Szumy

Dokładne pomiary szumu na zdjęciach JPEG z D300s, wykonane programem Imatest, dały w rezultacie te same wartości jakie dostaliśmy w przypadku D300.

W Nikonie D300s mamy do dyspozycji 3 stopnie redukcji szumów w przypadku stosowania wysokich ISO. Efekty jej działania przy czułości ISO 3200 można zobaczyć porównując poniższe wycinki zdjęć.

3200 ISO
NR OFF
NR ON 1
NR ON 2
NR ON 3

Ponieważ w D300s matryca nie została zmieniona w stosunku do D300, to nie należy się spodziewać zmian w systemie obrazowania. Poprzedni rozdział pokazał, że w przypadku zdjęć JPEG wyczuwalnych różnic w jakości obrazu z tych dwóch aparatów nie ma. A czy RAW-y z D300 i D300s także niczym się nie różnią? Spójrzmy na tabelę z wycinkami zdjęć wywołanych programem dcraw.

100 ISO
D300s
D300
K-7
D200
200 ISO
D300s
D300
K-7
D200
400 ISO
D300s
D300
K-7
D200
800 ISO
D300s
D300
K-7
D200
1600 ISO
D300s
D300
K-7
D200
3200 ISO
D300s
D300
K-7
D200
6400 ISO
D300s
D300
K-7

Oceniając wizualnie jakość wycinków z D300 i D300s, trudno mówić o ewentualnej przewadze któregoś z modeli. Jedynie na ISO 6400 daje się zauważyć, że D300s trochę bardziej szumi. Widać to chyba najlepiej na zdjęciach scenki. Pomiary Imatestem na tablicy szarości potwierdzają nasze spostrzeżenia, pokazując, że poziom szumu dla D300s na tej czułości jest o około 1% większy niż dla D300.

W rzeczywistości różnica ta jest bardzo mała i zaciera się przy wysokim poziomie szumu na tej czułości. Przypomnieć należy, że ta najwyższa czułość w Nikonie jest wartością programową, a więc na jej jakość największy wpływ ma oprogramowanie aparatu. Używanie podbijanych programowo czułości jest mało celowe. Zwykle lepiej wyjdziemy robiąc zdjęcie na najwyższej natywnej czułości aparatu, by potem "wyciągnąć" je podczas obróbki w komputerze, który przecież dysponuje znacznie więkrzymi możliwościami niż procesor i oporgramowanie aparatu.

Darki

Nikon D300s zapisuje RAW-y w postaci 12- lub 14-bitowej. Aby wycisnąć z tego aparatu maksimum jego możliwości, należy używać zapisu 14-bitowego. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi równemu 16.384. Z tego też powodu ograniczyliśmy sygnał do przedziału od 0 do 1023. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (0:1023), a pionowa pokazująca ilość zliczeń w pikselu ma zakres od 0 do 100.000.

Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 1023 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych. Porównanie tego podrozdziału z adekwatnym dla D300 należy dokonywać tylko w zakresie dotyczącym JPEG-ów, ponieważ sposób analizowania RAW-ów w tym podrozdziale uległ zmianie w okresie pomiędzy testami obu aparatów.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)

Wynik taki jaki widać powyżej był przez nas oczekiwany. Tradycyjnie już bowiem, analiza darków z lustrzanki Nikon wskazuje na programową ingerencję w RAW-y. Histogramy mają kształt połówki dzwonu, a ich maksimum jest praktycznie w zerze. Jest to zachowanie niefizyczne i sugeruje, że przed zapisem zdjęcia, sygnał jest redukowany.

Taka zaburzona statystyka nie daje nam miarodajnych wartości średniej sygnału ani odchylenia od tej wartości. Prezentujemy te dane jednak dla porządku poniżej.