Fot. Michał Kałużny. Sigma 500 mm f/4 DG OS HSM Sports. Nikon D810A. 20 klatek po 30s. ISO1600

Najważniejszym w tym wypadku będzie montaż paralaktyczny z napędem, do którego mocujemy zestaw aparat + obiektyw i śledzi on gwiazdy niwelując ich pozorny ruch po nieboskłonie. To daje nam możliwość stosowania długich czasów naświetlania z punktowo naświetlonymi obiektami.

----- R E K L A M A -----

UNIKALNE OFERTY Z KOMISU E-OKO!

Canon R6

5999 zł

Samyang 24-70/2.8 AF FE

2398 zł

Sony A7 III

4998 zł

Sony 70-200/4 FE G OSS

3299 zł

Kupujemy używany sprzęt za gotówkę. Raty 0%!

Niestety, nawet najmniejszy z dłuższym zoomów czyli Sigma C 100-400 mm DG HSM, przy najdłuższej ogniskowej, będzie wymagał bardzo dobrej klasy montażu lub specjalnego układu wprowadzającego korekty do jego pracy (tzw. guider). Jego więksi bracia, a więc Sigmy 150-600 mm C oraz 60-600 mm DG DN Sport będą też wymagały montażu o nieco większej nośności.

Optyka obiektywowa z powodzeniem sprawdza się w takich rozwiązaniach, ale ze względu na dużą ilość elementów optycznych ciężko o perfekcyjną korektę w tego typu fotografii. Czyli zdecydowanie da się nimi próbować, ale należy pamiętać, że nie jest to rozwiązanie optymalne lub będzie wymagało większych umiejętności oraz ilości dodatkowego sprzętu w celu osiągnięcia bardzo dobrych rezultatów.

Jak wygląda procedura fotografowania obiektami długoogniskowymi lub superzoom?

Trzeba pamiętać o kilku zasadach, które są uniwersalne w przypadku astrofotografii obiektów tzw. głębokiego nieba. Przede wszystkim musimy zadbać o poprawne ustawieniu ostrości. W nowoczesnych aparatach bezlusterkowych lub lustrzankach możemy zaryzykować ustawienie ostrości używając autofokusa. Robimy to ustawiając w samym centrum kadru jasną gwiazdę, zaznaczamy ją punktowo próbujemy wyostrzyć. Innym bardzo popularnym sposobem jest użycie specjalnej maski dyfrakcyjnej (bahtibova) w trybie manualnym przy wykorzystaniu tryby liveview, lub ustawienie przy maksymalnym powiększeniu operując tak, żeby gwiazda była jak najmniejsza.

Ustawienie ostrości jest kluczowym aspektem i przy dłuższych ogniskowych warto je sprawdzać przy spadkach temperatur nawet o kilka stopni. Warto też wychłodzić obiektyw przed fotografowaniem przez jakiś czas przed sesją, o ile różnica temperatur pomiędzy dniem a nocą jest duża. W zimne noce nie należy też rozpoczynać pracy od razu po wyjściu ze sprzętem z ciepłego pomieszczenia.

Po ustawieniu ostrości zaczynamy sesję właściwą ustawiając obiekt, który chcemy zarejestrować i wykonujemy sekwencję ujęć o czasach naświetlania dobranych do jasności optyki oraz jakości nieba pod jakim fotografujemy. Przy ISO 1600 zwykle to czasy pomiędzy 60-240 sekund.

Fot. Michał Kałużny. Sigma 500 mm f/4 Sport. Nikon D810A 20 klatek po 30s. ISO1600

Powodzenia w łapaniu fotonów!