W A7 IV przewidziano możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich trzech ustawień odszumiania dostępnych w A7 IV, dla ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Naszym zdaniem odszumianie „niskie” prezentuje sensowny kompromis pomiędzy usuwaniem szumu a zachowaniem detali. Poza tym, wydaje się, że plamy, o których wspominaliśmy w poprzednim rozdziale, są mniej widoczne.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7 IV wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona R i Nikona Z6 II. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Na niskich ISO, odwzorowanie detali jest świetne. Nie obyło się także bez specyficznych zakłóceń, będących najprawdopodobniej efektem mory na drobnych wzorach druku. Niestety, wspomniane w poprzednim rozdziale niewielkie plamy są nadal widoczne. Generalnie, wizualny poziom szumu w przypadku trzech wybranych aparatów wydaje się dość podobny do ISO 6400. Wyżej uwidacznia się lekka przewaga Nikona.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 51200. Przy kolejnych, dodajmy: rozszerzonych wartościach, widzimy wzrost bliższy liniowemu niż wykładniczemu.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Do ISO 3200, A7 IV i EOS R idą łeb w łeb. Dla nastawy ISO 6400 najwyższy poziom szumu w naszym zestawieniu generuje aparat Sony. Największa różnica występuje między A7 IV i S1: ok. 1 EV. Względem Z6 II to ok. 1/2 EV, a EOS-a R – tylko ok. 1/3 EV. Warto się też odnieść do poprzednika – w jego przypadku zanotowaliśmy szum o ok. 1/2 EV niższy od A7 IV.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A7 IV na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 512. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 254–767. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Histogramy dla nastaw ISO 50–12800 nie budzą większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dla wyższych nastaw ich charakterystyka zmienia się i rozkłady mocno się wypłaszczają. Z kolei dla czułości programowych rośnie średni poziom sygnału, a histogramy stają się zauważalnie zaburzone.

Do wyglądu darków w zakresie nastaw kalibrowanych nie mamy zastrzeżeń. Przy ograniczonym sygnale widać tylko drobne niejednorodności, które nie powinny stanowić powodu do zmartwień.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG. Tutaj dla nastaw kalibrowanych także nie widzimy niczego niepokojącego.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800