• lustrzanka pozwalająca fotografować przy dość wysokich czułościach,
• teleskop na montażu minimum EQ3–2, np. Sky-Watcher BKP15075 EQ3–2. Właściwie to wystarczy nawet sam montaż EQ3–2 o ile tylko znajdziemy sposób na zamocowanie aparatu na tym montażu,
• napęd w jednej osi do EQ3–2 (lub innego posiadanego montażu tej lub wyższej klasy),
• możliwie jasny obiektyw o nieco większej ogniskowej. Może to być jasny portretowy obiektyw z ogniskową 85–135 mm, może też to być jeden ze starszych teleobiektywów produkcji rosyjskiej z gwintem M42 i ewentualną przejściówką. Nie będą tu potrzebne wodotryski takie jak stabilizacja. Zbędny będzie nawet autofocus,
• lunetka biegunowa do montażu paralaktycznego.

Montaż paralaktyczny SkyWatcher EQ3–2 pozwalający zamontować opcjonalną lunetkę biegunową oraz napęd w jednej lub w dwóch osiach.

Teleskop, w tym wypadku, pełni rolę statywu, na którym zawieszać będziemy aparat wraz z obiektywem. Do zawieszenia aparatu posłuży tajemnicza śruba z czarną nakrętką znajdująca się na jednej z obejm mocujących teleskop. Wiele osób zastanawia się nad zastosowaniem tej śruby, niektórzy próbują nawet mocować obejmy odwrotną stroną zastanawiając się przy tym gdzie podziała się podobna śruba na drugiej obejmie.

Refraktor SkyWatcher BK1025AZ3 (SHORT TUBE). Czarna nakrętka do mocowania aparatu fotograficznego widoczna na pierwszej obejmie (bliżej obiektywu).

----- R E K L A M A -----

ZASZALEJ NA ŚWIĘTA

Sony 600/4 FE GM OSS - KOMIS

47999 zł

Sony 70-200/2.8 FE GM OSS - KOMIS

6298 zł

Sony 24-70/2.8 FE GM - KOMIS

3799 zł

Fujifilm GFX 50S II (2262 zdj.) - KOMIS

10999 zł

Kometa C/2009 R1 McNaught obok asocjacji gwiazdowej Alpha Per. Zdjęcie wykonane aparatem Canon 50D plus obiektyw Canon EF 100 mm f/2.8L Macro IS USM umieszczonym na montażu EQ2 z prowadzeniem. W sumie złożono 18 ekspozycji po 15 sekund każda.

Po pierwsze, nastawiamy oś biegunową montażu na biegun niebieski. Znajduje się on w okolicy gwiazdy polarnej a jego dokładne położenie odnaleźć można na mapach i atlasach nieba. Lunetki biegunowe zazwyczaj ułatwiają nam zadanie dzięki odpowiednim symbolom naniesionym w polu widzenia. Następnie obracając teleskopem kierujemy aparat w kierunku interesującego nas obszaru nieba. Uruchamiamy prowadzenie. Ekspozycję wyzwalamy w miarę możliwości bez dotykania całego zestawu, korzystając z samowyzwalacza czy też pilota na podczerwień oraz przy zastosowaniu wstępnego podnoszenia lustra. Optymalny czas warto dobrać w sposób eksperymentalny, dostosowując naświetlanie do jasności tła nieba. Warto też zwrócić uwagę na poprawność działania i ustawienia montażu. Przy dłuższych ogniskowych konieczne może być ograniczenie czasu ekspozycji, tak aby ukryć pewne niedoskonałości posiadanego zestawu. Naszym przeciwnikiem będzie też silny wiatr – przy większych ogniskowych może on przeszkadzać w uzyskaniu nieporuszonego zdjęcia.

Droga Mleczna w Tarczy i w Strzelcu. Zdjęcie wykonane aparatem Canon EOS 50D z obiektywem Canon EF 50 mm f/1.4 USM umieszczonym na montażu EQ-2. Złożono w sumie dziesięć ekspozycji po 30 sekund każda.

Powyższa metoda nie jest specjalnie trudna ani kosztowna. Może być dobrym wstępem do poważniejszej astrofotografii, a uzyskane efekty będą znacznie lepsze niż w przypadku fotografowania nieruchomym aparatem.

Droga Mleczna sfotografowana Canonem EOS 50D plus obiektyw Sigma 17–70 mm f/2.8–4.5 mm DC Macro umieszczonym na montaży EQ2 z prowadzeniem. Wykonano w sumie dziesięć ekspozycji po 60 sekund każda i złożono je razem w programie komputerowym.