Jakość zdjęć na powierzchni

W celu oceny jakości zdjęć na powierzchni wykonujemy fotografie dwóch scen na różnych czułościach. Porównując odpowiednie ich wycinki w skali 1:1 jesteśmy w stanie na oko ocenić, jak radzą sobie poszczególne aparaty. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że ocena „na oko” jest zawsze obarczona pewną dozą subiektywizmu. Dlatego też oglądając poniższe wycinki każdy może samodzielnie zweryfikować przyznane przez nas noty i dokonać ich korekty wedle własnych upodobań.

Zaczynamy od scenki wykonanej na dworze w trybie „P” i przy czułościach ISO 100 (w przypadku Nikona było to ISO 125), 200, 400 oraz 800 i ogniskowej ustawionej na szerokim kącie. Do porównania wybraliśmy fragmenty z centrum oraz z brzegu kadru.

ISO 100/125
AW130
TG-4
FT30
ISO 200
AW130
TG-4
FT30
ISO 400
AW130
TG-4
FT30
ISO 800
AW130
TG-4
FT30

Z pierwszej potyczki zwycięsko wychodzi Olympus TG-4. Aparat ten daje najlepszy obraz na brzegu kadru i to na wszystkich czułościach. W centrum kadru na ISO 100 i ISO 200 stawka jest w zasadzie wyrównana, a dopiero na ISO 400 i ISO 800 swoją wyższość nad konkurentami pokazuje Nikon AW130. Z tego też powodu przyznajemy mu drugie miejsce. Stawkę zamyka Panasonic FT30, który cechuje się słabą jakością obrazu na brzegu kadru, a na wyższych czułościach generowany przez niego obraz psuje się także w centrum.

Kolejne wycinki z tej samej sceny to przede wszystkim sprawdzian dla optyki aparatów. Pierwszy fragment pozwoli nam ocenić poziom aberracji chromatycznej oraz sposób radzenia sobie oprogramowania aparatu z automatycznym korygowaniem tej wady. Drugi wycinek to niemal skrajny róg kadru, gdzie uwidacznia się największy spadek rozdzielczości i winietowanie spowodowane niedoskonałościami toru optycznego.

ISO 100/125
AW130
TG-4
FT30
ISO 200
AW130
TG-4
FT30
ISO 400
AW130
TG-4
FT30
ISO 800
AW130
TG-4
FT30

Trzeba przyznać, że wszystkie aparaty poradziły sobie doskonale z eliminowaniem aberracji chromatycznej, gdyż wada ta jest praktycznie niewidoczna. Jednak wycinki z rogu kadru pokazały słabości torów optycznych Nikona i Panasonica, gdyż degradacja obrazu jest w ich przypadku bardzo duża. TG-4 trzyma bardzo dobry poziom, dzięki czemu na wycinkach z tego aparatu można dostrzec najwięcej szczegółów.

Trzecia próba została przeprowadzona na wycinkach zdjęć scenki wykonanych w studio na czułościach ISO 400–6400, przy ogniskowej ustawionej na odpowiedniku ok. 100 mm. Pozwoli nam to ocenić stopień degradacji obrazu na wysokich czułościach oraz właściwości optyki na drugim skraju zakresu ogniskowych.

ISO 400
AW130
TG-4
FT30
ISO 800
AW130
TG-4
FT30
ISO 1600
AW130
TG-4
FT30
ISO 3200
AW130
TG-4
ISO 6400
AW130
TG-4

Gdybyśmy mieli oceniać aparaty tylko po pierwszym wycinku, to zwycięzcą byłby Nikon. Jego zdjęcia są najbardziej bogate w szczegóły i dopiero od ISO 3200 widać silne działanie algorytmów odszumiających. Niestety na brzegu kadru znów jest słabo i COOLPIX musi przyznać wyższość Olympusowi. Troszkę dziwi ten fakt, bo w przypadku testowanego rok temu AW120 również dostrzegliśmy problemy z jakością obrazu na brzegu kadru, jednak na dłuższej ogniskowej one znikały. W AW130 teoretycznie jest ten sam obiektyw, jednak aparat radzi sobie wyraźnie gorzej. Stawkę ponownie zamyka Panasonic FT30, który choć wypada na brzegu podobnie do Nikona, to niestety ustępuje mu w centrum kadru.

Jakość filmów na powierzchni

Poniżej prezentujemy przykładowe filmy zarejestrowane testowanymi aparatami. W pierwszym przypadku rejestrowaliśmy scenę przy świetle dziennym. Podczas nagrywania aparaty przesuwaliśmy w kierunku słońca aby sprawdzić, jak poradzą sobie w scenach o dużej rozpiętości tonalnej. Z pierwszej próby bezapelacyjnie zwycięsko wychodzi Nikon, który może pochwalić się obrazem najbardziej bogatym w szczegóły i do tego o najlepszej dynamice tonalnej. Drugie miejsce zajmuje TG-4, w którym znów dały o sobie znać słabości kodeka, co spowodowało degradację szczegółów. Także dynamika tonalna nie stoi na najwyższym poziomie i odbiega od tego co zaprezentował COOLPIX. Panasonic mogący pochwalić się jedynie trybem HD zamyka stawkę. Obraz jest najmniej bogaty w szczegóły, kolory słabo nasycone, a jakby tego było mało, w ujęciu pod słońce na filmie pojawia się silna różowa poświata w formie pionowej kreski.

W drugiej przykładowej scenie możemy dość dobrze ocenić odwzorowanie detali na filmach. Zarówno rozbryzgująca się woda, jak i ceglasta struktura na murach cukrowni stwarzają ku temu idealne warunki. W tym wypadku również najbardziej podoba nam się film zarejestrowany Nikonem. Obraz jest bardzo bogaty w szczegóły i w zasadzie ciężko tutaj cokolwiek COOLPIX'owi zarzucić. Niestety nie możemy tego samego powiedzieć o Olympusie. Aparat wyraźnie zaczyna wariować podczas zmiany ogniskowej. Autofokus gubi się niemal zupełnie, a do tego pojawia się migotanie obrazu, tak jakby aparat miał problemy z dostosowaniem parametrów ekspozycji. Z tego też powodu, film z TG-4 podoba nam się najmniej. W środku stawki uplasował się więc Panasonic, który choć rejestruje w niższej rozdzielczości, to nie ma problemów ze zmianą ogniskowej. Przez cały czas trwania filmu obraz jest więc ostry i prawidłowo naświetlony. A lepiej przecież mieć ładny film w rozdzielczości HD, niż nieostry w Full HD.

Trzecia próba miała na celu sprawdzenie, jak aparaty poradzą sobie w słabych warunkach oświetleniowych, przy świetle żarowym. Produkty Nikona i Olympusa wypadły podobnie, jednak gdybyśmy mieli wskazać wśród nich zwycięzcę, to byłby to AW130. Film z COOLPIX'a wydaje się bowiem bardziej bogaty w szczegóły, a do tego w słabym świetle autofokus pracuje w nim nieco lepiej. Stawkę znów zamyka niestety LUMIX, który bardzo źle dobrał parametry ekspozycji, co spowodowało, iż film jest zbyt ciemny i niewiele na nim widać.

Nikon COOLPIX AW130

Nikon COOLPIX AW130

Nikon COOLPIX AW130

Olympus Tough TG-4

Olympus Tough TG-4

Olympus Tough TG-4

Panasonic LUMIX FT30

Panasonic LUMIX FT30

Panasonic LUMIX FT30