Do nastawy ISO 3200 wykres utrzymuje wykładniczy charakter. Przy ISO 6400 widoczne jest załamanie. Co ciekawe, dla dwóch najwyższych czułości wartości składowych szumu są najbardziej rozdzielone, mamy zatem prawo przypuszczać, że dla najwyższych czułości Canon nie odszumia JPEG-ów.

Sprawdźmy zatem, jak testowana lustrzanka radzi sobie z programowym odszumianiem zdjęć JPEG. Przewidziano pięć stopni redukcji szumu: wyłączona, standardowa, słaba, mocna oraz wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia polecana jest przy zdjęciach obiektów nieruchomych wykonywanych ze statywu i polega na wykonaniu czterech klatek, a następnie uśrednieniu zarejestrowanego szumu, co pozwala na otrzymanie finalnego ujęcia o mniejszym zaszumieniu. Efekt działania wszystkich stopni przetestowaliśmy na nastawach ISO 12800 oraz 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Jak można się było tego spodziewać, przy każdym kolejnym parametrze odszumiania spotkamy się z większą redukcją szumu, ale też mocniejszą degradacją szczegółów. Bardzo dobrze działa za to wieloklatkowa redukcja szumu. Dla wartości ISO 25600, przy zastosowaniu tego parametru, szum jest praktycznie niewidoczny, jednak trudne staje się również rozróżnienie detali obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a 200D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z aparatami Nikon D3400 i Sony A68.

Pliki RAW testowanego aparatu, podobnie jak konkurencji, charakteryzują się wysoką jakością i oddaniem detali fotografowanej sceny. Praktycznie przez cały zakres czułości wszystkie trzy aparaty szumią podobnie.

Sprawdźmy wyniki pomiarów programu Imatest. Wartości wyznaczyliśmy na podstawie zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Z wyjątkiem czułości ISO 3200 oraz ISO 6400 krzywa utrzymuje charakter wykładniczy. Wraz ze wzrostem ISO rośnie odległość pomiędzy poszczególnymi składowymi. Na wykresie widać wyraźnie, które czułości są odszumianie – wzrost z ISO 3200 na ISO 6400 jest praktycznie liniowy. Tak samo sytuacja ma się przy trzech najwyższych czułościach.

Zerknijmy, jak wygląda porównanie procentowej obecności składowej luminescencji na zdjęciach testowanego aparatu do zdjęć lustrzanek konkurentów.

Aż do czułości ISO 3200 Canon i Nikon charakteryzują się podobnym procentowym zaszumieniem obrazu. Dla ISO 6400 przewaga 200D staje się znaczna, by jednak potem dla nastawy ISO 12800 zrównać się z Pentaksem. Dalej sytuacja zmienia się na korzyść K70, mimo, że dla tych czułości również EOS 200D ingeruje w surowe dane. Z tego powodu zachowanie aparatów oceniamy jedynie w przedziale ISO 100–6400.

Na zakończenie, tradycyjnie prezentujemy wykres otrzymany w wyniku obliczeń na 48-bitowych zdjęciach TIFF.

Darki

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Darki z aparatu EOS 200D nie noszą żadnych znamion ingerencji w surowe dane, co należy zaliczyć na plus. Dla wszystkich czułości kształty histogramów przypominają rozkład Poissona. Dodatkowo, w całym zakresie czułości odchylenie standardowe pozostaje mniejsze, niż wartość sygnału. Niestety, podobnie jak w innych aparatach z tą samą matrycą (77D oraz 800D) na trzech najwyższych czułościach możemy zauważyć oznaki bandingu.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200