Obudowa 200D odpowiada temu, do czego przyzwyczaił nas już Canon w segmencie lustrzanek amatorskich. Sama bryła aparatu bardziej przypomina swojego zaawansowanego brata – EOS-a 800D – niż model, który zastąpił w ofercie, czyli EOS-a 100D. Względem poprzednika dodane również zostały 2 przyciski – DISP oraz przycisk łączności bezprzewodowej na górnej ścianie konstrukcji. Poniżej prezentujemy porównanie tej ściany testowanego aparatu (po lewej) z EOS-em 100D (po prawej).

----- R E K L A M A -----

Tak jak inne aparaty z segmentu amatorskiego firmy Canon, również i EOS 200D został wykonany z tworzyw sztucznych. Do produkcji został użyty jednak plastik dobrej jakości, a wszystkie elementy konstrukcji są dobrze spasowane. Pod tym względem najmniejsza lustrzanka w ofercie japońskiego producenta nie ustępuje tym bardziej zaawansowanym.

Zasilanie i gniazda

Canon 200D zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym LP-E17 o pojemności 1040 mAh i napięciu 7.2 V. Przy fotografowaniu przez wizjer, w temperaturze pokojowej, powinien on wystarczyć na wykonanie około 600 zdjęć. W trybie live-view z kolei, wydajność akumulatora w podobnych warunkach jest szacowana na około 270 zdjęć. W temperaturze 0 stopni Celsjusza wydajność pełnego ładowania spada do, odpowiednio, 550 i 230 fotografii. Podczas naszego testu potwierdziły się zapewnienia producenta co do ilości wykonanych na jednym ładowaniu zdjęć. Czas ładowania dołączoną do zestawu ładowarką LC-E17E wynosi około 2 godzin. Do 200D możemy podłączyć zasilacz sieciowy AC-E65(N). Do EOS-a 200D nie znajdziemy jednak uchwytu pionowego. W EOS-ie 200D zapis zdjęć i filmów odbywa się na kartach SD, SDHC oraz SDXC (także zgodnych z UHS-I). Gniazdo nośnika pamięci znajduje pod klapką przykrywającą również baterię. Na lewej ściance aparatu pod dwiema gumowymi zaślepkami odnajdziemy:

• gniazdo na wężyk spustowy RS-60E3,
• gniazdo zewnętrznego mikrofonu (3.5 mm mini jack stereo),

EOS 200D oferuje również opcjonalnie zdalne sterowanie za pomocą pilota BR-E1, TC-80N3 lub RA-E3. Z kolei na prawej ściance znalazło się miejsce na port mini USB oraz wyjście HDMI typu C.

Przyciski

Największe zmiany w ułożeniu elementów sterujących względem poprzednika zaszły na górnym panelu aparatu. Opis wszystkich przycisków zacznijmy zatem od niego.

Z lewej strony lampy błyskowej został umieszczony tylko jeden przycisk – odpowiedzialny za komunikację bezprzewodową.

Po prawej stronie lampy błyskowej znajdziemy pokrętło trybów, na którym znajdują się następujące pozycje:

• M – tryb ustawień manualnych,
• Av – preselekcja przysłony,
• Tv – preselekcja czasu,
• P – tryb półautomatyczny,
• [A]+ – tryb „Inteligentna scena auto”,
• Błysk wyłączony,
• CA – tryb „Twórcze Auto”,
• SCN – tryb ujęć specjalnych (Dzieci, Żywność, Światło świec, Nocne portrety, Zdjęcia nocne z ręki, Kontrola podświetlenia HDR),
• seria filtrów kreatywnych i HDR.

Bezpośrednio obok pokrętła trybów znajdziemy włącznik aparatu, który zawiera trzy stany: ON, OFF oraz tryb filmowania. Dźwigienka ta stawia właściwy opór i podczas testu nie zdarzyło się przesunąć jej nieumyślnie o jedną pozycję za daleko.

Nad pokrętłem zmiany trybów, poza standardowym spustem migawki i pokrętłem sterującym, odnajdziemy przycisk pozwalający na zmianę czułości ISO oraz guzik DISP. (wyłączający ekran LCD). Estetyka, materiał i wykończenie spustu migawki, przedniego pokrętła i wyłącznika odbiega od tego, co Canon stosował od wielu, wielu dotychczasowych modeli, w tym od poprzednika, modelu 100D.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu.

Zaczynając od lewej strony, u góry znajdziemy dwa przyciski, MENU oraz INFO. Pierwszy z nich uruchamia menu główne aparatu, natomiast drugi odpowiada za przełączanie sposobu wyświetlania informacji na ekranie. Po prawej stronie wizjera, bezpośrednio przy nim znajdziemy pokrętło regulacji dioptrii, a obok mamy przycisk włączający tryb Live View i rozpoczynający filmowanie w trybie wideo. W prawym górnym rogu aparatu znajdują się dwa położone blisko siebie przyciski. W trybie fotografowania dolny przycisk służy jako blokada ekspozycji AE/FE. Górny natomiast pozwala na wybór pola AF. W trybie przeglądania przyciski te służą do pomniejszania i powiększania zdjęć, a także przełączania pomiędzy ilością wyświetlanych zdjęć na ekranie. Po prawej stronie wyświetlacza LCD, zaczynając od góry, mamy przycisk przysłony i kompensacji ekspozycji – w zależności od wybranego trybu fotografowania. Pod nim natomiast, pośrodku wybieraka kierunkowego, umieszczono guzik Q/SET wyświetlający aktywną tablicę kontrolną na ekranie LCD. Poszczególne przyciski kierunkowego wybieraka pełnią również dodatkowe funkcje:

• górny – balans bieli,
• prawy – tryb AF,
• dolny – styl obrazu,
• lewy – tryb wyzwalania migawki (pojedynczy, zdjęcia seryjne, pojedyncze ciche, seryjne ciche, samowyzwalacz 10 s/zdalne sterowanie, samowyzwalacz 2 s oraz wg ustawień użytkownika),
• środkowy – zatwierdzanie ustawień.

Na dole tylnej ścianki, pod wybierakiem kierunkowym, znajdziemy przycisk uruchamiający tryb odtwarzania oraz usuwania zdjęć.

Z przodu 200D, w tradycyjnych dla Canona miejscach znajdziemy przycisk otwierający lampę błyskową, blokadę bagnetu oraz przycisk podglądu głębi ostrości.

Menu

Menu w EOS-ie 200D odpowiada temu, które mieliśmy już okazję oglądać w modelach 800D i 77D. Również i tutaj wybrać możemy pomiędzy klasycznym układem Menu a wersją z przewodnikiem, przeznaczoną dla początkujących fotografów. Charakteryzuje się ono czterema zakładkami: ustawienia fotografowania, ustawienia odtwarzania, ustawienia funkcji oraz ustawienia poziomu wyświetlanych informacji, z których każda jest opisana i oznaczona ikonkami. Po wybraniu konkretnego pola wyświetla się menu przypominające to standardowe. Zarówno w menu głównym, jak i menu szybkim wybranie każdego z pól skutkuje pojawieniem się krótkiej informacji opisującej funkcję/zadanie danego parametru. Możliwe jest rozszerzenie trybu przewodnika o ekran fotografowania, który stanie się prostszy i bogatszy o grafiki tłumaczące role poszczególnych parametrów ekspozycji.

Przegląd menu z przewodnikiem oraz panelu fotografowania w menu z przewodnikiem można zobaczyć w teście Canona 77D.

Poniżej przedstawiamy filmy przedstawiające zawartość poszczególnych zakładek menu w trybie standardowym.

Menu fotografowania:

Menu ekranu fotografowania:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień:

„Moje Menu” umożliwia zgromadzenie w jednym miejscu ustawień, po które najczęściej sięgamy. Spośród wszystkich opcji w menu możemy wybrać dowolne i wstawić je w tym miejscu. Pogrupować można po 6 pozycji w 6 kartach. Kasowanie, bądź dodawanie kolejnych opcji jest przy tym bardzo łatwe. Dodatkowo, Moje Menu może być domyślną zakładką, która pojawia się po wciśnięciu przycisku MENU.

Wyświetlacz

Wyświetlacz zastosowany w EOS-ie 200D to ta sama konstrukcja, która została wykorzystana w modelach 800D i 77D. Jest to 3-calowy ekran TFT Clear View II LCD o rozdzielczości 1 040 000 punktów, kącie widzenia do 170 stopni i proporcjach ekranu 3:2. Brak usprawnień w tej kwestii nie dziwi, bowiem ekran ten charakteryzuje się bardzo wysoką jakością obrazu oraz dobrym kontrastem również w mocnym słońcu, co zapewniają napylone powłoki antyrefleksyjne. Wyposażono go również w powłoki zapobiegające zabrudzeniom. Jego jasność można regulować w 7-stopniowej skali.

Ekran umieszczony jest na obrotowym przegubie umożliwiającym zmianę położenia wyświetlacza (odchylenia o 180 stopni oraz obrotu w zakresie 270 stopni). Ów przegub zlokalizowano tradycyjnie dla Canona po lewej stronie monitora, co nie powoduje problemów z manewrowaniem wyświetlaczem nawet po zamocowaniu aparatu na statywie.

Dostępne są trzy widoki wyświetlacza: panel z ustawieniami fotografowania regulowany przyciskiem Q/SET, elektroniczna poziomica oraz ekran nieaktywny. Niestety, wizjer nie został wyposażony w czujnik zbliżeniowy, którego funkcją jest wygaszenie ekranu po zbliżeniu twarzy do okularu. Jego rolę spełnia przycisk DISP, umieszczony na górnej ścianie korpusu.

W trybie odtwarzania mamy do dyspozycji trzy ekrany, przełączane przyciskiem INFO: pełnoekranowy widok samego zdjęcia, pełnoekranowy widok zdjęcia z podstawowymi danymi i parametrami ekspozycji, widok miniaturki z podstawowymi danymi EXIF oraz histogramem Y i RGB. W ostatnim widoku za pomocą strzałek góra-dół możliwe jest wyświetlanie kolejnych zestawów danych EXIF:

• informacje o obiektywie + histogram RGB,
• informacje na temat balansu bieli,
• informacje na temat stylu obrazów,
• informacje na temat przestrzeni kolorów i redukcji szumów,
• informacje na temat aktywności trybów korekcji wad optycznych obiektywu oraz dyfrakcji.

Ponadto w trybie odtwarzania osobno możemy włączyć wyświetlanie punktów AF, w oparciu o które została ustawiona ostrość podczas fotografowania. Zdjęcia można oczywiście także powiększać, lub oglądać z poziomu indeksu (4, 9, 36 lub 100 miniaturek).

Tryb Live View

Analogicznie do innych lustrzanek tego producenta, tryb Live View aktywowany jest przyciskiem znajdującym się po prawej stronie wizjera i oznaczonym symbolem aparatu. Automatyczne ustawianie ostrości działa w jednym z trzech trybów:

• wykrywanie twarzy+śledzenie,
• FlexiZone-Multi – automatyczny wybór z 45 punktów AF w szerokim obszarze kadru (możliwość wyboru jednej z dziewięciu mniejszych sfer),
• FlexiZone-Single – możliwość ręcznego wyboru położenia pojedynczego obszaru AF na ekranie.

W trybie Live View ogniskowanie odbywa się przy pomocy systemu Dual Pixel CMOS AF wykorzystującego, dzięki dwóm fotodiodom na każdym pikselu, detekcję fazy. Jego szybkość w dobrych warunkach oświetleniowych stoi na wysokim poziomie, przy gorszym świetle prędkość ogniskowania spada, ale wciąż jest na niezłym poziomie. Regulując ostrość ręcznie możemy wspomóc się 5- lub 10-krotnym powiększeniem obrazu. EOS-a 200D nie wyposażono w funkcję focus-peaking.

W trybie LV przyciskiem INFO możemy sterować wyświetlaniem na ekranie dodatkowych informacji, a obejmują one: podstawowe parametry fotografowania, informacje o wybranych ustawieniach aparatu z opcjonalnym histogramem (Y lub RGB) oraz w połączeniu z poziomicą. Osobno można ustawić wyświetlanie siatki kadrowania (dwa rodzaje do wyboru), która widoczna jest we wszystkich podglądach.

Wciśnięcie przycisku Q uruchamia podręczne menu, które obejmuje następujące ustawienia: metoda AF, tryb wyzwalania migawki, tryb pomiaru, jakość i rodzaj zdjęć, balans bieli, styl obrazów, automatyczny optymalizator jasności, filtry twórcze.

Podczas fotografowania w trybie Live View możliwa jest dotykowa obsługa wszystkich wyświetlanych na ekranie parametrów, łącznie z wyborem obszaru ogniskowania czy wyzwoleniem migawki.

Filmy

Tryb wideo jest podobny do bardziej zaawansowanych lustrzanek firmy Canon. Do wyboru mamy nie tylko tryb manualny lub automatyczny, ale także możliwość nagrania filmów poklatkowych. Tryb automatyczny pozwala nagrywającemu na regulowanie jedynie kompensacji ekspozycji. W trybie manualnym natomiast możemy kontrolować wszystkie parametry: przysłonę, czas naświetlania pojedynczej klatki oraz czułość ISO, także w trakcie nagrywania.

Filmy zapisywane są z rozszerzeniem MP4 z użyciem kodeka MPEG-4AVC/H.264. Producent zaleca stosowanie kart o klasie szybkości 6 lub wyższej. Ze względu na ograniczenia systemu plików, rozmiar pojedynczego pliku wideo nie może przekroczyć 4 GB lub 29 minut i 59 sekund. Testowany aparat umożliwia nagrywanie filmów w następujących trybach zapisu:

• Full HD (1920×1080 pix):
  • 59.94, 50 kl/s,
  • 29.97, 25, 23.98 kl/s,
  • 29.97, 25 kl/s,
• HD (1280×720 pix):
  • 59.94, 50 kl/s,
  • 29.97, 25 kl/s,
• VGA (640×480 pix)
  • 29.97, 25 kl/s,
  • 29.97, 25 kl/s.

Aparat posiada wbudowany mikrofon pozwalający na nagrywanie dźwięku stereo, ale możliwe jest podłączenie mikrofonu zewnętrznego. Poziom nagrywanego dźwięku może być regulowany automatycznie przez aparat lub ręcznie. W ustawieniach można także włączyć filtr głosu wiatru, który ogranicza oczywiście specyficzne odgłosy pojawiające się podczas nagrywania filmów przy wietrznej pogodzie. Autofokus podczas nagrywania filmów może działać w trybie ciągłym (Filmowy Servo AF) lub pojedynczym, w którym uruchamiamy go wciskając do połowy spust migawki. W trybie filmowania można także skorzystać z cyfrowego zooma, który oferuje powiększenie w zakresie od 3 do 10 razy (tylko w Full HD 29.97/23.98p dla NTSC oraz 25p dla PAL).

Canon EOS 200D oferuje również tryb „migawka wideo”, czyli funkcję, która pozwala na nagrywanie filmów, składających się z krótkich ujęć o długości 2, 4 lub 8 sekund. Po nagraniu pojedynczego ujęcia można je dodać do automatycznie tworzonego albumu. Wszystkie ujęcia w danym albumie zapisywane są jako pojedynczy plik wideo.

Aparat umożliwia rejestrację filmów poklatkowych, które zapisywane są w formacie MOV. Dostępne rozmiary to Full HD 29.97 ALL-I oraz Full HD 25p ALL-I.

Podczas nagrywania mamy do dyspozycji również 5-osiową stabilizację cyfrową, która może pracować w trybie podstawowym oraz wzmocnionym. Przy włączeniu tej funkcji musimy liczyć się z zawężeniem pola widzenia.

Dodatkowo istnieje możliwość wykorzystania filtrów twórczych podczas nagrywania.

Filmy przykładowe

Wszystkie filmy przykładowe wykonaliśmy obiektywem Sigma 17–50 mm f/2.8 EX DC OS HSM.

• film 1 MP4, Full HD 1920×1080, 198 MB,
• film 2 MP4, Full HD 1920×1080, 191 MB,
• film 3 MP4, Full HD 1920×1080, 68 MB,
• film 4 MP4, Full HD 1920×1080, 34 MB,
• film 5 MP4, HD 1280×720, 14 MB,
• film 6 MP4, VGA 640×480, 16 MB,
• film 7 MP4, VGA 640×480, 7.4 MB,
• film 8 MP4, Full HD 1920×1080, 16 MB,
• film 9 MP4, Full HD 1920×1080, 17 MB,
• film 10 MP4, Full HD 1920×1080, 8.3 MB,
• film 11 MP4, Full HD 1920×1080, 129 MB,
• film 12 MP4, Full HD 1920×1080, 67 MB,
• film 13 MP4, Full HD 1920×1080, 145 MB,

Wizjer

Canon EOS 200D posiada wizjer wykorzystujący pentagonalny układ luster. Pokrywa on około 95% kadru i charakteryzuje się powiększeniem na poziomie 0.87x (dla 50 mm). Punkt oczny wynosi 19 mm. Regulacja dioptrii może odbywać się w zakresie od −3 do +1.

Zastosowany w testowanym aparacie wizjer jest typowym na półce aparatów przeznaczonych dla amatorów. Niewielkie rozmiary i niska transmisja (z powodu braku pryzmatu) powoduje, że użytkowanie go nie należy do najprzyjemniejszych czynności. Co jednak ciekawe, podobna konstrukcja została użyta w bardziej zaawansowanym EOS-ie 800D.

Na wizjerze wyświetlany jest szereg informacji. Ich ilość oraz rozmieszczenie przedstawiamy w postaci schematu zaczerpniętego z instrukcji: