W Canonie 60D mamy do dyspozycji standardową dla najnowszych EOS-ów czterostopniową skalę redukcji szumów: redukcja wyłączona, poziom standard, słaby lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie najwyższej natywnej czułości ISO 6400.

6400 ISO
NR Wyłączony
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 60D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 7D i 50D

ISO 100
60D
7D
50D
ISO 200
60D
7D
50D
ISO 400
60D
7D
50D
ISO 800
60D
7D
50D
ISO 1600
60D
7D
50D
ISO 3200
60D
7D
50D
ISO 6400
60D
7D
50D
ISO 12800
60D
7D
50D

Wizualna ocena jakości obrazu na surowych plikach wydaje się potwierdzać nasze wcześniejsze spostrzeżenia przy okazji oceny jakości plików JPEG. Z powyższego porównania widać, że praktycznie dla wszystkich czułości poziom szumu na zdjęciach z 60D i 7D jest porównywalny. Ewentualne różnice są na tyle małe, że trudno je wyłapać przy wizualnej ocenie fragmentów zdjęć. Warto jednak spojrzeć jeszcze na wycinki zdjęć z 50D. Choć na pierwszy rzut oka wydają się one podobnie zaszumione, to jednak przyglądając się dokładniej można zauważyć niewielką przewagę 50D zarówno nad 60D i 7D.

Sprawdźmy teraz konkretne liczby i przeanalizujmy wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów. Odpowiedni wykres przedstawiamy poniżej.

Porównując powyższy wykres z analogicznym z testu EOS-a 7D widać, że w przypadku obu aparatów szum jest na podobnym poziomie. Daje się jednak zauważyć, że wartości zmierzone dla 60D są nieznacznie niższe, a różnica jest wyraźniejsza na wyższych czułościach. Zachowanie poszczególnych składowych szumu jest podobne i w obu przypadkach dominuje składowa niebieska. Niewielką różnicę w poziomie szumu pomiędzy 60D a 7D widać również w pomiarach dokonanych na 48-bitowych TIFF-ach. Odpowiedni wykres dla testowanego EOS-a prezentujemy poniżej.

Jak już wspominaliśmy, EOS 60D umożliwia zapis surowych plików w mniejszej rozdzielczości czyli tak zwanych mRAW-ów. Podobnie jak w teście 7D, również w tym przypadku postanowiliśmy przetestować możliwości tego formatu pod względem jakości obrazu. Spójrzmy zatem na poniższe wycinki.

ISO 100
60D
7D
50D
ISO 200
60D
7D
50D
ISO 400
60D
7D
50D
ISO 800
60D
7D
50D
ISO 1600
60D
7D
50D
ISO 3200
60D
7D
50D
ISO 6400
60D
7D
50D
ISO 12800
60D
7D
50D

Na początku musimy wspomnieć, że mRAW-y zarówno z 60D jak i 7D wywołane zostały programem dcraw, natomiast wycinki sRAW-ów z 50D zostały przekopiowane z jego testu, podczas którego korzystaliśmy z oryginalnego oprogramowania Canona. Z powyższego porównania widać, że jakość zdjęć mRAW z 60D i 7D jest porównywalna a dodatkowo lepsza niż sRAW-ów z 50D. Szum zaczyna być wyraźnie dostrzegalny dopiero na czułości ISO 1600–3200. Z powodzeniem można swobodnie korzystać z ISO 6400, a ISO 12800 prezentuje całkiem dobry poziom. Jedyne zastrzeżenia, jakie można mieć do mRAW-ów z 60D (podobnie z resztą jak z 7D), to niska rozdzielczość zdjęć, o której pisaliśmy w rozdziale czwartym.

Darki

Canon EOS 60D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Średni poziom sygnału jest jednak wyższy niż w 50D i oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100.000.

Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 2559 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych. Jedynie dla czułości 12800 można dostrzec strukturę pasów. Należy jednak pamiętać, że jest to czułość sztucznie generowana, więc nie opisuje w pełni możliwości matrycy.

Darki zapisane w formacie JPEG prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat, a przedstawione dla nich histogramy zostały wykonane w skali logarytmicznej.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

Canon przyzwyczaił nas do tego, że darki z jego lustrzanek wyglądają prawidłowo. W wyglądzie zaprezentowanych histogramów nie dostrzegamy niczego niepokojącego. Mają one kształt dzwonu, co świadczy o tym, że nie mamy do czynienia ze sztuczną redukcją sygnału.

Brak manipulacji potwierdzają również wartości średniego poziomu sygnału i odchylenia standardowego prezentowane w poniższej tabelce. Warto porównać ją z analogiczną tabelą z testu EOS-a 50D. Szczególną uwagę należy zwrócić na ochylenie standardowe, które mówi nam o zaszumieniu obrazu. Widać, że wartości dla czułości od ISO 400 w górę są dla 50D zauważalnie niższe niż dla 60D.