Dla odmiany, trzeba wyraźnie powiedzieć, że pierścień do manualnego ustawienia ostrości chodzi płynnie, prawidłowo i pozwala na bardzo precyzyjne ruchy. Jak na razie jego wysokie osiągi niweczą jednak kiepskie wizjery najnowszych lustrzanek Olympusa, które nie pozwalają wykorzystać potencjału manualnego ustawiania ostrości dawanego przez obiektyw, co przy fotografiach makro jest bardzo ważne. Jednak nie wizjery aparatów przyszło nam tu oceniać, bo to jednak test obiektywu, a poza tym, trzeba mieć nadzieję, że już niedługo testowany obiektyw będzie można podpiąć do takiej lustrzanki, która w pełni wykorzysta jego możliwości.

Pod względem jakości wykonania, biorąc jeszcze pod uwagę cenę obiektywu, modelowi 3.5/35 trudno cokolwiek zarzucić. Korpus jest solidny, nic w nim nie trzeszczy, ani się nie ugina, a bagnet jest metalowy. Obiektyw ma też przyjemne rozmiary i niewielką wagę, co widać na jednym ze zdjęć, na którym stoi obok kitowego 14-42 mm oraz ZD 2.0/50 ED Macro.

Jeśli chodzi o konstrukcję wewnętrzną, to mamy tutaj do czynienia z 6 elementami ustawionymi w 6 grupach. Obiektyw wyposażono dodatkowo w 7mio listkową przysłonę i nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 52 mm.

W specyfikacjach producent podaje minimalną odległość ogniskowania dla skali 1:1 wynoszącą 14.6 cm. Warto jednak uwzględnić, że w tym przypadku mamy do czynienia z odległością od płaszczyzny ogniskowej, a nie od krańca obiektywu. W przypadku pracy w skali 1:1, odległość fotografowanego obiektu od przedniej soczewki wynosi w okolicach tylko 1-1.5 cm. Warto brać to pod uwagę planując zakup tego obiektywu do fotografii małej przyrody ożywionej. Mówiąc prościej, tutaj trzeba wyposażyć się albo w obiektyw o dłuższej ogniskowej, albo fotografować przy skali np. 1:2, bo każdy owad ucieknie, gdy zbliżymy do niego obiektyw na odległość 1.5 centymetra. A nawet gdy nie ucieknie, problemem może stać się uzyskanie odpowiedniej głębi ostrości i prawidłowego naświetlenia ujęcia.