Obrazy wykonane w jasnej tonacji składają się z delikatniejszych odcieni szarości i mamy w nich do czynienia z tonami plasującymi się w jaśniejszym krańcu spektrum (patrz str. 40 – 43). Obrazy wykonane w ciemnej tonacji składają się głównie z ciemnych tonów (patrz str. 44 – 47).

Inną efektywną strategią stosowaną w fotografii czarno-białej jest użycie tonów pośrednich jako głównego elementu kompozycji. Kompozycje te wykorzystują pośrednie tony szare, które współpracują ze sobą w nieustającym kompozycyjnym tańcu. Bliskość wartości tonalnych oznacza, że nie ma zbyt wielu ostrych krawędzi w ramach takiej kompozycji. Nie znajdziemy tam wielu mocno zaznaczonych czarnych form lub białych obszarów będących refleksami.

----- R E K L A M A -----

OFERTA BLACK FRIDAY

Leica Q2 Monochrom (3252 zdj.)

19999 zł 17999 zł

Sony A7R IV (15263 zdj.)

8299 zł 7054 zł

Canon 28-70/2 RF L USM

10999 zł 9899 zł

Fujifilm GFX 100S (443 zdjęcia)

13999 zł 12599 zł

Udana kompozycja wykorzystująca pośrednie tony szarości działa dlatego, że ludzkie oko szuka subtelnych związków pomiędzy różnymi odcieniami szarości. Jeśli więc bierzesz pod uwagę kompozycję tego typu, zwróć uwagę na to, jakie wartości tonalne dobrze ze sobą współgrają.

Szukaj tematów składających się ze złożonych wzorów szarości, które ze sobą współpracują. Nie oczekuj jednak dramatyzmu ciemnego kształtu na jasnym tle, prostoty linii w kompozycji z przewagą jasnych tonów lub wszechogarniającego niepokoju sceny w ciemnej tonacji. Zaletą skali szarości jest subtelność.

W przeciwieństwie do obrazów wykonanych w jasnej lub ciemnej tonacji, tony pośrednie nie powinny być prześwietlane ani niedoświetlane. W celu osiągnięcia optymalnej ekspozycji rozważ korzystanie z światłomierza ustawionego na wartość średnią sceny.

Jeśli to, co widzisz przed sobą, wydaje się być raczej ciemne, możesz nieco naświetlić scenę. A jeśli scena jest za jasna, konieczne może być lekkie niedoświetlenie.

Gdy robiłem to zdjęcie, moim celem było podkreślenie wzajemnego oddziaływania pierzastych linii piany i twardej krawędzi linii brzegowej. Lewa strona obrazu jest dość ciemna, ale uwagę przykuwa piana, w ramach której odcienie szarości nachodzą na siebie i rywalizują ze sobą. 170 mm, polaryzator kołowy, 1,6 s, f/32, ISO 100, statyw

Widoczna na tym zdjęciu samotna wysepka w Zatoce San Francisco wydaje się być znacznie ciemniejsza od otaczających ją wody i nieba. Ale jest to w pewnym sensie iluzją. W rzeczywistości żaden z odcieni szarości widoczny na tym obrazie nie jest zbyt ciemny, a całe zdjęcie charakteryzuje się niskim zakresem tonalnym, prawie zbliżonym do obrazu w jasnej tonacji. Odbiorca, który poświęci trochę czasu tej pozornie pozbawionej szczególnych cech pracy, z zaciekawieniem wyłowi takie szczegóły jak odbicie drzewa na wyspie czy podświetlona łódź w tle. 18 mm, 2 s, f/8, ISO 100, statyw