Aparat użytkuje się wygodnie jedynie z bardzo małymi obiektywami. Zdecydowanie zalecamy używanie dużego gripu, choć musimy przyznać, że ocena jakości uchwytu zależy od subiektywnych odczuć operatora. Problemem jest to, że przy niewielkich rozmiarach aparatu grip jest głęboki, ale niezbyt wysoki. Brakuje także wypustki na kciuk.

Aparat fotografuje w trybach P, A, S, M oraz użytkownika: C1, C2 oraz C3. Wyboru dokonujemy przez wciśnięcie klawisza MODE.

Szybkość obsługi znacząco poprawa menu QS, gdzie zgromadzono najczęściej modyfikowane opcje.

Wygląd tego menu możemy w szerokim zakresie modyfikować. Za przykład niech posłuży poniższa animacja prezentująca dostępną listę opcji dla jednego z kafelków.

Podczas fotografowania ekran może prezentować informacje na kilka sposobów.

Gdy filmujemy, ekrany dopasowane są do potrzeb operatora filmowego.

Przeglądając zarejestrowane zdjęcia mamy możliwość wybrania sposobu wyświetlania danych, a także wywołać plik surowy.

Konfigurując czułość możemy zdefiniować graniczą prędkość migawki lub korzystać z funkcji „kompozytowej”. W tym trybie aparat wykonuje serie 4 naświetleń, które następnie łączy w jedno. Taka procedura ma na celu osłabienie szumu, który z definicji jest przypadkowy.

Funkcjonalność aparatu Sigma fp oceniamy wysoko. Choć liczba przycisków nie imponuje, pozwala ona na wygodną i dość szybką obsługę aparatu, a możliwość programowania menu szybkiego wyboru, czy funkcji niektórych klawiszy, dodatkowo ułatwia pracę z aparatem.

Obiektywy

Sigma fp należy do systemu L, który oferuje jak na razie niewielką liczbę obiektywów. Wystarczy zajrzeć do naszej bazy, aby przekonać się, jaki wybór obiektywów stało- jak i zmiennoogniskowych jest obecnie dostępny. Poza Sigmą, zgodne obiektywy produkuje także Panasonic oraz Leica. W ostatnich czasach do tej grupy dołączyli także 7Artisan, Kipon i Vitrox.

Szybkość

Nie mamy w zasadzie zastrzeżeń, jeżeli chodzi o szybkość działania Sigmy fp. Większość podstawowych operacji, jak choćby obsługa menu, dokonywanie ustawień czy przeglądanie zdjęć, odbywają się płynnie. Podsumowanie testu prędkości działania prezentuje tabela poniżej.

Zdjęcia seryjne

W Sigmie fp mamy do dyspozycji trzy tryby zdjęć seryjnych: H (szybki), M (średni) oraz L (wolny). Dodatkowo dostępny jest bracketing oraz interwałometr.

Test trybu seryjnego wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC UHS-II Extreme PRO 16 GB 1867x, przy czułości wynoszącej 1600 ISO i czasie migawki ustawionym na 1/1000 sekundy. Wyniki pomiarów prezentujemy w formie wykresów.

W tabelce przedstawiamy podsumowanie wykresów.

Jak widzimy, deklaracje producenta co do szybkości nie są przesadzone. Aparat bez problemu osiąga deklarowaną szybkość 18 kl/s. Jednak tylko do zapełnienia bufora, który pomieści 20 zdjęć w najwyżej rozdzielczości. Po przepełnieniu, kolejne będą rejestrowane z szybkością 3 kl/s niezależnie od wybranego trybu.

Stabilizacja obrazu

Aparat umożliwia korzystanie ze stabilizacji w obiektywie oraz elektronicznej, realizowanej przez analizę przesunięć kadru. Skutkuje to lekkim zmniejszeniem wielkości obrazu (około 5%, czyli crop 1.05). Należy zwrócić uwagę, że stabilizacja elektroniczna zmienia zakres dostępnych czasów migawki (1/4000 do 1/4 s) oraz ogranicza czułość matrycy do maksymalnie ISO 6400.

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć, przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/160 sekundy. Test wykonaliśmy korzystając z obiektywu SIgma 24–70/2.8 DG DN ustawionym na 70 mm.

Z wykresu możemy odczytać, że efektywność stabilizacji to 2 EV.

Zdjęcia z przedziałem czasu

Sigma fp oferuje tryb interwałometru. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 1 s do 60 minut) oraz liczbę zdjęć (od 2 do 99 lub bez ograniczenia). Aparat nie oferuje funkcji połączenia zdjęć w film poklatkowy.

Autofokus

W testowanym aparacie ostrość ustawić możemy w następujących trybach:

• pojedynczy (AF-S),
• ciągły (AF-C),
• manualny (MF),
• pojedynczy i ciągły z możliwością doostrzenia manualnego (AF+MF),
• ciągły ze śledzeniem,
• wstępne ustawienie MF (PreMF).

Sigma fp umożliwia pomiar ostrości w 49 polach wybieranych automatycznie lub wybranej przez nas grupie. Mamy też do dyspozycji śledzenie. Warto wspomnieć, że wybór punktów lub miejsca, gdzie ma być wyostrzony obraz, może być realizowany poprzez dotyk ekranu. W trybie wielopunktowym możemy wybrać wielkość ramki oraz jej położenie. Śledzenie działa tylko w trybie AF-C. Działa ono na zasadzie kontrastu i podobnie jak w innych aparatach kompaktowych po wstępnym wybraniu obiektu jego przemieszczanie się w ramach kadru powoduje przesuwanie się punktu wyboru ostrości. Innym trybem jest wykrywanie twarzy lub oka.

Aparat oferuje także kombinacje trybów automatycznego i manualnego, to znaczy możemy automatycznie ustawić ostrość, a następnie korzystając z pierścienia na obiektywie dostroić ją dokładnie. Innym ułatwieniem jest ogranicznik, który zapobiega szukaniu ostrości w całym dostępnym zakresie obiektywu, dzięki czemu proces nastawy ostrości jest szybszy. Oczywiście dostępne jest też powiększenie fragmentu obrazu, szczególnie przydatne w trybie manualnej nastawy. Możemy wybrać 4- lub 8-krotne powiększenie oraz czas automatycznego powrotu na jedną, dwie lub 5 s. Ręczna nastawa ostrości może być także wspomagana funkcją zaznaczania ostrych krawędzi (focus peaking). Dostępny jest także bracketing ostrości poprzez wykonanie 3, 5, 7, 9, 11, 13, lub 15 zdjęć z zakresem zmian ±10 jednostek.

Podczas używania aparatu autofocus sprawuje się dobrze. W większości przypadków nie odczuliśmy problemów. Jednak ta ocena nie zawiera scen z ciemniejszym oświetleniem. W takiej sytuacji aparat po prostu się gubi. Zdarzały się też sytuacje, gdzie punkt ostrości znajdował się na kontrastowym obiekcie w niewielkiej odległości od nas, a jednak na zdjęciu ostre było tło, a nie fotografowany motyw. Musimy jednak przyznać, że ta sytuacja nie zdarzała się często w plenerze. Szybkość autofokusu nie jest wielka. Pamiętajmy, że automatyka będzie zablokowana, jeśli przełącznik na obiektywie jest ustawiony na pozycję MF.

Skuteczność automatycznego ustawiania ostrości sprawdziliśmy, wykonując serię 40 zdjęć i mierząc ich rozdzielczość. W rezultacie przeanalizować możemy procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 całej w serii i przedstawić je postaci histogramu. Zdjęcia wykonane zostały obiektywem Sigma 24–70mm f/2.8, przy przysłonie ustawionej na f/2.8, a przed każdym zdjęciem obiektyw był przeogniskowany.

Prawdę mówiąc wyniki nas zaskoczyły. Automatyka dla obu testowanych oświetleń zachowuje się bardzo nierówno. Statystycznie aparat częściej nie trafiał perfekcyjnie, a użycie oświetlenia żarowego powoduje, że możemy się liczyć z prawdziwą loterią nastaw.

Problemem jest fakt, że nie ma dominującej pozycji, a większość wyników plasuje się w całkiem sporym zakresie. Błędy prezentowane na tym wykresie nie oznaczają, że aparat nie trafia, ale jest bardzo blisko poprawnie ustawionej ostrości, choć rzadko trafia perfekcyjnie.

Pomiar ekspozycji

Aparat mierzy jasność obrazu analizując dane z matrycy podzielonej na 256 obszarów, z priorytetem ustalanym na punkt, gdzie ustawiona jest ostrość. Do wyboru mamy następujące tryby pomiaru światła:

• pomiar matrycowy analizujący dane ze wszystkich stref,
• centralnie ważony,
• punktowy.

Jedyne zastrzeżenie, jakie mamy do pracy pomiaru światła, to tendencja do lekkiego niedoświetlania zdjęcia. By cieszyć się poprawną jasnością trzeba na stałe ustawić korektę ekspozycji na wartość +⅔ EV.