Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, a pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest. W tej części testu wykorzystaliśmy obiektyw sprzedawany z aparatem w zestawie – Panasonic G VARIO 12–32 mm f/3.5–5.6 ASPH. M.O.I.S. ustawiony na ogniskową 25 mm (odpowiednik 50mm dla pełnej klatki). Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

W tej kategorii GX800 notuje wyniki na porównywalnym poziomie do tego, jaki zaprezentował w teście model GF7. Do obu był podłączony ten sam model obiektywu, a co więcej, specyfikacja wskazuje na zastosowanie w nich tej samej matrycy. Porównywalne osiągi były zatem oczekiwane. Wartości osiągane przez GX800 nie należą jednak do szczególnie wysokich. Widać to na przykład przy porównaniu do wyników Olympusa E-PL8 w tej kategorii, który prawie przekroczył poziom 2400 LW/PH. Jak wiadomo jednak, JPEG-i w PEN-ach są wyraźnie wyostrzane nawet przy minimalnym ustawieniu tego parametru. W bezlusterkowcach Panasonika natomiast, przy najniższym ustawieniu obserwowaliśmy raczej umiarkowane wyostrzanie. Poza tym użyte zostały obiektywy, które choć podobne, są jednak innej klasy. Jak wygląda to w przypadku GX800 pokazują poniższe wykresy.

Na górnych wykresach możemy obejrzeć przebieg profilu na granicy czerni i bieli. Lokalne maksima będące dowodem na zastosowanie wyostrzania są wyraźnie widoczne. Warto wspomnieć, że w przypadku składowej poziomej owe maksimum jest dużo bardziej widoczne. Podobne zachowanie zaobserwowaliśmy podczas testu modelu Lumix GF7. Za wyostrzaniem przemawiają również przebiegi funkcji MTF (dolne wykresy). Mimo, że nie wykraczają one poza wartość 1, to ich wybrzuszenie jest z łatwością zauważalne. Niemniej jednak szczegółowe wyniki potwierdzają, że intensywność wyostrzania w GX800 jest raczej niewielka.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy na podstawie niewyostrzonych plików RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. W tej części testu wykorzystaliśmy dwa obiektywy: Olympus M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8 oraz Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN, a najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Jak wyraźnie widać na powyższym wykresie, Panasonic znacznie poprawił osiągi matrycy w najnowszym bezlusterkowscu segmentu amatorskiego. Są one o ok. 5 lpmm wyższe, niż były w przypadku GF7. Co prawda w obu testach skorzystaliśmy z innych obiektywów, jednak były one podobnej klasy. Co więcej, osiągi GX800 są porównywalne (a momentami nawet lepsze) niż bardziej zaawansowanego GX80. Jest też zauważalna różnica między GX800 a E-PL8, mimo tej samej gęstości pikseli. Mamy więc podejrzenia, że Panasonic, podobnie jak Olympus, został pozbawiony filtra AA.

Sprawdźmy zatem, jak to wygląda na profilach przejścia czerni w biel:

Dla obu składowych odpowiedzi funkcji MTF w częstości Nyquista (dolne wykresy) są bardzo wysokie i sięgają około 27%. Poziom ten jest porównywalny z tym, który zanotowaliśmy w przypadku GF7. Można się zastanawiać, czy nie mamy na przykład do czynienia z wyostrzaniem surowych plików, jednak przebiegi profilu na granicy czerni i bieli na to nie wskazują. Najprawdopodobniej zatem, w przypadku testowanego modelu w ogóle nie mamy filtra antyaliasingowego. Stąd tak wysokie wyniki rozdzielczości zanotowane w teście.

Oczywiście brak filtra AA to spore prawdopodobieństwo powstania efektu mory w rejestrowanym obrazie. Morę na zdjęciach tablicy testowej do pomiaru rozdzielczości dało się stosunkowo łatwo zaobserwować. Odpowiedni przykład prezentujemy poniżej.