dlatego z takimi wypiekami na twarzy oglądałem filmy typu "Biedne istoty", czy najnowszy "The Batman"- bo tam właśnie reżyserzy nie bali się sięgnąć po takie wyrafinowane konstrukcje, dający cholernie ciekawy "look":
link
link

No nic, nie będę więcej drążyć tego tematu - wasze zdrowie Panowie, i oby każdy znalazł dla siebie idealne szkiełko!

Będzie wyróżnienie ;)

No dla mojego oka nowoczesne konstrukcje dają bardzo różne efekty w tle i zdecydowana większość mi się nie podoba. Właśnie Plena jest tutaj wyjątkiem, bo daje ładne, gładkie i mało zniekształcone krążki w całym kadrze.

Jestem zwolennikiem bokeh, którego nie widać. Patrząc na świat swoim oczami nie widzę rozedrganego tła, pełnego artefaktów kiepskiej, ograniczonej prawami fizyki i budżetem optyki. Widzę obraz, w którym ważny jest główny przedmiot na który patrzę, z tłem które nie próbuje grać specjalnej roli. Dlatego lubię takie właśnie obiektywy jak ten. Najbardziej przypomina mi to, co widzę własnymi oczami. To co ważne jest ostre, a to co jest tłem ma być bez dodatków pseudoartystycznych. Obiektyw ma podawać świat możliwie bez dodawania swoich dodatkowych zniekształceń.To tak jak słuchać dobrych kolumn, które wiernie odtwarzają nagrania, albo kolumn które do każdego nagrani dodają swoje brzmieniowe artefakty, niszcząc pierwotny zamysł muzyczny. Zawsze dziwię się ludziom lubiącym te artefakty nieistniejące w rzeczywistości, odciągające uwagę od głównego motywu, przeładowaniem, haosem i nieprawdą.

To nie jest tak, że obiektywy z oryginalnym bokeh nie są potrzebne. Ale z nimi jest tak jak z obiektywem typu rybie oko. Fajny, oryginalny, warto go mieć, w pewnych sytuacjach jest niezastąpiony, ale na dłuższą metę jest męczący i nie można z nim przesadzać.

@Adams77
W punkt!

Z tym pseudo artyzmem to trochę przesadziłeś, zabrzmiało to tak jakbyś tylko ty wiedział co jest a co nie jest artystyczne.
Klasyfikujesz wszystkich fotografów używających starych obiektywów w grupie skazanej na porażkę.
Napisałeś, że obiektyw powinien podawać świat bez zniekształceń a tytułowy obiektyw właśnie to robi, skraca perspektywę.
Podobnie zakłamują szkła szerokokątne, tylko w drugą stronę.
Proponuję 50mm , chociaż uważam że żaden obiektyw nie odzwierciedla tego co widzi ludzkie oko.
Podsumowując, obiektywy to tylko pędzle którymi malujemy świat i trzeba zrozumieć też tych którzy wolą malować palcem.

Domyślam się, że szkło właśnie jest/było testowane :) i niedługo wyniki.
Co do bokehu - podzielam zdanie większości. Nie może przeszkadzać (taki agresywny bokeh) w portrecie, w innych tematach czasami może być OK, ale nie da się tego stosować na okrągło, bo się znudzi. Jakieś Trioplany czy Heliosy do zabawy OK, ale to tyle. Kocham za to Nikkora 105/1.4, nie jest w tle taki sterylny, ale jest przy tym delikatny, jego inny bokeh nie rzuca się w oczy, Specjalistom sie spodoba, laicy i tak nic nie widzą :) - idealny kompromis. Przy tym jest o dziwo ostry. Plena ... mając ARTa 135 zmieniać na Nikkora nie będę, zbyt wielka dopłata a jaskość ta sama. Co innego przy Nikkorze 85, dostałbym f/1.2. Czekam na kolejny test ;)

Powyższy komentarz miał skierowany do Adams77,
Zapomniało mi się, tak się zdenerwowałem ;)

Adams77: "To tak jak słuchać dobrych kolumn, które wiernie odtwarzają nagrania, albo kolumn które do każdego nagrani dodają swoje brzmieniowe artefakty, niszcząc pierwotny zamysł muzyczny."

Moim zdaniem to niefortunne porównanie. Obiektywy o różnych zniekształceniach to raczej odpowiedniki różnych instrumentów, ewentualnie efektów o które oryginalny dźwięk (u nas scena) jest uzupełniany w trakcie sesji.

A kolumny to raczej nasz monitor albo drukarka?

PS
Kolega spytał mnie kiedyś, czy pojedyncza głębia ostrości mnie nie ogranicza? Bo oni (muzycy), owszem, czasem tak sobie upraszczają nagrania wybierając jeden instrument wiodący/wokal a reszcie wyznaczając rolę tła, ale u nich - jak mówi - to wybór, a nie konieczność (ja się tam na muzyce nie znam - ot, jako tako odróżniam humbucker od humbaka).

Instrumenty powinny grać czysto. Granie na nienastrojonym instrumencie uchodzi tylko w punk rocku. :P

Jedni widza Jezusa na drzewie a inni "cudowny bokeh", to tylko subiektywna kwestia wiary. Mimo ze uzywam systemu Canona od lat, uwazam (sadzac po zdjeciach) obiektyw Nikona za znakomity o ile nie wspanialy w porownaniu ze starym Canonem z czasow analogowych...

Bardzo instruktywne zdjęcia, szczególnie z sympatyczną i naturalną modelką.
Rozmycie tła a o to chodzi przy obiektywach tego typu klasyczne i spokojne.
Krytykom bokehu jako nudnego takim jak mr. BeatyfikowanyX zwolennika szalonych wirów typu Heliosa polecam szkiełka Lomo z przysłonami Waterhousa dające bokeh w kształcie gwiazdki, kwiatka no i co najważniejsze krzyża czy X-sa.
Właśnie małą wadą, dla niektórych duża, super asferycznie skorygowanych obiektywów jest wyrazisty, nerwowy bokeh, szczególnie punktów świetlnych.
Stare obiektywy Nikona, Canona, Zeissa, Minolty czy Pentaxsa 135/2 czy 13571,8 są wciąż w wysokim kursie tu tych którzy potrafią wyciągnąć z nich unikalne fotki.

Dobrze, ze rozmycie prawdziwe a nie generowane przez AI, gdzie z pojedynczych wlosow by zrobil gabkę zmieszaną z tłem...

Szabla: "Instrumenty powinny grać czysto. Granie na nienastrojonym instrumencie uchodzi tylko w punk rocku"

Ale my nie mówimy o nietrafieniu w płaszczyznę ostrości (czy braku ostrości jako takiej), tylko - jak sam zauważyłeś - o instrumentach. A te - grając czystą - brzmią przecież różnie. I pewnie jest tak, że nie zawsze ich brzmienie pasuje do rodzaju granej muzyki (z wyjątkiem punk-rocka ;).

Znam takich, co to uważają, że jedna gitara G jest lepsza od drugiej F, a G (inna niż ta pierwsza na G) to tylko szpan. A wracając do szkieł, mnie wady EF 85L na zdjęciach nie przeszkadzają zanadto - chociaż w rogach aberruje jak lupa do znaczków pocztowych.

Różne instrumenty, to jak różne ogniskowe, ale muszą grać czysto. :)

Czysto więc 1 częstotliwością czy wieloma harmonicznymi?
Lepiej jak gra 1 instrument czy cała kapela?

No nie, Szabla, nie tak! :D

Jeśli już, to różne ogniskowe, to różne wysokości dźwięku, a instrumenty to właśnie różne bokehy (tylko muzycy nie mówią - zdaje się - o aberracjach, tylko o tembrach).

Innymi słowy, idealny i sterylny bokeh, to jak BEEP w Spectrusiu [ link ] (w wersji dla seniorów :) albo w Pythonie [ link ] (w wersji dla "czytelnika młodzieżowego" ;) !

Bokeh - to element kompozycji obrazu, jak każdy inny. Słowo współczesne, ale sam "temat" stary jak ....obrazowanie.


Przykłady bokeh w obrazach:
link
link


Spieranie się jest dozwolone, choć wynik spory jest znany ...

..a obiektyw Nikona świetny.
Choć osobiście czekam na ...Sigmę 200/1.8. i mam nadzieję na, co najmniej, doskonałość 135/1.8 DG HSM ART Sigmy.

Ano, temat stary - i jak widać - ciągle aktualny! Ale początki zapewne nie były łatwe: [ link ]. No bo jak to tak - zamawiam obraz za ciężkie dukaty, a gość całe tło odbębnia niedbałym machnięciem ławkowca (albo, co gorsza, zleca je pryszczatemu terminatorowi i ściemnia potem przy odbiorze o jakiejś perspektywie powietrznej?! ;)

PS
Z tą Sigmą to widzę to tak - jak będzie dobra, to Canon nie wpuści, ale będzie musiał jakoś zareagować, więc jest szansa na RF 200/2 IS - szkło równie bezcenne jak tęskna mina Barona (i moja też, no ba!) na jego widok... :D

Z drugiej strony, inspirować się flakonem [ link ]???
"So I think of the BF as a simple minimum camera, which you want to bring anytime. It's a nice camera to be on the table at a restaurant or bar, and then you can take pictures with a nice thing. That's the BF." - dla mnie to raczej BS*.


——
* S jak m.in. Sigma... ;)

eee..można powiedzieć, że .bokeh...wynalazł L. da Vinci, przynajmniej.. przeczuwał, że "to" będzie "cool".
Chyba pierwszy znaczący obraz z "bokeh" to portret Lisy Gherardini ksywa "Mona"
link

Skoro "spieranie się jest dozwolone", to będę się upierał, że Giotto był wcześniej.

Chyba, że rozumiesz przez to, że da Vinci wspomagał się optyką przy malowaniu? Ale to chyba też nie jemu należy się tu pierwszeństwo, bo taki Hockney wskazuje już na Campina i van Eycka. A ich obrazy to ~1430 - czyli bez mała sto lat przed Monią.

jest i moja naj naj njaulubieńsza modelka!

pólpiersie to ja i kiciakiem na 5.6 rozmyje, pokazywanie bokeh z takiej odległości mija się z celem, więcej postaci całych z większej odległości aby zobaczyc jak z całą postacią sobie radzi.

Jak dla mnie szału nie ma, do tego cena :/ Czekam na Sigmę 1.8... i znów nikoniarzaom i canonierom miny zrzedną.

200 1.8 ma się rozumieć

Nie wiem jak można mówić, że coś jest "ładne" jeśli to coś zupełnie nie istnieje? :P
Jakie "ładne" rozmycie tła, jak tam nic nie ma, tylko rozmycie? :D

Co do "skupiamy się na temacie zdjęcia, a nie na tle zdjęcia" - to widocznie koledzy widzieli bardzo słabe użycia obiektywów, które potrafią coś z tłem zrobić, z resztą nie dziwię się, bo mnie też takie zdjęcia rozczarowują i irytują.

Ale tak samo irytują i rozczarowują mnie zdjęcia, gdzie jest tylko temat zajmujący małą część kadru, a reszta to zupełnie rozmyte do nicości tło. Takie tło dla mnie jest niepotrzebne w takim razie, bo obiekt fotografowany RAZEM z tłem powinny tworzyć zdjęcie, a to w rękach fotografa odpowiedzialność żeby te dwa aspekty fotografii ze sobą ożenić.

Córa się udała, naturalnie śliczna dziewczyna. A przy okazji ma talent i chyba zadatki na prawdziwą modelkę. Interesująca i intrygująca twarz - osobiście wolałbym jednak mniej makijażu na niej ;).

Arku - przyjrzyj się palcom dłoni widocznej po lewej na tym zdjęciu link - cóż to za dziwna otoczka / efekt (najmocniej widoczny na palcu wskazującym. Z czego to wynika? Bo nie wygląda to na rozmycie ruchowe.

@qqrq 'Jakie "ładne" rozmycie tła, jak tam nic nie ma, tylko rozmycie?'
No jak jest tylko rozmycie, to może być ładne. Nie widzę problemu. Gdyby rozmycia nie było, to by nie mogło być ładne. Co byś chciał w rozmyciu oprócz rozmycia? Pterodaktyla? Sens życia? Coś innego?

Tło jest integralną częścią obrazu, dzięki niemu możemy wydobyć atmosferę, dodać dramaturgii, podkreślić charakter danej osoby itp.
Portrety z całkowitą plamą w tle kojarzą mi się ze zdjęciami do paszportu.
Myślę, że na tym właśnie polega niechęć fotografów rzemieślników do podkręconego bokeh :)

TRI-X po co te krzywe teksty stary?
Po co ta szydera i jad?
Gezs jakie to typowo polskie.. Po prostu ręce opadają człowieku.

qqrq: "To do dupy takie zdjęcie, jeśli tło nie gra w nim żadnej roli".

No jak nie gra żadnej roli, skoro gra rolę tła? ;) Skoro rozmycie powstaje w wyniku konwolucji (a tak właśnie powstaje!), to w naturalny sposób jest niedosłowne, wieloznaczne i zagadkowe (a tym większa zagadka im większe rozmycie! ;)

No i nie każdy (i nie zawsze) gustuje w tłach àl a H. Bosch [ link ], czy H. Holbein [ link ], gdzie w zasadzie pierwszoplanowych postaci mogłoby nie być i nikt by się nie pokapował†... ;)

——
† No chyba, że - jak w starym szmoncesie - o jednolicie czerwonej płachcie, podpisanej "Przejście Żydów przez Morze Czerwone", tytuł mówiłby więcej niż sam obraz.

Hasky: "Myślę, że na tym właśnie polega niechęć fotografów rzemieślników do podkręconego bokeh :)"

Coś w tym jest! Pamiętam czasy sukna wiszącego na ścianie "u pana fotografa" w PRL-u!

BeatX: "Gezs jakie to typowo polskie.." - weź urlop i pozwiedzaj trochę świat. A zamiast robić ludziom zdjęcia, posłuchaj co mówią i jak. Może wyzbędziesz się tych uprzedzeń...

Zdjęcie całkowicie wycinające fotografowany 'obiekt' z tła i pozostawiający owo tło jako kolorowy podkład zupełnie do mnie nie przemawia. Równie dobrze można ową modelkę sfotografować na tle ściany i efekt będzie podobny. Zdjęcie podlinkowane przez @BeatX link jest dla mnie zdecydowanie atrakcyjniejsze, bo przedstawia jakąś historię, a nie tylko sprzętowe szaleństwo obiektywu, który separuje fotografowaną osobę od życia. Tego rodzaju zdjęcia mają dla mnie charakter 'smartfonowy' - se wyciągnijmy modelkę na pierwszy plan, a resztę rozmażmy (a nawet - 'rozmarzmy').

Nie chodzi o wycinanie. Chodzi o to, aby tło nie było ważniejsze od tematu zdjęcia.

Podlinkowano obrazy (Pomarańczarka, Mona Lisa). Z tyłu nie ma nieostrości, to nie są przykłady na bokeh, tylko na perspektywę powietrzną

@hasky
Twój wpis jest przejawem zwykłego braku szacunku dla ludzi, którzy mają opinię inną niż Twoja.
Ja lubię rozmycie możliwie gładkie w całym kadrze, ale nie wypowiadam się o ludziach, który mają inny gust. Nie jestem rzemieślnikiem (przynajmniej jeśli chodzi o fotografię), tylko amatorem i robię zdjęcia dla przyjemności. Chcę, żeby sprzęt dawał mi efekty, które mi się podobają. Nic więcej, nic mniej.

W idealnej sytuacji powinny istnieć zarówno obiektywy zadowalające fanów gładkiego rozmycia tła (jak ten) jak i 'kręcące' oraz inne niejednorodne (też są). Najlepiej, żeby oba rodzaje były dostępne w każdym systemie, ale nie można mieć wszystkiego.

Dodatkowo mam wrażenie, że parę osób tutaj nie widzi rozróżnienia między jednorodnym rozmyciem tła w całym kadrze, a tłem rozmytym do jednorodnej papki, a to są niezależne od siebie rzeczy.

Jacek_Z, oczywiście, ale (chyba!) chodziło w dyskusji o tło w ogólności, a bokeh jako jedno z narzędzi do jego tworzenia w szczególności.

Mnie się taki "nerwowy bokeh" w tym akurat wykonaniu podoba: [ link ]. Być może dlatego, że ginie w nim, wydawałoby się pierwszoplanowa, sylwetka?

Może jeszcze jakiś przykład z płaskorzeźb staroegipskich? :P

@ryszardo
Szczerze mówiąc nie widzę niczego obraźliwego w określeniu "rzemieślnik" , sam nim jestem, jak również amatorem a nawet robotnikiem.
Moje wpisy były właśnie w obronie amatorów takich jak ja czy ty, którzy chcą używać różnych obiektów w swojej twórczości.
Natomiast jeden z kolegów stwierdził, ze niektóre szkła są pseudo artystyczne, według mnie to właśnie było obraźliwe w stosunku do innych użytkowników tego portalu.
Więc albo nie przeczytałeś wszystkich komentarzy albo sam nie jesteś obiektywny.

@hasky
Nie mogę się zgodzić. Może wydźwięk Twojego komentarza nie był zamierzony, ale porównanie czyichś preferencji fotograficznych do zdjęć do paszportu, które z założenia nie mają wartości artystycznej i nawet prawami autorskimi nie są chronione jest moim zdaniem co najmniej nie na miejscu.

Ja nie uważam słowa rzemieślnik za pejoratywne. Nawet powiedziałbym, że w wielu sytuacjach jest to komplement. Podkreśliłem tylko, że w fotografii rzemieślnikiem nie jestem i się z Twoją wypowiedzią nie zgadzam.

Zdecydowanie nie jestem też obiektywny. Przedstawiam tu swoje opinie, które z definicji są subiektywne. Nigdy nikomu nie zarzucałem braku obiektywizmu w wyrażanych opiniach, bo to by była tautologia.

@ryszardo
To może napiszę prościej, jeżeli ktoś mówi że moje zdjęcia są pseudo artystyczne to ja tylko sugeruje że jego zdjęcia mogą pasować do paszportu.
Powtarzam, nie ja zacząłem, zwróciłem tylko uwagę, ze niektóre sformułowania mogą kogoś urazić.

A kto zdecydował, że zdjęcia mają odzwierciedlać rzeczywistość

albo że odrealnianie ma być ciemnią / obróbką
a nie optyką?

link

@hasky
Na 'pseudoartystyczność' odpowiedziałeś w swoim pierwszym komentarzu. Potem temat się nie pojawił. Porównanie do zdjęć paszportowych było w kolejnym, po sporym kawałku dyskusji i bez odniesienia do wcześniejszego, więc z mojego punktu widzenia było niczym nie sprowokowanym brakiem szacunku do pozostałych komentujących.

No to mamy prezentację dzieł artystycznych + dyskusję 'to nie ja, to Ty'. To może i ja dorzucę się z totalną amatorszczyzną i bokehem jak z płaskorzeźb (nie tylko staroegipskich)

link

BetriX
Nie płacz. Chciałem po prostu zrobić sobie wielkanocne jaja z twoich wymagań co do ostrości i bokehu. Chciałbyś ostro z wadami optycznymi jak coma, astygmatyzm , może jeszcze zakrzywione pole ostrości no i ciekawy, artystyczny bokeh. Wybieraj w końcu a nie grymaś. Mam nadzieję ze odpuścisz sobie, bo to nie było moim celem, jad i szyderę z mojej strony. Dobrze przynajmniej , że oszczędziłeś mi tak bardzo popularną < mowę nienawiści>.
ps. a propos niedoskonałych 135-tek,mam biednego taniego Kenlocka 135/1,8.Ten daje czadu, spróbuj

@ryszardo
A zauważyłeś pod koniec drugiego komentarza uśmiechniętą buźkę, był to wpis w żartobliwym tonie , nie miałem zamiaru nikogo obrażać.

Szabla: "Może jeszcze jakiś przykład z płaskorzeźb staroegipskich? :P"

O, cieszę się, że wspomniałeś! :D Bo to ciekawa sprawa - uważa się bowiem, ze starożytni Egipcjanie posługiwali się trzema rodzajami perspektywy: sylwetkową, intencjonalną i rozrzutowaną.
W tej pierwszej im obiekt był dalej tym był wyżej (zachowując rozmiar - stąd rzędy takich samych figurek ciągnących sanie z faraonem albo bloki skalne), w tej drugiej geometria w ogóle nie miała znaczenia, bo im np. większa była sylwetka, tym ważniejsza była postać, którą przedstawiała (więc ów faraon podczas sanny miał wysokość żyrafy). Ta ostatnia od biedy jakoś tam do widzianej rzeczywistości się odnosiła i np. drzewa okalające zbiornik wodny widziany z góry były "kładzione" tak, jakbyśmy je widzieli stojąc obok.

@ryszardo
"No jak jest tylko rozmycie, to może być ładne. Nie widzę problemu. Gdyby rozmycia nie było, to by nie mogło być ładne. Co byś chciał w rozmyciu oprócz rozmycia? Pterodaktyla? Sens życia? Coś innego?"

Chciałbym czegoś, co ma jakąś wartość dodaną, czegoś wobec czego można mieć jakąś emocjonalną reakcję. Wobec wygładzenia gaussowskiego nie mam żadnych emocji, oprócz co najwyżej rozczarowania z marnowania przestrzeni w kadrze :D


@Szabla
"Chodzi o to, aby tło nie było ważniejsze od tematu zdjęcia."

Zgadzam się co do zasady. Trzeba umieć połączyć temat zdjęcia i tło aby tworzyły jakąś całość. Jak dobrze pójdzie, to czasem może nawet spójną całość :)

Dlatego też czepiam się ludzi, którzy używają słowa "bokeh" jako zamiennik "rozmycia" tła, wyrywając je z większego kontekstu użyteczności tego słowa. Bokeh służy do opisywania tego jak dany układ optyczny rysuje nieostrości za/przed głównym planem. Kiedy nie ma rysowania, a jest co najwyżej malowanie rozwodnionymi akwarelami, to dla mnie takie tło nie odgrywa wartościowej roli w zdjęciu i przez to staje się tak samo "niepoprawne" jak kiedy "tło (jest) ważniejsze od tematu zdjęcia" i nie przemawia do mnie wcale dążenie do "doskonałości obrazu" i "odwzorowania rozmycia takiego jak obraz rozmywa ludzkie oko", bo wcale w taki sposób nasze oczy nie rejestrują obrazu. Fotografię zawsze traktuję jako dziedzinę sztuki, jako czynność twórczą i nie widzę wiele twórczości/wartości w doskonałości.

Także mamy tutaj do czynienia z obiektywem wybitnym... do archiwizacji dokumentów w niskim świetle :D

@qqrq
Rozmycie tego obiektywu ma niewiele wspólnego z gaussowskim.
Co do marnowania przestrzeni w kadrze zgaduję, że nie jesteś fanem 'przestrzeni negatywnej' (kalka z angielskiego, nie wiem czy istnieje lepsza, polska nazwa).

W sumie chciałbym zobaczyć zdjęcia z obiektywu, który faktycznie daje rozmycie gaussa.

A rozmycie tego obiektywu można bez problemu wykorzystać kreatywnie i dla mnie nie stanowiłoby to problemu. I ja preferuję emocjonalne reakcje do rzeczy w kadrze - zarówno tych ostrych, jak i rozmytych. Emocjonalne reakcje do samego rozmycia miewam chyba tylko negatywne.

Wiem, że to szkło nie ma rozmycia gaussowskiego, chociaż zdecydowanie bliżej mu do niego niż do takiego z osobowością, ale tak - hiperbolizuję celowo :)

Przestrzeń negatywna jako celowy zabieg artystyczny - jak najbardziej popieram, wręcz przyklaskuję jak mało jakiemu zabiegowi stylistycznemu.

Ale też odróżniam ją od przestrzeni pustej, która często powstaje przez pozbywanie się większości informacji z tła zdjęcia. Czy zawsze tak jest? Oczywiście, że nie. Ale z mojego doświadczenia występuje co najmniej równie często jak "bokeh z wadliwej optyki starego pleśniaka odciągający uwagę od tematu zdjęcia" i jest w takim samym stopniu "błędem", ale ma na tym portalu po prostu dużo większe grono zwolenników :)

Ryszardo: "W sumie chciałbym zobaczyć zdjęcia z obiektywu, który faktycznie daje rozmycie Gaussa."

Kiedyś robiłem sobie takie próby porównując zdjęcia z ostrym tłem i tłem rozmywanym "fizycznie" zwykłym obiektywem przy różnych przysłonach. A potem rozmywałem to pierwsze suwakiem filtra "Gaussian blur" - z tego, co pamiętam, to maksymalne "rozmemłania" specjalnie się nie różniły, natomiast te "pośrednie" nie przekształcały jasnych punktów tła w wyraźne placki (w zoomach z obwódkami).

Tak więc do sztuczek w obiektywach DS/STF się nie przekonałem - a zdjęcia z nich mnie też nie porwały. Ale może czegoś nie widzę... ;)

W obiektywie STF nie tworzą się kocie oczka na brzegach, co niektórzy uważają za wadę. :)

Ano - ładnie to widać na porównaniu [ link ] - gdzieś tak w połowie strony.

qqrq ->"Także mamy tutaj do czynienia z obiektywem wybitnym... do archiwizacji dokumentów w niskim świetle :D"

:)
...no..dokładnie tak odbieram ten obiektyw. Jest pewien stereotyp, że jak "135" to "portretówka".

Na obiektywie jest tylko napisane "135/1,8 Plena", wiec można go używać wtedy kiedy potrzeba "135" lub "1,8". Ja tak robię z Sigmą 135/1.8 DG HSM ART-wcale nie do portretów, ani nie do "art"- . Robię zdjęcia dokumentalne na 1.8, ....bez "szumu". Mało tego, ten obiektyw do "lustrzanek" montuję do "bezlustera". ..Można tak robić, bo....nikt tego nie sprawdza.

Aha ..a portrety robię obiektywami szerokokątnymi, uwielbiam dystorsję, po tym jak zobaczyłem zdjęcia Platona, ....Antoniou Platona, oczywiście.

Przy dokumentach formatu A3 potrzebny tylko statyw o wysokosci 3 metrów ;))

Też Platona lubię.

Dla mnie traktowanie szkła 135mm jako szkła do portretu to ogromne nieporozumienie. Juz 85mm jest szkłem za długim, traci się kontakt z "tematem" zdjęcia, traci się pewną intymność i wrażliwość, prawdziwość i szczerość która jest zwykle silną stroną dobrych portretów. Zdjęcie popiersia z odrobiną miejsca nad głową robić z 1.8m? Porażka. A to tylko 75mm, bo nawet nie mam 85 ani 135 szkła pod ręką, żeby porównać. Używając 135mm trzeba chyba krzyczeć :P

Dla mnie jednak portret zamyka się na "na wyciągnięcie ręki". Ale każdy tam sobie może robić co chce, widziałem ludzi robiących portrety szkłami 200mm na małym obrazku... Bo na wielkim formacie z 200mm to można z "tematem zdjęcia" pogadać bez podnoszenia głosu :)

Statyw 3m to faktycznie sporo, mój Benro Mach3 dobija tylko do 2.2m. Pomocny byłby dobry szybki tethering po WiFi i natychmiastowy backup zdjęć w chmurze, ale nie wiem czy ktokolwiek takie bezużyteczne funkcje pakuje w aparaty.

Od zawsze 135 mm to długa portretówka a 85 mm krótka. Ale jak ktoś o tym nie wie to robi portrety czym popadnie (albo tym co ma pod ręką). A portret może być pozowany lub nie pozowany.

@qqrq:
"Używając 135mm trzeba chyba krzyczeć"

Tak, w komplecie ze 135 mm jest megafon.

@qqrq:
"Dla mnie jednak portret zamyka się na "na wyciągnięcie ręki"."

Można jedną ręką trzymać aparat a drugą obracać głową modelki (modela).

Można, jak pozwalają. I tak się pracuje o niebo lepiej niż z 3 metrów :)

@Negatyw:
"Od zawsze 135 mm to długa portretówka a 85 mm krótka."

Dla mnie od zawsze, a tak w ogóle od kiedy Leica wprowadziła na rynek aparat dalmierzowy (nie dalmierz). Można było wymieniać obiektywy, ale były też ograniczenia, w przypadku obiektywów szerokokątnych stosowano dodatkowe wizjery a dla obiektywów długoogniskowych były ramki w wizjerze. Dlatego ogniskowe nie mogły być dowolne i przyjęto ogniskowe: 28, 35, 50, 85, 135 [mm] jako standard. No i stąd do portretu najbardziej użyteczne były 85 mm i 135 mm. Krótsza portretówko bardziej do portretu pozowanego i długa portretówka do portretu nie pozowanego. Kiedy nie ma ograniczeń aparatów dalmierzowych to portrety robi się także innymi ogniskowymi, np. wspomnianymi 75 mm i 200 mm. W przypadku krótkich ogniskowych należy uważać na efekt przerysowania.

Warto też pamiętać, że ogniskowa np. 75mm to nie zawsze teleobiektyw.
Czasami to obiektyw szerokokątny, zależnie od rozmiaru sensora/filmu.

Coraz częściej zastanawiam się dlaczego tak uparcie używa się ogniskowych obiektywów, a nie ich kątów widzenia.