Zdjęcia tablicy Kodak Q-13 wykonaliśmy przy redukcji szumów ustawionej w pozycji Normal. Zapisywaliśmy je jednocześnie w formacie ARW (RAW) oraz w JPEG-ach. Szum na zdjęciach JPEG, zmierzony za pomocą programu Imatest, przedstawiamy na wykresie poniżej.

To co widać na wykresie wydaje się zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Poziom szumów nawet na bardzo wysokich czułościach jest stosunkowo niski. Do tego jeszcze nie zależy od koloru. Szansę na sprawdzenie jak jest w rzeczywistości dają zdjęcia zapisane w formacie RAW. Spójrzmy więc na wykres, pokazujący zmierzone przez nas wielkości szumu dla poszczególnych czułości. Wyniki pochodzą z 48-bitowych TIFF-ów wywołanych za pomocą programu dcraw z plików zapisanych w formacie ARW.

Wyniki pomiaru poziomu szumu w A500 nadal są bardzo dobre. Dla wysokich czułości szum rośnie zgodnie z prawami fizyki. Nie widać więc ingerencji oprogramowania w to co jest zapisywane w pamięci aparatu. Wygląda na to, że projektanci zadbali o to, żeby mniej wymagający użytkownicy dostawali skutecznie odszumione JPEG-i, a bardziej wymagający mieli do dyspozycji prawdziwe surowe dane zapisane w formacie RAW.

W tabeli poniżej pokazujemy wycinki zdjęć scenki zapisanych w formacie ARW, a następnie przekonwertowanych za pomocą programu dcraw i zapisanych w formacie PNG (24-bity). Dla porównania prezentujemy również analogiczne wycinki zdjęć z Sony A700 oraz Pentaxa K-x.

ISO 100
A700
K-x
ISO 200
A500
A700
K-x
ISO 400
A500
A700
K-x
ISO 800
A500
A700
K-x
ISO 1600
A500
A700
K-x
ISO 3200
A500
A700
K-x
ISO 6400
A500
A700
K-x
ISO 12800
A500
K-x

Przy porównaniu JPEG-ów zwróciliśmy uwagę na wysokie odszumianie w Pentaxie K-x dla wysokich czułości i nieco mniejsze w Sony A500. RAW-y z A500 nie budzą naszych zastrzeżeń. Szum jest drobnoziarnisty i wygląda na to, że możemy liczyć na surowe dane z matrycy – bez ingerencji oprogramowania aparatu. Dla porównania Pentax K-x powyżej ISO 1600 zamiast zapisywać zdjęcia surowe przetwarza je i między innymi odszumia. Na pierwszy rzut oka obrazy otrzymane z Pentaxa dla ISO 3200, ISO 6400 oraz ISO 12800 są mało zaszumione i nie gubią wyraźnych szczegółów. Nie są to jednak zdjęcia jak najwierniej oddające rzeczywistość tylko obrazy trochę ją upiększające. Tego, co z oryginalnej informacji zostało podczas ulepszania zamazane, odzyskać się nie da. Lekką redukcję szumów widać także w przypadku Sony A700. Jedynie Sony A500 pozostawia użytkownikom obróbkę RAW-ów za pomocą ulubionego programu graficznego dla osiągnięcia zamierzonych efektów. Jesteśmy przekonani, że można uzyskać zdjęcia wyglądające co najmniej tak samo dobrze jak poprawiane przez algorytmy z Pentaxa.

Prąd ciemny

Dla sprawdzenia poziomu szumów generowanych przez elektronikę aparatu wykonaliśmy serię zdjęć bez dopływu światła, dla różnych czułości ISO. Kolejne zdjęcia wykonywaliśmy z czasem integracji 180 sekund. Test przeprowadzaliśmy w pomieszczeniu o temperaturze około 20 stopni Celsjusza.

Poniższa tabela pokazuje średni poziom zliczeń wraz z odchyleniem standardowym dla uzyskanych obrazów prądu ciemnego. Dla ułatwienia jej interpretacji dodajmy, że informacja zapisywana jest w plikach ARW z 13-bitową rozdzielczością, to znaczy, że maksymalny poziom sygnału w pojedynczym pikselu wynosi 8191. Gdy histogram zliczeń ma kształt dzwonu, odchylenie standardowe daje informację o rozrzucie wartości zmierzonych w różnych pikselach. W przypadku A500 dzieje się tak dla czułości od ISO 200 do ISO 3200. Najwyższe czułości mają już poziom szumu większy od średniego poziomu rejestrowanego sygnału i część pikseli przyjmuje wartość 0 tylko dlatego, że nie podawane są wartości ujemne. W tych przypadkach formalnie policzone odchylenie standardowe informuje jedynie, że prawdziwy rozrzut jest od niego większy.

W tabeli poniżej umieściliśmy uzyskane w teście zdjęcia prądu ciemnego. Dla każdej czułości w pierwszym wierszu umieściliśmy dane ze zdjęć zapisanych w formacie RAW (ARW), a w drugim dane ze zdjęć zapisanych przez aparat w formacie JPEG. Zdjęcia w formacie RAW wywołane zostały bez interpolacji kolorów i przedstawione w taki sposób, że widać zakres sygnału od 0 do 511. Wszystkie piksele z sygnałem powyżej górnej granicy są więc białe. Takie skalowanie pozwala ocenić jednorodność rozkładu sygnału pochodzącego od prądu ciemnego na powierzchni detektora. W drugiej kolumnie pokazaliśmy wycinki z centrum uzyskanych zdjęć. Obrazują one gęstość występowania tzw. gorących pikseli, czyli punktów z wyraźnie wyższym poziomem sygnału od poziomu średniego. W trzeciej kolumnie pokazany jest histogram sygnału w skali liniowej dla zakresu od 0 do 511. Oś pionowa wyskalowana jest do zakresu od 0 do 245102 (2% liczby pikseli). Histogramy zdjęć zapisanych w formacie JPEG sporządzone zostały w skali logarytmicznej dla zakresu od 0 do 255.

ISO	Obraz ciemny	Centrum (1:1)	Histogram
200 RAW
200 JPEG
400 RAW
400 JPEG
800 RAW
800 JPEG
1600 RAW
1600 JPEG
3200 RAW
3200 JPEG
6400 RAW
6400 JPEG
12800 RAW
12800 JPEG

Wrażenia z oglądania zdjęć prądu ciemnego wskazują, że jego poziom w Sony A500 jest bardzo niski. Podoba nam się równomierne rozłożenie szumu na całym detektorze, z lekkim tylko pojaśnieniem brzegów. Liczba hot-pikseli też wydaje się rozsądnie niewielka. Nasza ocena w tej kategorii jest zdecydowanie pozytywna.

Histogramy zliczeń na zdjęciach prądu ciemnego przy czułościach ISO 6400 oraz ISO 12800 mają wyraźny kształt grzebienia. Jest to dowód na to, że przy tych czułościach mamy do czynienia ze wzmacnianiem sygnału, a nie tylko z jego rejestracją. Tak więc jednemu zarejestrowanemu fotonowi odpowiada więcej niż jedno zliczenie na zdjęciu.