Canon 1D X Mark II wielkością jest bardzo podobny do poprzedniej generacji. Szerokość obu modeli jest identyczna, a różnica w grubości jest w zasadzie zaniedbywalnie mała. Największą różnicę można zauważyć w wysokości, a wynosi ona zaledwie 4 mm. Według specyfikacji niezmieniona pozostała waga aparatu i 1D X Mark II, tak jak poprzednik, waży 1530 gramów (wliczając akumulator). Jeżeli chodzi o kształt korpusu, to większych zmian nie zauważymy, można je bowiem określić jako kosmetyczne. Miejscem które najbardziej pod tym względem rzuca się w oczy to obudowa wizjera. W pierwszej chwili można odnieść wrażenie, że w nowej wersji 1D X zastosowano wbudowaną lampę błyskową. Tak naprawdę jednak mamy w tym przypadku do czynienia z wbudowanym modułem GPS.

W porównaniu do Nikona D5, według specyfikacji aparatów testowany Canon jest o 2 mm węższy i niecałe 10 mm chudszy. Pod względem wysokości sytuacja jest odwrotna, bowiem 1D X Mark II jest o 9 mm wyższy od D5. Poniżej prezentujemy zdjęcia pokazujące oba modele zestawione ze sobą.

Do jakości wykonania 1D X Mark II trudno oczywiście mieć jakiekolwiek zastrzeżenia. Ta bowiem, jak na topowy, profesjonalny korpus przystało, stoi na bardzo wysokim poziomie. Tak jak w przypadku poprzedniego modelu, korpus aparatu wykonano ze stopu magnezu, a cała konstrukcja została uszczelniona przed wpływem niekorzystnych warunków zewnętrznych, takich jak kurz, czy zachlapanie wodą. Na solidność i wytrzymałość nowego EOS-a nie można zatem narzekać.

Zasilanie i gniazda

Pewne zmiany w stosunku do poprzednika wprowadzono w kwestii zasilania aparatu. Canona 1D X Mark II zasila bowiem nowy akumulator LP-E19, który charakteryzuje się wyższą pojemnością i lepszą wydajnością niż ten zastosowany w poprzedniku. Warto jednak zaznaczyć, że twórcy nowego EOS-a zadbali o kompatybilność wstecz, zatem możemy w jego przypadku wykorzystać akumulatory LP-E4N i LP-E4. Ładowanie akumulatora dołączoną do zestawu ładowarką LC-E19 trwa około 170 minut w przypadku LP-E19 i około 140 minut w przypadku LP-E4/LP-E4N . Wydajność w pełni naładowanego akumulatora, według specyfikacji aparatu, wynosi około 1210 zdjęć przy fotografowaniu z wykorzystaniem wizjera lub 260 zdjęć w trybie LV (dane dotyczą pracy w temperaturze pokojowej). Podczas testowania aparatu na pełnym akumulatorze byliśmy w stanie przekroczyć liczbę 1500 zdjęć korzystając zarówno z wizjera, jak i trybu LV. Stałe zasilanie aparatu zapewnia opcjonalny zasilacz sieciowy AC-E19 w połączeniu z adapterem DR-E19.

Również w zakresie kart pamięci zauważymy różnicę w stosunku do poprzednika. W EOS-ie 1D Mark II zdecydowano się na zastosowanie dwóch slotów do różnych rodzajów kart: Compact Flash i CFast. Te drugie są oczywiście wymagane by w pełni wykorzystać możliwości trybu seryjnego, a także by mieć możliwość filmowania w jakości 4K 50/60p. Kieszenie na karty pamięci znajdują się po prawej stronie tylnej ścianki aparatu. W menu ustawień aparatu odnajdziemy odpowiednie opcje pozwalające skonfigurować proces zapisywania zdjęć w przypadku korzystania z dwóch kart jednocześnie. Jedna z opcji obejmuje zapis na jedną kartę z automatycznym przełączeniem się na drugą, w przypadku zapełnienia pierwszej. Można również wybrać zapis odrębny i na jednej karcie zapisywać RAW-y, a na drugiej JPEG-i. Opcja z zapisem wielokrotnym umożliwia zapisywanie każdego zdjęcia na obu kartach jednocześnie.

W Canonie 1D X MkII mamy do dyspozycji następujące gniazda:

• złącze rozszerzeń systemu (transmiter),
• wejście na zewnętrzny mikrofon,
• złącze słuchawkowe,
• złącze PC,
• złącze Ethernet RJ-45,
• złącze HDMI mini typu C,
• wyjście audio/wideo połączone ze złączem cyfrowym USB 3.0 Hi-Speed,
• złącze typu N3 na wężyk spustowy (na przykład RS80-N3).

Przy złączach USB i HDMI znajduje się niewielki gwintowany otwór (widoczny na powyższym środkowym zdjęciu poniżej złącza USB), do którego mocujemy plastikowy element (widoczny na zdjęciach poniżej), stanowiący zabezpieczenie przed przypadkowym wypięciem kabla.

Należy jeszcze dodać, że testowany W EOS ma wbudowany moduł GPS, a ponadto aparat jest oczywiście kompatybilny z nowym bezprzewodowym transmiterem plików WFT-E8A. Dzięki niemu będzie można połączyć aparat także z urządzenimi mobilnymi z systemem iOS lub Android.

Przyciski

Układ elementów sterujących w 1D X Mark II zmienił się w stopniu minimalnym w stosunku do poprzednika. Na górnej ściance odnajdziemy dokładnie takie same przyciski i pokrętła w obu modelach. Z tyłu natomiast mamy właściwie tylko jedną zmianę, dotyczącą elementów związanych z obsługą trybu LV i filmowania. Można jeszcze dodać, że dżojstiki w 1D X Mark II mają nieco inny kształt niż w poprzedniku, i wydają się być wygodniejsze w użytkowaniu. Niewielkie zmiany widać także w rozmieszczeniu elementów związanych z obsługą pionowego uchwytu.

Przyjrzyjmy się jednak bliżej temu co w dziedzinie przycisków, pokręteł i przełączników oferuje testowany EOS. Zaczniemy tradycyjnie od górnej części aparatu.

Po lewej stronie wizjera znajdziemy 3 przyciski. Pierwszy z nich, MODE, umożliwia wybór trybu fotografowania (P, Av, Tv, M, Bulb oraz C1/2/3). Drugi daje dostęp do ustawień pracy autofokusu (AI Servo lub One Shot) i trybu wyzwalania migawki (migawka pojedyncza, zdjęcia seryjne szybkie i wolne, cicha migawka, cicha migawka seria szybka i wolna, 10- i 2-sekundowy samowyzwalacz). Trzeci natomiast umożliwia nastawę trybu pomiaru światła (matrycowy, centralnie ważony, skupiony lub punktowy) oraz kompensacji błysku. Jednoczesne wciśnięcie dwóch pierwszych spośród wymienionych przycisków uaktywnia sterowanie bracketingiem ekspozycji.

Przechodząc na prawą stronę wizjera, widzimy duży monochromatyczny panel LCD, bezpośrednio nad którym znajduje się rząd czterech przycisków. Zaczynając od lewej obsługują one kolejno: podświetlanie LCD, balans bieli, kompensację ekspozycji oraz ISO. Na górnej ściance aparatu znajdziemy także tradycyjny spust migawki, pokrętło sterujące oraz programowalny przycisk funkcyjny M-Fn (szczegółowe informacje na temat programowalnych przycisków znajdują się w dalszej części). Przejdźmy teraz do tylnej ścianki aparatu.

W górnym lewym narożniku znajdują się przyciski MENU oraz INFO. Ten drugi służy między innymi do zmiany informacji wyświetlanych na głównym ekranie LCD w trybie LV i odtwarzania zdjęć. Pomiędzy głównym wyświetlaczem a monochromatycznym panelem LCD znajdziemy cztery przyciski. Zaczynając od lewej mamy przycisk trybu odtwarzania a następnie przycisk oznaczony symbolem lupy, wykorzystywany do powiększania odtwarzanych zdjęć i przechodzenia do widoku miniatur. Podczas fotografowania w LV możemy przybliżać nim kadr w wybranym miejscu. Dalej znajduje się przycisk usuwania zdjęć oraz przycisk ochrony i notatek głosowych. Poniżej znajdziemy jeszcze dwufunkcyjny przycisk umożliwiający wybieranie karty pamięci oraz ustawianie formatu oraz rozmiaru zdjęć.

Bezpośrednio przy wizjerze znajduje się niewielkie pokrętło regulacji dioptrażu (po lewej) oraz dźwignia osłony okularu (po prawej). O ile tę drugą daje się obsługiwać z założoną muszlą okularową, o tyle korzystanie z pokrętła dioptrażu wymaga zdjęcie muszli. Na prawo od wizjera natrafimy przełącznik pomiędzy trybem filmowania, a trybem Live View. Znajdujący się pośrodku przycisk, w zależności od ustawienia wspomnianego przełącznika służy do uruchamiania podglądu na żywo lub rozpoczęcia nagrywania filmu. Dalej na prawo mamy przyciski autofokusa AF-ON, blokady AE oraz wyboru obszaru AF. Przechodząc niżej znajdujemy standardowy dżojstik wykorzystywany w wielu sytuacjach podczas obsługi aparatu. Znajdujący się poniżej niewielki przycisk Q uruchamia na wyświetlaczu aktywny panel z nastawami aparatu. Na tylnej ściance szczególnie wyróżniającym się elementem jest duże koło sterujące wykorzystywane w wielu sytuacjach i posiadające jednocześnie funkcję dotykowych przycisków (więcej szczegółów w opisie trybu filmowania). Przycisk SET pośrodku koła służy między innymi do zatwierdzania dokonywanych ustawień. Poniżej znajdują się jeszcze drugi dżojstik wykorzystywany przy fotografowaniu w pionie, włącznik aparatu, umożliwiający jednocześnie blokadę pokręteł i dżojstików oraz przełącznik zwalniający blokadę pokrywy kieszeni kart pamięci. W prawym dolnym rogu tylnej ścianki mamy trzy przyciski wykorzystywane przy fotografowaniu w pionie. Są to skopiowane przyciski autofokusa AF-ON, blokady AE oraz wyboru obszaru AF.

Dla pionowego uchwytu mamy oczywiście także osobny spust, pokrętło sterujące i programowalny przycisk M-Fn. Nie mogło również zabraknąć przełącznika umożliwiającego włączenie lub wyłącznie elementów sterujących związanych z pionowym uchwytem aparatu.

Do omówienia pozostała nam przednia część obudowy aparatu, na której poza tradycyjnym przyciskiem blokady bagnetu znajdziemy jeszcze dwie pary przycisków, odpowiednio dla uchwytu poziomego i pionowego. Jeden z przycisków (ten z płaską powierzchnią) to standardowy podgląd głębi ostrości, a drugi to przycisk funkcyjny M-Fn2. Warto dodać, że para przycisków przeznaczonych dla uchwytu pionowego pozostaje aktywna, nawet jeśli wspomniany wcześniej przełącznik jest w pozycji OFF.

W 1D X Mark II funkcje obsługiwane przez część elementów sterujących możemy ustawić. Możliwości w tym zakresie są całkiem spore, co ułatwia skonfigurowanie aparatu do własnych potrzeb. Dostępne w menu C.Fn. opcje dotyczące programowalnych przycisków prezentuje poniższy film.

Menu

Menu w Canonie 1D X Mark II jest typowe dla ostatnich zaawansowanych lustrzanek tego producenta. Mamy zatem do czynienia z podziałem na charakterystyczne dla Canona kategorie, które znajdują się w pojedynczych zakładkach, a te dzielą się na odpowiednią liczbę stron zależną od liczby elementów. Zachowano oczywiście ten sam schemat kolorystyczny. Pomiędzy kolejnymi stronami możemy przechodzić za pomocą przedniego pokrętła sterującego lub dżojstika (z ostatniej strony danej kategorii przechodzimy bezpośrednio do pierwszej strony następnej kategorii). Pomiędzy samymi zakładkami możemy przełączać się natomiast przyciskiem Q. Tylne pokrętło lub dżojstik używamy do poruszania się w zakresie elementów danej strony. Poniżej przedstawiamy filmy prezentujące zawartość poszczególnych kategorii menu.

Menu fotografowania

Menu filmowania

Menu AF

Menu Odtwarzania

Menu Nastawy

Menu funkcji indywidualnych C.Fn

Ostatnia, zielona zakładka w menu 1D X Mark II, to tradycyjne Moje Menu, służące do gromadzenia ustawień, po które najczęściej sięgamy. Spośród wszystkich opcji w menu możemy wybrać dowolne i wstawić je w tym miejscu. Co więcej, możemy stworzyć maksymalnie 5 kart Mojego Menu i dodatkowo nadać im własne nazwy. To pozwoli na posegregowanie najczęściej używanych ustawień, w zależności od konkretnych potrzeb użytkownika. Samo kasowanie, bądź dodawanie kolejnych opcji jest przy tym bardzo łatwe. To bardzo praktyczne rozwiązanie, zwłaszcza przy bogatym menu. Dodatkowo mamy opcję, która powoduje, że Moje Menu jest domyślną zakładką, która pojawia się po wciśnięciu przycisku MENU. A jeśli w Moim Menu uda się umieścić wszystkie potrzebne nam elementy, możemy ustawić, że tylko ono będzie wyświetlane.

Wyświetlacze

Canon 1D X Mark II został wyposażony w 3.2-calowy wyświetlacz LCD o rozdzielczości 1 620 000 punktów. Jasność wyświetlacza można kontrolować w 7-stopniowej skali. Obraz na wyświetlaczu ma bardzo dobrą jakość. Jego jasność przy ustawieniu na 5 w dostępnej skali jest wystarczająca do pracy w większości sytuacji. Przy bardzo ostrym słońcu warto jednak rozjaśnić go maksymalnie, aby zapewnić sobie większy komfort obsługi. Pozytywny wpływ na pracę przy silnym świetle ma również wysokiej klasy powłoka antyodblaskowa. Dzięki niej odbicia otoczenia, które mogą pojawić się w wyświetlaczu przy ostrym słońcu, są słabo widoczne i nie nastręczają problemów.

Wyświetlacz w testowanym EOS-ie ma wbudowany interfejs dotykowy. Jego możliwości są jednak mocno ograniczone i sprowadzają się niemal wyłącznie do wskazywania miejsca ustawiania ostrości w trybie LV lub podczas filmowania. Dotykowo można jeszcze przybliżyć obraz w LV (za pomocą ikony lupy na ekranie) oraz przesuwać wybrany fragment (za pomocą ikon strzałek). W trakcie filmowania natomiast, odpowiednią ikoną na wyświetlaczu możemy włączać lub wyłączać filmowy Servo AF.

Podczas fotografowania z użyciem wizjera główny wyświetlacz LCD można użyć do wyświetlania różnych informacji lub dokonywania ustawień parametrów aparatu. Kolejne wciśnięcia przycisku INFO. powodują wyświetlenie ekranu z ustawieniami aparatu, elektronicznej poziomicy oraz ekranu szybkich nastaw z ustawieniami fotografowania. Ten ostatni występuje w dwóch wersjach: standardowej (wyświetlanie ustalonych na sztywno ustawień) oraz definiowanej przez użytkownika (możliwość wyboru wyświetlanych elementów). Dostępność opisanych elementów możemy konfigurować w menu ustawień. Ekrany szybkich nastaw umożliwiają kontrolę widocznych parametrów po wcześniejszym wciśnięciu przycisku Q. Pomiędzy kolejnymi elementami przechodzimy za pomocą dżojstika, a zmian dokonujemy dowolnym pokrętłem sterującym.

Opcja dostosowywania ekranu szybkich nastaw pojawiła się już w najnowszych EOS-ach serii 5D, aczkolwiek warto poświęcić jej parę dodatkowych zdań. Lista elementów, które możemy umieścić na ekranie, wygląda następująco: tryb fotografowania, czas naświetlania, przysłona, ISO, kompensacja ekspozycji/bracketing ekspozycji, kompensacja mocy błysku, styl obrazu, balans bieli, regulacja balansu bieli/bracketing balansu bieli, automatyczny optymalizator jasności, ustawienia własne, tryb AF, wybór obszaru AF, tryb pomiaru światła, tryb pracy migawki (zdj. seryjne, samowyzwalacz), funkcje zapisu/wybór karty, ustawienia daty i czasu, sterowanie zewnętrznymi lampami błyskowymi, priorytet jasnych partii obrazu, siatka wizjera, czyszczenie matrycy, poziom ekspozycji, ustawienia GPS. Cały obszar ekranu został podzielony na 24 pola (6×4), w których możemy umieszczać wybrane elementy. W przypadku części elementów możemy dodatkowo ustawić rozmiar zajmowany na ekranie (pojedyncze pole lub więcej). Dzięki temu, jeśli zależy nam na większej liczbie dostępnych elementów, możemy się zdecydować na mniejsze ikony. Kiedy natomiast potrzebujemy szybkiego dostępu do mniejszej liczby opcji, możemy wówczas zdecydować się na większy rozmiar reprezentujących ich ikon, zagospodarowując lepiej dostępny obszar.

Trzeba przyznać, że konfigurowalny ekran szybkich nastaw jest bardzo dobrym pomysłem, szczególnie z punktu widzenia zaawansowanych użytkowników. Domyślny ekran zawiera całkiem sporo opcji i niekoniecznie ze wszystkich mamy potrzebę korzystać. Możliwość wybrania interesujących nas opcji i ułożenie ich w wygodny dla nas układ pozwala zatem efektywniej wykorzystać to „podręczne menu”, a tym samym przyspieszyć obsługę aparatu.

Aby korzystać z ekranu szybkich nastaw (domyślnego lub własnego) nie musimy go mieć na stałe włączonego na wyświetlaczu LCD. Jeśli ekran LCD nie wyświetla żadnych informacji, wciśnięcie przycisku Q uruchamia od razu ekran szybkich nastaw (w wersji użytkownika, jeśli został wcześniej skonfigurowany, lub standardowy).

W trybie przeglądania zdjęć przycisk INFO. również odpowiada za wyświetlanie różnych informacji. Aktualne zdjęcie można przeglądać w trzech trybach:

• samo zdjęcie,
• zdjęcie + podstawowe informacje,
• miniaturka zdjęcia + skrócony EXIF + histogram (Y lub RGB do wyboru).

W ostatnim z trybów mamy także możliwość wyświetlenia dodatkowych informacji zawartych w EXIF-ie. Używając dżojstika przełączamy się pomiędzy kolejnymi zestawami informacji, które widoczne są w dolnej połowie wyświetlacza. W tym zakresie wybór obejmuje następujące możliwości:

• informacje szczegółowe,
• informacje o obiektywie + histogram (Y lub RGB w zależności od tego, który został ustawiony w widoku głównym),
• informacje o balansie bieli,
• informacje o stylu obrazów (dwa ekrany),
• informacje o przestrzeni kolorów i redukcji szumów,
• informacje o korekcji aberracji obiektywu (2 ekrany),
• informacje z GPS (jeśli są dostępne).

Ponadto w trybie odtwarzania osobno możemy włączyć wyświetlanie punktów AF, w oparciu o które została ustawiona ostrość podczas fotografowania. Można także włączyć widoczność siatki kadrowania oraz oznaczanie prześwietlonych obszarów. Zdjęcia można oczywiście także powiększać, lub oglądać z poziomu indeksu (4, 9, 36 lub 100 miniaturek).

W 1D X Mark II, tak jak u poprzednika, nie mogło zabraknąć dodatkowych, monochromatycznych paneli LCD, wyświetlających najważniejsze informacje o ustawieniach aparatu. Zaczerpnięte z instrukcji obsługi schematy obu monochromatycznych ekranów LCD z opisem wyświetlanych informacji prezentujemy poniżej.

Tryb Live View

W Canonie 1D X Mark II tryb Live View uruchamiamy przyciskiem START/STOP, znajdującym się po prawej stronie wizjera. W menu fotografowania znajdują się różne opcje związane z pracą w trybie podglądu na żywo. Znajdziemy tam między innymi włączanie wyświetlania siatki (3 rodzaje) oraz symulacji ekspozycji, czyli zmienianie jasności obrazu na wyświetlaczu LCD wraz ze zmianą parametrów ekspozycji. W tym ostatnim przypadku możemy wybrać, by symulacja była aktywna cały czas lub uruchamiała się tylko po wciśnięciu przycisku podglądu głębi ostrości. Trzeba jednak pamiętać, że jest to tylko symulacja, więc raczej nie należy się nią kierować w ocenie wyglądu wynikowego zdjęcia. W szczególności działa ona w ograniczonym zakresie. Choć w instrukcji nie natrafiliśmy na taką informację, z tego co zauważyliśmy podczas używania aparatu, obraz na ekranie zmienia jasność w zakresie tylko od −3 do +3 EV. A warto dodać, że zakres skali kompensacji ekspozycji to ±5 EV.

W testowanym EOS-ie, w trybie Live View automatyczne ustawianie ostrości działa w jednym z dwóch trybów:

• wykrywanie twarzy+śledzenie,
• FlexiZone-Single – możliwość ręcznego wyboru położenia pojedynczego obszaru AF na ekranie.

W 1D X Mark II w trybie podglądu na żywo do dyspozycji mamy znany z wybranych EOS-ów system Dual Pixel CMOS AF. Dzięki specjalnie zaprojektowanej matrycy, w której 80% powierzchni pokrywają piksele składające się z dwóch fotodiod, możliwa jest detekcja fazy. To rozwiązanie sprawia, że autofokus w trybie LV działa wyraźnie szybciej niż w przypadku systemu opartego wyłącznie o detekcję kontrastu. Co prawda do szybkości działania zwykłego AF fazowego nieco jeszcze brakuje, ale różnica nie wydaje się być znacząca. Szczególnie że dzięki temu rozwiązaniu nie obserwujemy efektu oscylowania AF wokół punktu ostrości, jaki wustępuje przy kontrastowym AF. W przypadku nawet mocno rozogniskowanego obiektywu, autofokus rozpoczyna ogniskowanie w odpowiednim kierunku i zatrzymuje się w momencie zogniskowania w wybranym miejscu. Podsumowując, nasza ocena w tym zakresie jest jak najbardziej pozytywna.

W trybie Live View przyciskiem INFO. możemy wyświetlać na ekranie dodatkowe informacje: podstawowe parametry fotografowania, informacje o wybranych ustawieniach aparatu, histogram oraz poziomicę.

Przycisk Q natomiast uruchamia podręczne menu, w którym można ustawić: tryb AF w LV, tryb pracy migawki, pomiar światła, balans bieli, styl obrazu oraz automatyczny optymalizator jasności. Pomiędzy kolejnymi elementami przechodzimy za pomocą dżojstika, a zmian dokonujemy dowolnym pokrętłem sterującym.

Tryb wideo

W Canonie 1D X Mark II mocny nacisk położono na tryb filmowania. W związku z powyższym ma on więcej do zaoferowania pod tym względem niż jego poprzednik. Z pewnością warte podkreślenia jest to, że testowany aparat umożliwia nagrywanie filmów w jakości 4K. Podobnie jak w poprzednim modelu odnajdziemy możliwość korzystania z dwóch metod kompresji (dostępność wyboru zależy od ustawionego formatu nagrywania i jakość obrazu). Metoda wewnątrzklatkowa (ALL-I) dokonuje kompresji każdej klatki pojedynczo, dzięki czemu zyskujemy lepszą jakość i większą swobodę przy edycji filmu. Metoda międzyklatkowa (IPB) natomiast, dokonuje kompresji na wielu klatkach jednocześnie. Wybór trybów filmowania w 1D X Mark II przedstawia się następująco:

• format MOV:
  • 4K 4096×2160 (59.94p / 50p) Motion JPEG (ok. 5733 MB/min),
  • 4K 4096×2160 (29.97p / 25p / 24p / 23.98p) Motion JPEG (ok. 3587 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (119.9p / 100p) ALL-I (ok. 2585 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (59.94p / 50p) ALL-I (ok. 1298 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (59.94p / 50p) IPB (ok. 440 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (29.97p / 25p / 24p / 23.98p) ALL-I (ok. 654 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (29.97p / 25p / 24p / 23.98p) IPB (ok. 225 MB/min),
• format MP4
  • Full HD 1920×1080 (59.94p / 50p) IPB komp. standardowa (ok. 431 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (29.97p / 25p / 24p / 23.98p) IPB komp. standardowa (ok. 216 MB/min),
  • Full HD 1920×1080 (29.97p / 25p) IPB komp. lekka (ok. 87 MB/min),

Ze względu na sporą ilość danych rejestrowanych w przypadku filmów 4K, musimy dysponować odpowiednio szybką kartą pamięci. Chcąc nagrywać filmy 4K 59.94p lub 50p zmuszeni jesteśmy użyć karty typu CFast. W przypadku trybów 4K 29.97p, 25p, 24p, 23.98p można korzystać z karty Compact Flash, ale według instrukcji aparatu musi być ona standardu UDMA 7 i charakteryzować się minimalną szybkością zapisu na poziomie 100 MB/s.

Filmy możemy nagrywać w trybie całkowicie automatycznym, z preselekcją przysłony, z preselekcją migawki lub w trybie ręcznym. Czułość ISO można kontrolować jedynie w trybie ręcznym. Dostępne czułości zawierają się w zakresie od ISO 100 do ISO 204800 (H2). Dolną i górną granicę możemy ustawić w menu filmowania. Podczas filmowania autofokus może działać w trybie pojedynczym lub ciągłym. W tym pierwszym przypadku AF zadziała po wciśnięciu spustu migawki do połowy lub/i przycisku AF-ON (zależnie od ustawienia funkcji tych przycisków w menu C.Fn).

Ciągły autofokus podczas filmowania uruchamiamy w menu filmowania (Filmowy Servo AF) lub odpowiednią dotykową ikoną na ekranie. Dodatkowe opcje w menu pozwalają na regulację jego pracy. Pierwsza, „Szybkość filmowego Servo AF” pozwala regulować szybkość procesu ogniskowania. Dostępna skala rozciąga w zakresie od −7 do +2, gdzie wartość 0 stanowi domyślne ustawienie. Warto dodać, że z opcji tej możemy korzystać jedynie w przypadku zastosowania obiektywów USM i STM wprowadzonych na rynek nie wcześniej niż w 2009 roku. Druga opcja „Czułość śledzenia” określa szybkość reakcję systemu AF w przypadku rozogniskowania obrazu. Do dyspozycji mamy skalę rozciągającą się od −3 do +3. Im większa wartość, tym krótszy czas reakcji systemu AF w przypadku detekcji rozogniskowanego obiektu. Jak działa autofokus przy różnych ustawieniach wspomnianych parametrów, można zobaczyć w filmach przykładowych.

Aparat został wyposażony w mikrofon monofoniczny. Istnieje jednak możliwość podłączenia do niego stereofonicznego mikrofonu zewnętrznego za pomocą gniazda typu mini-jack 3.5 mm. W trakcie filmowania poziom nagrywanego dźwięku może być sterowany automatycznie przez aparat. Istnieje jednak również możliwość ręcznej kontroli w 64-stopniowej skali. W ustawieniach można także znaleźć pozycje filtr wiatru oraz tłumik. Ta pierwsza ogranicza oczywiście specyficzne odgłosy pojawiające się podczas nagrywania filmów przy wietrznej pogodzie, natomiast druga automatycznie blokuje zniekształcenia dźwięku pojawiające się przy jego zbyt dużym natężeniu.

Wśród ustawień filmowania możemy znaleźć opcję umożliwiającą ciche sterowanie parametrami ekspozycji podczas nagrywania filmu. Służy do tego panel dotykowy w postaci krzyżaka znajdujący się na tylnej ściance aparatu wewnątrz pokrętła sterującego. Dotykając palcem w odpowiednich miejscach (tak jak byśmy obsługiwali typowy krzyżak) możemy zmieniać aktualne wartości parametrów, które w danym trybie filmowania są dostępne (czas migawki, przysłona, kompensacja ekspozycji, czułość ISO). W ten sposób można także zmieniać poziom nagrywanego dźwięku, o ile wcześniej wybraliśmy ręczną kontrolę. Dla zaawansowanych użytkowników zaimplementowano obsługę kodów czasowych, które wykorzystywane są do synchronizacji obrazu i dźwięku przy nagrywaniu ujęć z kilku aparatów czy kamer i ułatwiają późniejszy proces edycji na komputerze.

Przykładowe filmy

Filmy z numerami 18 i 19 został nagrane z użyciem obiektywu Canon EF 300 mm f/2.8 L IS II USM. Przy nagrywaniu filmów 2, 5, 8, 10, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 22, 24, 27, 29, 32 i 35 użyliśmy Canona EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM. Przy pozostałych wykorzystaliśmy natomiast obiektyw Canon EF 35 mm f/2 IS USM.

• film 1 – MOV 4096×2160 pix, 50p, Motion JPEG, 2.19 GB,
• film 2 – MOV 4096×2160 pix, 50p, Motion JPEG, 1.95 GB,
• film 3 – MOV 4096×2160 pix, 50p, Motion JPEG, 2.13 GB (film nagrany o zmierzchu),
• film 4 – MOV 4096×2160 pix, 25p, Motion JPEG, 1.34 GB,
• film 5 – MOV 4096×2160 pix, 25p, Motion JPEG, 1.25 GB,
• film 6 – MOV 4096×2160 pix, 25p, Motion JPEG, 1.28 MB (film nagrany o zmierzchu),
• film 7 – MOV 4096×2160 pix, 24p, Motion JPEG, 1.37 GB,
• film 8 – MOV 4096×2160 pix, 24p, Motion JPEG, 1.25 GB,
• film 9 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 467 MB,
• film 10 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 435 MB,
• film 11 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 533 MB (film nagrany o zmierzchu),
• film 12 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 440 MB (Servo AF; szybkość: 0, czułość: 0),
• film 13 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 430 MB (Servo AF; szybkość: +2, czułość: 0),
• film 14 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 526 MB (Servo AF; szybkość: −7, czułość: 0),
• film 15 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 397 MB (Servo AF; szybkość: 0, czułość: +3),
• film 16 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 535 MB (Servo AF; szybkość: 0, czułość: −3),
• film 17 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 456 MB (Servo AF; szybkość: +2, czułość: +3),
• film 18 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 516 MB (Servo AF; szybkość: +2, czułość: +3),
• film 19 – MOV 1920×1080 pix, 50p, ALL-I, 403 MB (Servo AF; szybkość: +2, czułość: 0),
• film 20 – MOV 1920×1080 pix, 50p, IPB, 158 MB,
• film 21 – MOV 1920×1080 pix, 25p, ALL-I, 220 MB,
• film 22 – MOV 1920×1080 pix, 25p, ALL-I, 218 MB,
• film 23 – MOV 1920×1080 pix, 25p, ALL-I, 265 MB (film nagrany o zmierzchu),
• film 24 – MOV 1920×1080 pix, 25p, ALL-I, 219 MB (tryb dużej szybkości klatek 100p),
• film 25 – MOV 1920×1080 pix, 25p, IPB, 78.7 MB,
• film 26 – MOV 1920×1080 pix, 24p, ALL-I, 217 MB,
• film 27 – MOV 1920×1080 pix, 24p, IPB, 75.7 MB,
• film 28 – MP4 1920×1080 pix, 50p, IPB, 153 MB,
• film 29 – MP4 1920×1080 pix, 50p, IPB, 143 MB,
• film 30 – MP4 1920×1080 pix, 50p, IPB, 160 MB (film nagrany o zmierzchu),
• film 31 – MP4 1920×1080 pix, 25p, IPB, 72.5 MB,
• film 32 – MP4 1920×1080 pix, 25p, IPB, 74.4 MB,
• film 33 – MP4 1920×1080 pix, 25p, IPB (lekka), 30.7 MB,
• film 34 – MP4 1920×1080 pix, 24p, IPB, 73.9 MB,
• film 35 – MP4 1920×1080 pix, 24p, IPB, 73.1 MB,

Wizjer

Wizjer w 1D X Mark II pokrywa 100% pola widzenia, jego powiększenie wynosi 0.76x, a odległość źrenicy wyjściowej 20 mm. Regulacja dioptrażu może odbywać się w zakresie od −3 do +1 dpt. Wizjer został wyposażony w przepuszczalny ekran LCD, który służy między innymi do wyświetlania punktów AF oraz siatki kadrowania. To, co odróżnia wizjer testowanej lustrzanki od tego zastosowanego w poprzednim modelu, to możliwość wyświetlania dodatkowych informacji. Na poniższym schemacie zaczerpniętym z instrukcji obsługi możemy zobaczyć, jakie dokładnie elementy są wyświetlane w wizjerze.

Wyświetlanie zarówno siatki kadrowania jak i poziomicy możemy określić w menu ustawień, pod pozycją „Informacje w wizjerze”. W tym samym miejscu znajdziemy opcje pozwalające niezależnie kontrolować wyświetlanie poszczególnych ikon widocznych poniżej obszaru punktów AF.

Poniżej prezentujemy drugi schemat, z opisem elementów widocznych na samym dole wizjera.

Warto także dodać, że w 1D X Mark II podobnie jak u poprzednika mamy możliwości wymiany matówki (12 rodzajów), a standardowa matówka to Ec-C6.

Wizjer zapewnia obraz dobrej jakości i jest wygodny w użytkowaniu. Jego wielkość oraz jasność są na odpowiednim poziomie, zapewniającym bardzo wygodną pracę.