Zdjęcia tablicy Kodak Q-13 wykonaliśmy przy wyłączonej redukcji szumów. Zapisywaliśmy je jednocześnie w formacie DNG (RAW) oraz w najlepszej jakości JPEG-ach. Szum na zdjęciach JPEG, zmierzony za pomocą programu Imatest, przedstawiamy na wykresie poniżej.

Poziom szumu okazuje się bardzo niski. Przebieg zależności poziomu szumu od czułości ISO wskazuje jednak na zastosowanie procedur odszumiających, nawet przy ustawionym w menu braku odszumiania. Najwyraźniej efekt ten widać na załamaniu przebiegu przy przejściu od czułości ISO 400 do ISO 800.

W prezentowanym Pentaxie mamy do dyspozycji czterostopniową regulację redukcji szumów. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie najwyższej czułości ISO 3200.

K-m, ISO 3200
odszumianie wyłączone
odszumianie słabe
odszumianie średnie
odszumianie silne

Jak widać, średnie oraz silne odszumianie związane jest z bardzo silnym rozmyciem szczegółów obrazu.

Spójrzmy teraz na wykres, pokazujący pomierzone przez nas na tablicy Kodaka Q-13 wartości szumu dla poszczególnych czułości. Wyniki pochodzą z 48-bitowych TIFF-ów wywołanych z plików zapisanych w formacie DNG.

O ile w przypadku JPEG-ów szumy Pentaxa K-m są takie same jak K200D o tyle pliki RAW z K-m pokazują dużo mniejsze szumy niż na zdjęciach z K200D. Na powyższym wykresie również dostrzegamy załamanie przy przejściu od ISO 400 do ISO 800. Wyniki pomiarów niestety nie pokazują możliwości samej matrycy, a efekt działania programistów na danych z niej pochodzących.

W tabeli poniżej pokazaliśmy wycinki ze zdjęć scenki zapisanych w formacie RAW, a następnie przekonwertowanych do formatu PNG za pomocą programu dcraw.

ISO 100
K-m
K200D
A200
ISO 200
K-m
K200D
A200
ISO 400
K-m
K200D
A200
ISO 800
K-m
K200D
A200
ISO 1600
K-m
K200D
A200
ISO 3200
K-m

Prąd ciemny

Dla sprawdzenia poziomu szumów generowanych przez elektronikę aparatu wykonaliśmy serię zdjęć bez dopływu światła, dla różnych czułości ISO. Kolejne zdjęcia wykonywaliśmy z czasem integracji 180 sekund. Test przeprowadzaliśmy w pomieszczeniu o temperaturze około 20 stopni Celsjusza.

Poniższa tabela pokazuje średni poziom zliczeń wraz z odchyleniem standardowym dla uzyskanych obrazów prądu ciemnego. Dla ułatwienia jej interpretacji dodajmy, że pliki RAW mają 12-bitową głębię obrazu, czyli maksymalny poziom sygnału w pojedynczym pikselu wynosi 4095. Wtedy, gdy sygnał ma naturalny rozrzut, odchylenie standardowe daje informację o rozrzucie wartości zmierzonych w różnych pikselach. Uprzedzając prezentację histogramów zliczeń musimy stwierdzić, że Pentax K-m odejmuje pewien poziom sygnału przed jego zapisaniem w pamięci. Dlatego statystyk podanych w tabeli poniżej nie można interpretować dosłownie, a jedynie jako swego rodzaju informację orientacyjną.

W tabeli poniżej umieściliśmy uzyskane w teście zdjęcia prądu ciemnego. Dla każdej czułości w pierwszym wierszu umieściliśmy dane ze zdjęć zapisanych w formacie RAW (DNG), a w drugim dane ze zdjęć zapisanych przez aparat w formacie JPEG. Zdjęcia w formacie RAW przedstawione zostały w taki sposób, że widać zakres sygnału od 0 do 127. Wszystkie piksele z sygnałem powyżej górnej granicy są więc białe. Takie skalowanie pozwala ocenić jednorodność rozkładu sygnału pochodzącego od prądu ciemnego na powierzchni detektora. W drugiej kolumnie pokazaliśmy wycinki z centrum uzyskanych zdjęć. Obrazują one gęstość występowania tzw. gorących pikseli, czyli punktów z wyraźnie wyższym poziomem sygnału od poziomu średniego. W trzeciej kolumnie pokazany jest histogram sygnału w skali liniowej dla zakresu od 0 do 127. Histogramy zdjęć zapisanych w formacie JPEG sporządzone zostały w skali logarytmicznej dla zakresu od 0 do 255.

ISO	Obraz ciemny	Centrum (1:1)	Histogram
100 RAW
100 JPEG
200 RAW
200 JPEG
400 RAW
400 JPEG
800 RAW
800 JPEG
1600 RAW
1600 JPEG

Pierwsze wrażenia z oglądania zdjęć prądu ciemnego wskazują, że jego poziom w Pentaxie K-m jest niski. Niestety nie można tego powiedzieć o całej powierzchni detektora. W jego górnej części widać wyraźnie trzy obszary o znacznie podwyższonym poziomie sygnału. Nie jest to jakiś szczególny przypadek, a raczej reguła wśród lustrzanek wyposażonych w matryce CCD. Takie zachowanie wynika wprost z ogrzewania matrycy przez znajdującą się nad nią elektronikę aparatu.