Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów Voigtlandera Apo Lanthara 2/50 do innych obiektywów bezlusterkowych o ogniskowej 50 mm i świetle f/1.8–2.0. Widać wyraźnie, że Voigtlander należy do obiektywów skomplikowanych optycznie i w tej klasie przewyższa go tylko dużo większy Nikkor. Nikkor, jako jedyny, jest też cięższy, ale spora waga Apo Lanthara wynika nie tylko z dużej liczby soczewek, ale także z faktu, że cała jego obudowa jest metalowa.

Na poniższym zdjęciu Apo Lanthar 2/50 stoi obok innych Voigtlanderów. Po lewej stronie mamy jasny standard przeznaczony do systemu Mikro 4/3, czyli Noktona 0.95/25, a po prawej Apo Lanthara 2/65 Macro.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę obiektywu o średnicy 24 mm. Na metalowym obramowaniu bagnetu znajdziemy numer seryjny obiektywu i napis „COSINA CO., LTD.”. Tylna soczewka jest otoczona czarnym i dobrze zmatowionym materiałem. Gdy ostrość jest ustawiona na nieskończoność, znajduje się ona tuż pod poziomem styków, gdy przechodzimy do minimalnego dystansu ustawiania ostrości, chowa się na prawie 1 cm.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu jest metalowy i rozpoczyna się nieruchomym pierścieniem o szerokości 8 mm. Znajdziemy na nim skalę głębi ostrości ze znacznikami dla f/16, f/11, f/8, f/5.6 i f/4.0 (przy czym znacznik dla f/5.6, ze względu na brak miejsca, nie jest podpisany). Po obu stronach skali mamy karbowanie mające ułatwić uchwyt. Za nim, po lewej stronie, znajdziemy czerwoną kropkę ułatwiająca mocowanie obiektywu do aparatu i napis „E-mount”, a dalej kolejny napis „Lens made in Japan”. Po lewej stronie widnieje jeszcze liczba 50 oznaczająca ogniskową obiektywu.

Największym elementem obiektywu jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 30 mm. Jego środkową część zajmuje spore karbowanie z wygodnymi wgłębieniami na palce. Pod nim znajdziemy skalę odległości wyrażoną w stopach i w metrach. Pierścień pracuje równo i z należytym oporem. Przebieg całej skali wymaga obrotu nim o kąt około 150 stopni. To spora wartość pozwalająca na komfortową pracę.

Ruch pierścieniem do manualnego ustawiania ostrości powoduje ruch całego układu optycznego, przez co cała przednia część obiektywu wraz z przednią soczewką wysuwa się do przodu. Obiektyw nie zmienia więc ogniskowej, co znacząco ogranicza zjawisko „oddychania”, a to może szczególnie ucieszyć osoby filmujące.

Kolejny element to pierścień do zmiany przysłony, którego poszerzona część ma szerokość 5mm. Znajduje się na niej drobne karbowanie ułatwiające uchwyt. Pierścień ten pracuje z krokiem 1/3 EV.

Obiektyw kończy się nieruchomym fragmentem obudowy, na którym znajdziemy kolorowe logo i napis „APO-LANTHAR”. Fragment ten nie zawiera typowego bagnetu do mocowania osłony przeciwsłonecznej, bo w tym przypadku ową osłonę wkręca się na gwint.

Przednia soczewka ma średnicę 29 mm i jest dość płaska. Otacza ją fragment obudowy z napisami zawierającymi nazwę i parametry obiektywu, a także nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 49 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 10 soczewkami ustawionymi w 8 grupach. Pięć elementów wykonano ze szkła o anomalnej dyspersji, natomiast dwa są obustronnie asferyczne. Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę o aż 12 listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16. Od wartości f/4.0 przysłona daje ciekawy, gwiazdkowy kształt.

Warto tutaj nadmienić, że konstrukcje optyczne Voigtlanderów Apo Lantharów 2/50 przeznaczonych na mocowanie Sony FE i VM różnią się od siebie. Oba zawierają co prawda 10 soczewek ustawionych w 8 grupach, ale kształty tych soczewek są troszkę inne, a ponadto model VM zawiera dwa elementy ze szkła o anomalnej dyspersji, a nie pięć tak jak obiektyw z bagnetem Sony FE.

Kupujący dostaje w zestawie prostą osłonę przeciwsłoneczną, tylny dekielek oraz dwa przednie dekielki: jeden dopasowany do obiektywu, a drugi do osłony przeciwsłonecznej.