Jak zapewne wszyscy wiemy, energiczny podbój Kosmosu, który rozpoczął się w latach 50. XX wieku, nie był stymulowany bynajmniej tylko i wyłącznie szczerą chęcią poznania najbliższego otoczenia naszej „niebieskiej planety”. Po zakończeniu II Wojny Światowej przestrzeń kosmiczna stała się miejscem rywalizacji dwóch najpotężniejszych mocarstw, była to nie tylko walka na polu nauki i technologii, ale również – a może przede wszystkim – pokaz siły i próba zdominowania świata swoją wizją ustroju. Początkowo to Rosjanie wiedli prym w podboju przestrzeni kosmicznej, a ich sukcesy poza walorami propagandowymi miały dla Amerykanów działanie bardzo mobilizujące. Przez to, na starcie, Stany Zjednoczone musiały gonić Związek Radziecki.

Aby taki pościg był skuteczny, kongres USA dość szybko przeznaczył znaczne środki na utworzenie amerykańskiego program podboju Kosmosu. W 1958 roku – równo 60 lat temu – powołano do życia agencję NASA i wychodząc od ówczesnych zdobyczy lotnictwa wojskowego rozpoczęto „parcie w górę”. Pracę pełną parą zaczęto programem „Mercury”, choć tak naprawdę wszystkie klocki tej potężnej układanki musiano stworzyć od zera. Potrzebna była odpowiednia rakieta, odpowiednia kapsuła wraz z niezliczonymi systemami w jej wnętrzu, astronauci potrzebowali niezawodnego stroju, niezawodnego zegarka i oczywiście niezawodnego aparatu fotograficznego.

Minolta Hi-matic, sprzedawana na rynku USA jako Ansco Autoset to pierwszy model aparatu wykorzystywanego przez NASA (źródło: Wikipedia)

Pierwsze amerykańskie loty kosmiczne, w wykonaniu Alana Sheparda i Virgila Grissoma, były lotami suborbitalnymi. Dnia 20 lutego 1962 roku rakieta Atlas D wyniosła na orbitę okołoziemską kapsułę Friendship 7, pilotowaną przez Johna Glenna. Trzy okrążenia Ziemi były doskonałą okazją do wykonania pierwszych amerykańskich fotografii z orbity, więc Glenna wyposażono w aparat fotograficzny Ansco Autoset. Pod tą tajemniczą nazwą skrywała się małoobrazkowa, dalmierzowa Minolta Hi-Matic: w owym czasie nowoczesny i, co ważne, lekki aparat z niewymiennym obiektywem stałoogniskowym 45/2,8. Aparat wyposażony był we wbudowany światłomierz selenowy, który odpowiadał za całkowicie automatyczne sterowanie ekspozycją. Nie bez znaczenia dla komfortu obsługi było, że spust migawki umieszczono w formie sporej dźwigni na przedniej ściance aparatu. Co ciekawe, do celów lotu orbitalnego aparat wyposażony został w specjalny uchwyt, do którego mocowany był „do góry nogami”, a do kadrowania przeznaczony był bardzo prosty celownik ramkowy. Dlaczego wybrano seryjny, do tego jeszcze niesystemowy aparat fotograficzny? Z pewnością nie był to docelowy aparat misji kosmicznych NASA. O decyzji zabrania na orbitę prostego aparatu seryjnego zadecydował zapewne brak czasu na przygotowanie sprzętu „uszytego na miarę”. Prace nad misją trwały w latach, gdy lustrzanki dopiero torowały sobie drogę na rynku, a ich sprawna obsługa dla niewtajemniczonych mogła być kłopotliwa.

----- R E K L A M A -----

OFERTA BLACK FRIDAY

Leica Q2 Monochrom (3252 zdj.)

19999 zł 17999 zł

Sony A7R IV (15263 zdj.)

8299 zł 7054 zł

Fujifilm GFX 100S (443 zdjęcia)

13999 zł 12599 zł

Canon 28-70/2 RF L USM

10999 zł 9899 zł

Do celów misji kosmicznej aparat wyposażono w celownik ramkowy i w pozycji odwróconej zamocowano na gripie. (źródło: NASA)

Postanowiono raczej zabrać jakikolwiek aparat, niż stracić szansę na wykonanie zdjęć z orbity. Fakt użycia najzwyklejszego aparatu w misji na orbicie rzuca także ciekawe światło na zagadnienia jakości ówczesnego sprzętu i kontroli jakości – zwykły aparat z półki sklepowej mógł z powodzeniem przetrwać przeciążenie 7.7 G i niezawodnie działać na orbicie w stanie nieważkości. Dalmierzowa Minolta w Kosmosie była jednak epizodem: w tym samym mniej więcej czasie do gry o fotografowanie ponad ziemską atmosferą wszedł naprawdę poważny gracz. Do głosu doszli Szwedzi i nie chodzi o grupę ABBA…