Zbliżone wartości składowych oraz nierówny przebieg wykresu wyraźnie wskazują na odszumianie obrazu, nawet przy najniższych czułościach. Po upewnieniu się, że pomiary zostały wykonane zgodnie z naszą procedurą (przy najniższym poziomie odszumiania), musimy przyznać, że takie zachowanie dziwi. GX800 szumi wyraźnie mniej niż testowany przez nas starszy model – Panasonic GF7. Jedynie wyniki dla dwóch najwyższych czułości zbliżają się do tych, które uzyskaliśmy w przypadku GF7. Warto dodać też, że dla czułości ISO 12800 i ISO 25600 następuje wyraźny skok względem ISO 6400 – jest to zrozumiałe, bowiem dwie najwyższe czułości są wprowadzone do GX800 programowo.

Intensywność procesu odszumiania w testowanym aparacie kontrolujemy za pomocą 11-stopniowej skali (od −5 do +5, ze skokiem jednostkowym). Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400 i 12800, z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Zastosowanie wyższych stopni odszumiania przynosi zauważalny efekt. Szum zostaje znacząco obniżony, jednak skutkiem ubocznym tego procesu jest niestety większa utrata detali obrazu. Trzeba jednak przyznać, że w porównaniu do poziomu minimalnego, maksymalna redukcja szumu nie powoduje drastycznej degradacji szczegółów.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z GX800 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Olympusem E-PL8 i Fujifilm X-A10. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Jakość obrazu na surowych plikach z GX800 utrzymuje dobry poziom mniej więcej do ISO 1600. Przy tej czułości szum jest już widoczny, ale jego poziom ciągle jest akceptowalny. Dla kolejnych dwóch wartości ISO szum staje się już całkiem wyraźny. Negatywny wpływ zakłóceń nie jest jeszcze jednak szczególnie duży. Dopiero na dwóch najwyższych czułościach szum istotnie wpływa na pogorszenie jakości obrazu. Przy ISO 25600 jego poziom jest na tyle duży, że użyteczność tej czułości może być poddana dyskusji.

Trzeba przyznać, że aż do ISO 3200 Olympus i Panasonic prezentują podobny obraz. Wybija się tutaj Fujifilm, który prezentuje zdjęcia wyraźnie mniej zaszumione. Na wyższych czułościach testowany Panasonic wypada najgorzej z całej trójki, jednak jego strata do Olympusa jest bardzo nieznaczna.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

W przebiegu wykresu nie dostrzegamy żadnych niepokojących zachowań. Wraz ze zwiększaniem się czułości wzrost szumu ma charakter wykładniczy i nie widać żadnych podejrzanych załamań. Ponadto, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone, zatem nic nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów.

Widać, że testowany aparat radzi sobie wyraźnie gorzej niż jego bezpośredni konkurenci. Co ciekawe, GX800 prezentuje podobny poziom szumu jak Lumix GF7 i dopiero dla dwóch najwyższych (programowych) czułości notuje niewielką przewagę. Znacznie lepiej poradził sobie tutaj Olympus, szczególnie dla dwóch najwyższych czułości. Podobnie lepsze wyniki osiągnął bezlusterkowiec Fujifilm.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak matryca GX800 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Standardowo jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Testowany aparat ma jednak ograniczenie na maksymalną długość ekspozycji wynoszące 64 sekundy, zatem jedynie takie darki byliśmy w stanie zrobić w tej sytuacji.

Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W Panasoniku GX800 zakres ten wynosi od 2300 do 100 000. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 200 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Na niskich czułościach histogramy są wąskie (choć kształtem daleko im do rozkładu poissonowskiego), a średnia wartość sygnału utrzymuje się na w miarę stałym i niewysokim poziomie (dane w tabelce poniżej). Od ISO 800 sytuacja zaczyna się zmieniać. Średnia wartość sygnału sukcesywnie wzrasta, a histogramy przesuwają się w prawą stronę. Sam wygląd darków nie jest zły. Przy najwyższych czułościach widać jednak, że krawędzie kadru są mocniej zaszumione. Na szczęście nie zauważamy oznak bandingu.

Warto dodać, że podobnie jak w poprzednikach testowanego aparatu matryca dość mocno się grzeje, skoro nawet przy 1-minutowej ekspozycji wartości sygnału na wysokich czułościach sięgają tak wysokiego poziomu.

Darki w formacie JPEG nieco lepiej pokazują, z czym w praktyce przy długich ekspozycjach będzie musiał borykać się potencjalny użytkownik testowanego Lumiksa. Na wysokich czułościach poziom szumu jest znaczny, co oznacza, że jego negatywny wpływ na jakość obrazu będzie bardzo wyraźny.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600