• oryginalna, ciekawa i solidna obudowa,
• bardzo niewielkie gabaryty i waga,
• świetna jakość obrazu w centrum kadru,
• bardzo mała aberracja chromatyczna,
• mała dystorsja,
• rozsądnie trzymane na wodzy koma i astygmatyzm,
• bardzo dobra praca pod ostre światło,
• świetne powłoki SMC,
• dobra praca autofokusa.

• niezadowalająca wymagającego użytkownika jakość obrazu na brzegu kadru,
• duże winietowanie.

Zdecydowanie więcej zalet niż wad, prosta i klasyczna konstrukcja, ciekawe parametry, przystępna cena - wszystko to powoduje, że Pentaxa 2.8/40 nie można nie polecać. Jeśli ktoś chce kupić "stałkę", a z jakiegoś powodu nie odpowiada mu model 1.4/50, testowany tutaj instrument wydaje się bardzo dobrym wyborem. Jakość obrazu na brzegu kadru nie jest może najwyższa, ale czego więcej oczekiwać od małego obiektywu klasy 1000 zł.

Teraz, zgodnie z obietnicą, trochę wywodów na temat różnic pomiędzy testami na Optyczne.pl a na PhotoZone. Dla uproszczenia zajmijmy się wynikami na f/2.8. U nas obiektyw w centrum odnotował wynik na poziomie 36.9 lpmm, a na brzegu 23.4 lpmm - różnica znaczna. Na PhotoZone w centrum zmierzono 1995.5 LWPH, a w samym rogu 1967 LWPH. Biorąc pod uwagę błędy pomiarowe różnica zupełnie nieznacząca (wynosząca na poziomie tylko ponad 1%), z której wynika, że Pentax 2.8/40 pokazuje tak samo dobry obraz w całym kadrze.

Po pierwsze, kto raz wykonał choć jedno zdjęcie testowanym instrumentem na f/2.8 wie, że jakość obrazu w rogach jest gorsza niż w centrum, co samo w sobie przeczy wynikom PhotoZone. Wyniki tego portalu są dodatkowo sprzeczne same ze sobą. Dlaczego? Otóż kluczem do zrozumienia problemu jest winietowanie.

Jeśli obiektyw gubi w rogach 30% światła, to wpływa to nie tylko na jasność obrazu. Na początek warto więc zastanowić się co jest przyczyną winietowania, a składa się na nie szereg czynników. Przykładowo przy świetle padającym pod dużym kątem do osi optycznej, a tak jest w rogach kadru, mamy większe pochłanianie w szkle i mniejszą skuteczność powłok. Nie są to jednak kluczowe czynniki. Kluczowy jest efekt pokazany na poniższym rysunku.

Mówiąc obrazowo, promienie padające nawet pod małym kątem, nie widzą całej powierzchni czynnej obiektywu. W efekcie w rogu kadru światło zbiera, nie cały otwór, lecz jego fragment - nic więc dziwnego, że jest ciemniej. Ale to nie tylko to! Otóż od powierzchni czynnej zależy też rozdzielczość układu optycznego. Jeśli otwór maleje o 30%, to mniej więcej o tyle powinna spaść rozdzielczość. Przy tym jest to tylko jeden z czynników, który powoduje spadek MTF-ów w rogach. Do winietowania dochodzą przecież wszelkie wady pozaosiowe takie jak poprzeczna aberracja chromatyczna, koma czy astygmatyzm. W testowanym instrumencie nie są może one duże, ale nie są też zerowe i składając swoje siły powodują kolejny spadek jakości obrazu. Owe zgrubne 30% wynikające z winietowania, to więc tylko początek. Ile ma to być dokładnie, trudno powiedzieć, bo zbyt wiele jest czynników do uwzględnienia. Jedno jest pewne - nie może to być poziom 1-2% jaki wynika z testów na PhotoZone.

Tak naprawdę, jeśli mamy już drążyć szczegóły, to wiemy co stoi za takimi a nie innymi wynikami na PhotoZone. Kluczem do ich problemu jest testowanie na JPG-ach, a nie na RAW-ach, jak to się powinno robić w przypadku testów optyki. Co więcej, PhotoZone popełniło przy tym jeszcze jeden poważny błąd. Pentax K10D, jak mało która lustrzanka na rynku, w ustawieniach standardowych mało wyostrza JPG-i. Dało to możliwość testowania szkieł na JPG-ach i uzyskiwania bliskich rzeczywistości wyników. Problem w tym, że te niewyostrzone JPG-i dają wartości MTF50 na poziomie 1500-1600 LWPH. PhotoZone widocznie bało się tysięcy pytań i wątpliwości, które by się przy tym pojawiły. Bo jak to? Canony i Nikony dają ponad 2000 LWPH, a Pentax 1600? To Pentax taki słaby? Tak więc testerzy PhotoZone, zamiast wyjaśnić czytelnikom, że różnice wynikają nie z jakości matrycy, lecz ze stopnia wyostrzania, podkręcili wyostrzanie w K10D na maksimum, żeby i on uzyskiwał ponad 2000 LWPH. Mocne wyostrzanie i tak interpolowanych oraz kompresowanych stratnie JPG-ów powoduje właśnie zacieranie różnic w pomiarach Imatestem. Pomiar MTF50 to pomiar kontrastu. Wyostrzanie to wkładanie kontrastu tam gdzie go oryginalnie nie ma. Jeśli więc coś mocno wyostrzymy, to włożymy sztucznie duży kontrast, a Imatest grzecznie nam go zmierzy. To już koniec wywodów, którymi mam nadzieję przekonałem Was, które wyniki są bardziej wiarygodne.

Przykładowe zdjęcia:

Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/2.8, exp. 1/80 sek., ISO 400 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.2 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/4.0, exp. 1/45 sek., ISO 400 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.3 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/5.6, exp. 1/125 sek., ISO 400 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 3.9 MB
Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/5.6, exp. 1/350 sek., ISO 100 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.6 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/4.5, exp. 1/1000 sek., ISO 100 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.3 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/2.8, exp. 1/250 sek., ISO 200 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.4 MB
Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/4.0, exp. 1/250 sek., ISO 200 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 3.2 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/2.8, exp. 1/180 sek., ISO 100 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.2 MB	Aparat: Pentax K10D Parametry: 40 mm, f/5.6, exp. 1/45 sek., ISO 100 Plik: JPG, 3872x2592 pix, 2.4 MB