Tradycyjnie, na początku tego rozdziału prezentujemy rezultaty pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, zapisanych w formacie JPEG. Na poniższym wykresie można zauważyć, że w szerokim zakresie czułości wzrost szumu jest powolny, co potwierdza obserwacje z poprzedniego rozdziału. Wyraźne załamanie widać jedynie przy przejściu od ISO 51200 do ISO 102400. Od tego ISO mamy jednak do czynienia z czułościami rozszerzonymi, zatem trudno w tym przypadku mieć większe zastrzeżenia. Warto jednak zwrócić uwagę, że od ISO 3200 poszczególne składowe szumu przyjmują porównywalne wartości, a to sugeruje działanie procesu redukcji szumu. Nie wydaje się on być intensywny, bowiem wycinki zdjęć prezentowane w poprzednim rozdziale pokazywały stosunkowo powolną degradację szczegółów obrazu. Mimo to, nie pochwalamy takiego rozwiązania, w którym odszumianie jest dokonywane, chociaż wprowadzone ustawienia sugerują, że ów proces został wyłączony. Ma to szczególne znaczenie w zaawansowanym aparacie, skierowanym do najbardziej wymagającego i świadomego użytkownika.

Skoro mowa o odszumianiu, to w Canonie 1D X Mark II, tak jak u poprzednika, mamy do dyspozycji czterostopniową skalę redukcji szumów: redukcja wyłączona, poziom słaby, standard i mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch najwyższych natywnych czułości oraz pierwszej czułości rozszerzonej.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 51200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 102400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Dostępna skala odszumiania wydaje się być całkiem rozsądna. Kolejne stopnie intensywności powodują zauważalny spadek zaszumienia, a jednocześnie związana z tym degradacja szczegółów obrazu nie jest wyjątkowo drastyczna.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 1D X Mark II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D4s i Sony A7 II.

Podobnie jak w przypadku JPEG-ów również na surowych plikach, w szerokim zakresie czułości jakość obrazu oceniamy pozytywnie. W okolicach ISO 3200 i 6400 szum daje się już zauważyć, ale jego poziom pozostaje niski. Przy ISO 25600 jakość obrazu nie jest jeszcze zła i dopiero przy ISO 51200 negatywny wpływ szumu zaczyna być znaczący. Trzy najwyższe (rozszerzone) czułości wyglądają w surowym formacie równie źle jak na JPEG-ach. W tym przypadku zatem wnioski będę podobne i naszym zdaniem korzystanie z tych czułości nie ma większego sensu. Pod pewnymi warunkami za marginalnie użyteczne można uznać jedynie ISO 102400. Warto również dodać, że jasny wycinek scenki na czułości ISO 50 wygląda wyraźnie lepiej niż ten z poprzedniego rozdziału w formacie JPEG. Naszym zdaniem zatem, używając tej czułości najlepiej zapisywać pliki w formacie RAW.

W stosunku do zaprezentowanych aparatów konkurencji, pod względem jakości RAW-ów 1D X Mark II wypada korzystnie. Zdjęcia charakteryzują się podobną jakością do tych z D4s, aczkolwiek na najwyższych czułościach można się dopatrywać nieznacznej przewagi Nikona pod względem poziomu szumu. Na wyższych czułościach widać natomiast przewagę testowanego EOS-a nad bezlusterkowcem Sony. Porównując natomiast 1D X Mark II z poprzednikiem, zauważymy że w obu modelach jakość RAW-ów i poziom szumu na wysokich czułościach są podobne.

Przejdźmy teraz do wyników pomiaru poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Ze względu na szeroki zakres dostępnych czułości oraz wysokie wartości poziomu szumu dla maksymalnego ISO, zdecydowaliśmy się zaprezentować wyniki na dwóch oddzielnych wykresach.

Do obu wykresów nie mamy większych zastrzeżeń. Przynajmniej w zakresie natywnych czułości nie obserwujemy podejrzanych zachowań, w tym żadnych niepokojących załamań. Warto jeszcze dodać, że dla czytelności drugiego wykresu ograniczyliśmy jego zakres od góry. W związku z tym, nie zmieściły się na nim wartości czerwonej i niebieskiej składowej szumu dla ISO 409600, które wyniosły odpowiednio 34% i 40%.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanej lustrzanki, omawianych do tej pory aparatów konkurencji oraz modelu 1D X.

Jak widać, do czułości ISO 51200, testowany EOS, jego poprzednik oraz D4s wypadają podobnie. Można jednak zauważyć, że w nowym modelu w miarę wzrostu czułości szum jest nieco większy niż u poprzednika. Jednak nawet na najwyższych rozszerzonych ISO różnica nie przekracza 1/2 EV. Wyraźnie widać również, że najgorzej z zaprezentowanych aparatów wypada Sony A7 II. Na podstawie wykresu można oszacować, że przewaga testowanego EOS nad bezlusterkowcem Sony przekracza 1 EV, a na wyższych czułościach dochodzi nawet do 2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki potwierdzają nasze dotychczasowe obserwacje. W tym przypadku również zastosowaliśmy analogiczny podział na dwa wykresy, by w bardziej przejrzysty sposób zaprezentować otrzymane wartości. Ponadto zakres drugiego wykresu ograniczyliśmy od góry, w wyniku czego nie zmieściły się na nim wartości czerwonej i niebieskiej składowej szumu dla ISO 409600, które wyniosły odpowiednio 28% i 35%.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon 1D X zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast, wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W 1D X Mark II mamy podobną sytuację jak w testowanym niedawno modelu 80D, bowiem na czułościach od ISO 50 do 200 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 512, podczas gdy dla pozostałych wynosi on około 2048. W związku z tym w poniższych przekładach dla trzech najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–123, a dla pozostałych 1024–3072. Identyczne zakresy został również odłożony na poziomej osi histogramów odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600

Do wyglądu histogramów w zakresie natywnych czułości nie mamy większych zastrzeżeń. Dla niektórych ISO daje się jednak zauważyć pewne odstępstwa od typowego kształtu rozkładu Poissona. Dla rozszerzonych czułości histogramy są już bardzo płaskie, chociaż statystyka sygnału (tabelka poniżej) załamuje się dopiero dla maksymalnego ISO, dla którego odchylenie standardowe przekracza średnią wartość sygnału.

Oceniając wygląd darków, nie sposób nie zauważyć niejednorodności w rozkładzie szumu na najwyższych czułościach. Ich oznaki można wychwycić przy ISO 51200, a dla maksymalnych czułości są już łatwo zauważalne. Niejednorodności mają strukturę szerokich pionowych pasów, a ponadto widać typowe oznaki poziomego bandingu.

Analizując darki można się zastanowić dlaczego konstruktorzy 1D X Mark II nie zastosowali niższego biasu w szerszym zakresie czułości. Jak widać, nawet przy dłuższych ekspozycjach histogramy pozostają całkiem wąskie. Można przypuszczać, że utrzymanie biasu na poziomie 512, nawet do czułości ISO 3200 albo 6400, wciąż pozwalałoby na wyraźne odseparowanie rozkładu szumu. Taki zabieg pozwoliłby na zwiększenie dynamiki tonalnej w szerszym zakresie czułości, a nie tylko dla najniższych ISO.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG, na których również można zauważyć wspomniane wcześniej niejednorodności na najwyższych czułościach.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800
409600