Na najkrótszej ogniskowej i maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru wynosi 34% (−1.22 EV). Po przymknięciu przysłony do f/2.0 winietowanie maleje do wartości 28% (−0.95 EV). Przymknięcie otworu o kolejne 1 EV zmniejsza winietowanie do 14% (−0.43 EV). Na f/4.0 wada ta robi się niewidoczna (8%).

Z bardzo podobną sytuacją mamy do czynienia na ogniskowej 24 mm. W jej przypadku, na maksymalnym otworze musimy liczyć się z stratą 36% światła w rogach (−1.29 EV). Lekkie przymknięcie obiektywu do f/2.0 daje efekt w postaci spadku winietowania do 29% (−0.98 EV). Wada ta robi się marginalna dla przysłony f/2.8, bo wynosi tam tylko 11% (−0.32 EV). Znika ona praktycznie całkowicie na otworze względnym f/4.0 (6%).

Także na maksymalnej ogniskowej mamy do czynienia z podobnymi wynikami. Użycie pełnego otworu względnego wiąże się ze spadkiem 37% światła w rogach (−1.33 EV). Na przysłonie f/2.0 wartość ta wynosi 31% (−1.06 EV), a na f/2.8 już tylko 16% (−0.50 EV). Winietowanie znika na przysłonie f/4.0, gdzie sięga już tylko 10% (−0.29 EV).

Wyniki na poziomie 34–37%, jakie notuje Sigma na maksymalnym otworze względnym, trudno uznać za małe. Z drugiej jednak strony na tle potencjalnych konkurentów i tak wyglądają rewelacyjnie. Przypomnijmy tutaj, że niepełnoklatkowe obiektywy 1.8/35 Nikona i Sony notowały wyniki na poziomie 37–44%, a więc zachowywały się podobnie lub trochę gorzej od Sigmy.

Sigma zacznie wyglądać jeszcze lepiej, gdy porównamy jej wyniki do pełnoklatkowych obiektywów klasy 24–70 lub 28–70 mm o świetle f/2.8. One, na swoim znacznie ciemniejszym maksymalnym otworze względnym, potrafią tracić w rogach od ponad 40 do nawet ponad 60% światła!

Sigma A 18–35 mm f/1.8 DC HSM nie ma też żadnych powodów do kompleksów w stosunku do obiektywów klasy 17–50 mm f/2.8. Te konstrukcje, będąc ponad 1 EV ciemniejsze, a jednocześnie zaprojektowane pod ten sam detektor APS-C/DX, potrafią winietować na poziomie 30–40%, a więc dokładnie tak samo jak testowana tu znacznie jaśniejsza Sigma.