Canon 1D X zapisuje także mRAW-wy i sRAW-y. Są to skalowane surowe pliki, które dają się edytować tak jak normalne RAW-y. Format mRAW ma rozdzielczość 4104×2736 pikseli, co odpowiada zdjęciom 11.2-megapikselowym, a sRAW to obrazy 5-megapikselowe o rozdzielczości 2736×1824 pikseli.

Funkcję wstępnego podnoszenia lustra odnajdziemy w 1D X Mark II na trzeciej stronie menu fotografowania. Podczas testu rozdzielczości, w celu wyeliminowania ewentualnych drgań aparatu spowodowanych pracą lustra, funkcję tę mieliśmy włączoną.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając minimalnie wyostrzonych zdjęć JPEG wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu (LWPH) pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla innych aparatów i ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Canon EF 35 mm f/2 IS USM.

Wyniki 1D X Mark II w tej kategorii oceniamy pozytywnie. Można zauważyć wzrost maksymalnych osiągów w stosunku do poprzednika, aczkolwiek trzeba przyznać, że jest on stosunkowo niewielki. Warto jednak zwrócić uwagę, że wzrost liczby pikseli w nowym modelu w porównaniu do 1D X jest również stosunkowo nieduży. Ponadto bezpośrednie porównanie utrudnia nieco fakt użycia różnych obiektywów w tej części testu. Sprawdźmy jeszcze tradycyjnie, co na temat stopnia wyostrzania JPEG-ów powiedzą nam dokładne wyniki pomiarów. W tym celu spójrzmy na poniższe wykresy.

Górne wykresy przedstawiają przebiegi profilu na granicy czerni i bieli, a dolne funkcje MTF. Nie zauważamy typowych lokalnych ekstremów w przebiegach profilów, które mogły by wskazywać na zastosowanie wyostrzania. Ponadto odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista są na umiarkowanym poziomie. Wszystko wskazuje zatem na to, że Canon jest konsekwentny i najniższy poziom wyostrzania oznacza w praktyce jego brak.

W kwestii wyostrzania JPEG-ów w testowanym Canonie potrzebny jest dodatkowy komentarz. W 1D X Mark II, tak jak w modelach 5Ds i 5Ds R, wprowadzono dwa parametry modyfikujące proces wyostrzania JPEG-ów. Poza standardową 8-stopniową skalą siły wyostrzania, mamy także parametry „Precyzja” oraz „Próg”, oba kontrolowane w 5-stopniowej skali. Pierwszy z nich odpowiada za szczegółowość procesu wyostrzania. Dla mniejszych liczb wyostrzanie odbywa się w mniejszej skali (jest bardziej szczegółowe). Drugi z parametrów określa poziom wyostrzania krawędzi na podstawie różnicy kontrastu. Im mniejsza liczba, tym wyższe wyostrzanie przy niskiej różnicy kontrastu.

Jak owe parametry wpływają na otrzymywane wyniki, sprawdziliśmy szczegółowo podczas testu modelu 5Ds R. W tym miejscu możemy przypomnieć, że przy sile wyostrzania ustawionej na zero, manewrowanie pozostałymi parametrami nie przynosi większych efektów. Dopiero zastosowanie większej siły wyostrzania ujawnia efekty ich działania. Przy wzrastającym parametrze precyzji otrzymujemy wyższe wyniki, a wyostrzanie jest wyraźniejsze. Z parametrem próg natomiast jest odwrotnie. Im wyższa jego wartość, tym niższe wyniki pomiarów, a stopnień wyostrzania słabnie.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy trzy obiektywy: Canon EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM, Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2 ZE oraz Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM. Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

Maksymalne wyniki testowanego Canona w tej kategorii są wyższe niż u poprzednika, czego w zasadzie należało się spodziewać. Co prawda na podstawie teoretycznego wzrostu gęstości pikseli można by się spodziewać nieco lepszego wyniku. Należy jednak pamiętać, że w praktyce nie wyznaczamy bezpośrednio zdolności rozdzielczej samej matrycy. To co mierzymy, to wciąż są wartości MTF dotyczące układu matryca + użyty obiektyw. Pamiętać też należy o błędach pomiarowych. W związku z powyższym do obserwowanego wzrostu maksymalnych osiągów nie można mieć większych zastrzeżeń.

Na wykresie widać całkiem wyraźną przewagę 1D X Mark II nad Nikonem D4s. Ten drugi ma jednak na pokładzie 16-megapikselową matrycę, zatem taka sytuacja nie powinna dziwić. Wyraźną przewagę nad Canonem ma natomiast A7 II. W tym bezlusterkowcu Sony mamy jednak matrycę o rozdzielczości 24 milionów pikseli. Ponadto w A7 II zastosowano niesymetryczny filtr AA, w znacznym stopniu osłabiony lub nawet zupełnie zniesiony w jednym z kierunków. A co można powiedzieć na temat filtra antyaliasingowego użytego w testowanym EOS-ie? Spójrzmy na poniższe wykresy.

Sytuacja wygląda bardzo podobnie do tej w poprzednim modelu. Na początek warto stwierdzić, że przebiegi profilu na granicy czerni i bieli (górne wykresy) nie pokazują śladów wyostrzania. Obie krzywe są zasadniczo gładkie i nie zauważamy dziwnych ekstremów. Przebiegi funkcji MTF pokazują jednak wysokie na około 16% i 18% odpowiedzi w częstości Nyquista. Nie są to co prawda bardzo wysokie wartości, ale mogą wskazywać na użycie w 1D X Mark II lekko osłabionego filtru AA.

Z użyciem osłabionego filtra antyalaisingowego przemawia również to, że na zdjęciach tablicy testowej można zauważyć charakterystyczne przebarwienia związane z efektem mory.

Obiektywy Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2 wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Foto-Technika.

Obiektywy Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Sigma ProCentrum.