Wizualnie, Nikon Zf jest zbliżony do zaprezentowanego ok. 2.5 roku temu modelu Zfc, wyposażonego w sensor APS-C. Jako że Zf to aparat pełnoklatkowy, jego obudowa jest odpowiednio większa. Wygląd obu bezlusterkowców był inspirowany analogową lustrzanką Nikon FM2 z 1982 roku. I trzeba przyznać, że zarówno Zfc, jak i nowszy Zf prezentują się stylowo i elegancko, co z pewnością spodoba się miłośnikom konstrukcji typu retro. Cieszy także jakość wykonania nowego korpusu: metalowa obudowa zachowuje odpowiednią sztywność, posiada także uszczelnienia. Pokrętła nastaw czasu naświetlania, czułości oraz kompensacji ekspozycji wykonano z mosiądzu, a widoczne na nich wartości zostały wygrawerowane.

----- R E K L A M A -----

Obudowa aparatu została wprawdzie pokryta w strategicznych miejscach chropowatą okleiną, nie daje ona jednak takiej przyczepności, jak typowe gumowe wyściełanie. Także uchwyt pozostaje bardzo skromny, bowiem mamy tylko niewielkie wybrzuszenie na przedniej ściance. Warto rozważyć zatem dokupienie dodatkowego uchwytu np. SmallRig, rekomendowanego przez Nikona. Nie ma on żadnych elementów sterujących, za to spód ukształtowano w płytkę Arca Swiss.

Na poniższych zdjęciach można zobaczyć porównanie wizualne nowego Nikona Zf (z prawej) do modelu Z7, identycznego wizualnie z Z6 i Z6 II oraz Z7 II. Jak widać, różnica w rękojeściach jest kolosalna.

Zasilanie i gniazda

Nikon Zf zasilany jest akumulatorem EN-EL15c o pojemności 2280 mAh, zachowano także kompatybilność z EN-EL15a/b i EN-EL15. Na ładowanie przez port USB-C pozwalają tylko ogniwa EN-EL15c/b, a jeśli dodatkowo potrzebujemy uzupełniać energię w trakcie pracy, należy użyć akumulatora typu „c”. Istnieje również opcja zasilania aparatu za pomocą dodatkowego zasilacza sieciowego EH-7P lub EH-8P (przez adapter UC-E25). W menu aparatu odnajdziemy opcję pozwalającą na wyświetlenie w procentach dokładnego poziomu naładowania akumulatora, liczbę zdjęć wykonanych od ostatniego ładowania oraz poziom zużycia akumulatora. W pełni naładowane ogniwo powinno wystarczyć do wykonania 360 zdjęć przy wykorzystaniu wizjera i 380 dla głównego LCD, a włączenie trybu oszczędzania energii da nam dodatkowe 50 klatek. Średni wynik przy kilkudniowym fotografowaniu i mieszanym użyciu celownika i ekranu wyniósł ok. 350 zdjęć (bez nagrywania filmów), chociaż używaliśmy redakcyjnego ogniwa EN-EL15b.

Wszystkie złącza komunikacyjne zostały umieszczone na lewej ściance korpusu pod dwiema gumowymi zaślepkami. Zestaw obejmuje:

• złącze USB-C,
• wyjście słuchawkowe (mini jack 3.5 mm),
• wejście mikrofonowe (mini jack 3.5 mm),
• wyjście HDMI (złącze mikro HDMI typu D).

W Nikonie Zf zastosowano podwójne gniazdo kart pamięci. Producent zdecydował się na bardzo nietypowe połączenie, bowiem obok slotu SD (UHS-II) mamy także gniazdo mikro SD. To drugie jest wolniejsze, bowiem wspiera jedynie standard UHS-I. Oba sloty umieszczono tuż obok komory baterii na spodzie aparatu, a zatem w niezbyt wygodnym miejscu. Dodatkowe opcje zapisu zdjęć przy zastosowaniu dwóch kart obejmują:

• automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą (mikro SD) w przypadku przepełnienia karty podstawowej (SD),
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej,
• zapis JPEG-ów w wybranej jakości na karcie podstawowej i JPEG-ów (lub HEIF-ów) w rozmiarze M lub S i jakości „basic” na pomocniczej.

Przyciski

Układ przycisków i pokręteł w Zf jest bardzo podobny jak w Zfc. Opis, uwzględniający ewentualne różnice, rozpoczniemy tradycyjnie od górnej ścianki aparatu.

Z lewej strony sanek lampy błyskowej mamy pokrętło czułości ISO z nastawami od 100 do 64000 z krokiem 1/3 EV. Możemy nim swobodnie obracać, chyba, że znajdzie się ono w pozycji C (regulacja z pozycji np. menu podręcznego, czy interfejsu dotykowego) – wówczas musimy wciśnąć i przytrzymać guzik blokady leżący pośrodku. U podstawy kółka umieszczono przełącznik trybu pracy aparatu z pozycjami: M, A, S, P oraz AUTO. Z lewej strony wizjera, na jego obudowie, umieszczono przycisk odpowiadający za ręczne przełączanie obrazu pomiędzy ekranem a wizjerem.

Przechodząc na prawą stronę widzimy tarczę czasów naświetlania, którą możemy swobodnie obracać w zakresie pozycji liczbowych. W przypadku pozycji B, T, X i 1/3 STEP musimy trzymać wciśnięty przycisk blokady. Nastawa 1/3 STEP pozwala sterować wartością czasu naświetlania za pomocą tylnego pokrętła nastawczego. Koło czasów okala pierścień, pełniący rolę przełącznika trybu fotografowanie, filmowanie i B&W (czyli fotografowanie przy wykorzystaniu jedynie monochromatycznych profili Picture Control). Dalej na prawo mamy przycisk spustu migawki z klasycznym gwintem na mechaniczny wężyk spustowy wraz z włącznikiem aparatu, czerwony guzik nagrywania filmów, przednie pokrętło sterujące oraz tarczę kompensacji ekspozycji. Ostatnim widocznym tu elementem jest minimalistyczny, monochromatyczny ekranik. Wyświetla on jedynie wartość przysłony.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę.

W lewym górnym rogu mamy guziki wejścia do trybu przeglądania zdjęć oraz ich kasowania. Guzik widoczny po lewej stronie muszli wizjera służy do jej zdemontowania (zwalnia blokadę). Po drugiej stronie wizjera mamy guzik AE-L / AF-L oraz tylne pokrętło nastawcze. Idąc dalej w dół natrafiamy na guzik i, służący do wyświetlania szybkiego menu oraz wybierak kierunkowy z przyciskiem OK pośrodku. Kolejne dwa guziki to obsługa lupy w live view (lub powiększenia i pomniejszenia zdjęć w trybie przeglądania) oraz DISP (sterowanie wyświetlanymi informacjami) i MENU.

Przyjrzyjmy się teraz przedniej ściance.

Oprócz przycisku zwalniającego blokadę bagnetu po prawej stronie, widać tu przednie pokrętło nastawcze oraz guzik programowalny Fn.

Nikon Zf posiada całkiem szerokie opcje programowania przycisków. Odnajdziemy je w menu ustawień własnych w sekcji f. Poza typowo funkcyjnymi przyciskami Fn, zaprogramować można również przycisk AF-ON, filmowania, AE-L / AF-L, OK oraz na obiektywie (jeśli posiada on takowy). W przypadku niektórych przycisków możemy zaprogramować ich funkcję jako oddzielnego przycisku, jak również funkcję przycisku połączoną z jednoczesnym wybieraniem pokrętłem. Część elementów można osobno zaprogramować w trybie nagrywania filmów, a odpowiednie opcje znajdziemy w menu ustawień własnych w sekcji g. Poniższy film pokazuje możliwości aparatu Zfc w tym zakresie.

Menu

Menu w Zf wygląda tak samo jak w Z8 i Z9, a zatem zostało nieco przearanżowane względem starszych aparatów Nikona. Do dyspozycji mamy siedem zakładek menu: fotografowania, filmowania, ustawień osobistych, odtwarzania, ustawień aparatu, sieci i „Moje menu”, które można samemu skomponować z dowolnych pozycji całego menu. Przyjrzyjmy się teraz dokładniej poszczególnym zakładkom.

Menu fotografowania:

Ustawienia osobiste:

Menu odtwarzania:

Ustawienia aparatu:

Menu sieci:

Ostatnią zakładką jest Moje menu, które umożliwia skomponowanie własnej zakładki poprzez wybór opcji (maksymalnie 20) z całego menu, według własnego uznania i przydatności.

Wyświetlacze

W Zf, tak samo jak w Z6 i Z6 II, zastosowano 3.2-calowy wyświetlacz TFT LCD o rozdzielczości wynoszącej 2.1 miliona punktów. Zapewnia on dobry kąt widzenia w zakresie około 170 stopni. W menu ustawień znajdziemy opcje związane z jasnością obrazu, którą możemy regulować w 15-stopniowej skali (nastawy od −5 do +5, a także Lo1, Lo2, Hi1 i Hi2). Dodatkowo możemy dostosować kolorystykę obrazu, korzystając z podobnego narzędzia jak w przypadku regulacji balansu bieli. Do samej jakości obrazu wyświetlanego na ekranie LCD nie mamy zastrzeżeń. Jest on wyraźny, odpowiednio jasny i zapewnia wygodną pracę w większości sytuacji. Nie najlepsza jest natomiast warstwa antyrefleksyjna, bowiem przy fotografowaniu w ostrym świetle słonecznym stosunkowo łatwo zobaczyć na wyświetlaczu odbicia otoczenia. Warto wówczas maksymalnie rozjaśnić ekran.

LCD zamontowano na obrotowym przegubie, pozwalającym na ustawienie go w szerokim zakresie kątów. To pierwszy pełnoklatkowy bezlusterkowiec Nikona z takim rozwiązaniem.

Pomiędzy kolejnymi widokami w trybie live view przechodzimy przyciskiem DISP. Do dyspozycji mamy następujące podglądy (w każdym z nich, u dołu ekranu wyświetlane są informacje o parametrach ekspozycji, czułości, trybie pomiaru światła i liczbie zdjęć możliwych do wykonania):

• dodatkowe informacje,
• aktualny kadr bez dodatkowych informacji,
• histogram,
• elektroniczna poziomica,
• panel informacyjny.

Dodatkowo w menu znajdziemy opcje pozwalające wyświetlić linie siatki kadrowania (3×3) oraz podkreślenie ostrych krawędzi (focus peaking).

Wciskając przycisk „i” (także na ekranie) otwiera nam się menu podręczne. Jego zawartość jest w pełni programowalna, domyślnie jednak pozwala nam na ustawianie takich parametrów jak format, jakość i wielkość zdjęcia, tryb AF i pola AF, balans bieli itd.

Podobnie jak np. w Z8, znajdziemy funkcję „zoom na podzielonym ekranie”. Po jej aktywacji ekran dzielony jest pionowo na dwie części, a w każdej z nich wyświetlany jest fragment kadru po lewej i prawej stronie. Za pomocą przycisków z symbolem lupy widok możemy przybliżać i oddalać, a wybierakiem funkcyjnym przesuwać aktualny fragment obrazu. W danym momencie operujemy tylko lewym lub prawym widokiem, a przejście od jednego do drugiego dokonujemy za pomocą przycisku OK. Funkcja ta może być przydatna podczas precyzyjnego ustawiania położenia aparatu względem fotografowanego obiektu, czy dokładnego ustawiania ostrości z zachowaniem pożądanej głębi (np. przy wykorzystaniu obiektywów typu tilt-shift).

Ilość informacji wyświetlanych w trybie odtwarzania jest w pełni satysfakcjonująca. Pomiędzy kolejnymi ekranami wyświetlania przechodzimy za pomocą górnego lub dolnego przycisku kierunkowego wybieraka. Wśród informacji, do których mamy dostęp, są między innymi histogramy, skrócony EXIF zdjęcia, najważniejsze parametry ekspozycji lub informacje o przepaleniach obrazu. Ilość tych informacji możemy regulować w menu odtwarzania. Warto jednak pamiętać, że domyślnie aktywny jest tylko jeden ekran informacyjny.

Tradycyjnie, zdjęcia możemy powiększać lub przeglądać z poziomu miniaturek (4, 9 lub 72 zdjęcia).

Ekran w Zf wyposażono w funkcję dotykowej obsługi o szerokiej funkcjonalności. W menu głównym oraz podręcznym możemy nawigować oraz zmieniać parametry. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać. Tych ostatnich czynności dokonujemy przesuwając po ekranie dwa palce, zbliżając je do siebie (pomniejszanie) lub oddalając (powiększanie). Ekran pozwala także wskazać punkt ostrości oraz ustawić ją w wybranym miejscu i automatyczne wyzwolić migawkę. Dotykowo możemy również regulować parametry ekspozycji.

Podczas kadrowania przez wizjer możemy korzystać z ekranu jak z płytki dotykowej do wyboru punktów AF, co stanowi nowość w systemie Nikon Z.

Nikon Zf posiada także malutki monochromatyczny panel OLED umieszczony na górnej ściance aparatu, identyczny zresztą jak w mniejszym modelu Zfc. Wyświetla on tylko jedną informację – wartość przysłony. W związku z tym trudno go naszym zdaniem uznać za szczególnie użyteczny element, postrzegamy go raczej jako gadżet.

Filmy

Tryb filmowania został przetestowany w tym materiale.

Wizjer

Wizjer w Zf, to tak samo jak w Z6 II, układ OLED wysokiej rozdzielczości (3.69 miliona punktów) i bardzo wysokim powiększeniu wynoszącym 0.8x. Celownik zapewnia 100-procentowe pokrycie kadru, a jego punkt oczny znajduje się w odległości 21 mm. Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +2.

Jasność można regulować ręcznie (w 13-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP z wyjątkiem ustawienia „panel informacyjny”, widoki są takie same, jak na wyświetlaczu. Dodatkowo, możliwe jest włączenie linii pomocniczych.

Bezpośrednio nad okularem wizjera umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który po przyłożeniu oka do celownika może wygasić ekran LCD (w zależności od ustawienia w menu). Warto zaznaczyć, że przy korzystaniu z wizjera aktywna jest funkcja przybliżenia części kadru, a także focus peaking, co znacznie usprawnia ręczne ostrzenie. W tej ostatniej mamy do wyboru trzy stopnie intensywności podświetlenia ostrych krawędzie i cztery kolory (czerwony, żółty, niebieski, biały).

W statycznych sytuacjach celownik sprawdza się świetnie. Połączenie wysokiej rozdzielczości i dużego powiększenia pozwala na naprawdę wygodne kadrowanie. Jednak gdy przesuwamy szybko aparat, obraz nieco się rozmywa i traci na czytelności. Nie możemy zwiększyć częstotliwości odświeżania, która wynosi 60 kl/s. W gorszych warunkach oświetleniowych zauważamy szum, nie doskwiera natomiast smużenie.