Canon S90, został wyposażony w obiektyw o zakresie ogniskowych 6.0 - 22.5 mm, co odpowiada zakresowi 28 - 105 mm dla klatki 35 mm. Światłosiła wynosi f/2.0 dla najszerszego kąta i f/4.9 dla drugiego końca zakresu ogniskowych. Trzeba przyznać, że pod względem parametrów konstrukcja ta wygląda bardzo ciekawie. Szczególnie cieszy fakt, że obiektyw jest naprawdę jasny dla najkrótszej ogniskowej.

Zanim przejdziemy do kolejnych części tego rozdziału i sprawdzimy jak prezentują się właściwości optyczne testowanego aparatu, warto na wstępie wyjaśnić pewną kwestię. Testowany aparat zapisując pliki JPEG automatycznie redukuje efekt dystorsji. Aby ten proces był możliwy, zdjęcia zapisane w formacie RAW obejmują większy obszar kadru niż ma to miejsce w przypadku plików JPEG, przy czym różnica ta jest tym większa im krótszą ogniskową stosujemy.

Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy testowej ISO 12233. Zdjęcia wykonywane są dla różnych ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie przeprowadzamy obliczenia zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. W przypadku Canona S90 pomiary przeprowadziliśmy na JPEG-ach i surowych plikach. Na początek prezentujemy wyniki otrzymane dla plików RAW. Pierwszy wykres dotyczy centrum, drugi natomiast brzegu kadru.

Dla centrum kadru Canon S90 notuje najlepsze wyniki dla najkrótszej ogniskowej i przy małych wartościach przysłony. Zwiększanie ogniskowej powoduje wyraźny spadek rozdzielczości i dla 50 mm najlepszy wynik osiągamy przy f/4.0, natomiast dla 105 mm przy f/5.6. Co ciekawe dla brzegu kadru, aparat notuje całkiem dobry wynik dla najkrótszej ogniskowej. W tym przypadku również obserwujemy wyraźny spadek rozdzielczości po zwiększeniu ogniskowej.

Poniżej prezentujemy wyniki pomiaru rozdzielczości wykonanego na plikach JPEG. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że w S90 pliki JPEG zapisywane razem z RAW-ami są wyostrzane na poziomie standardowym. Poniższe wykresy prezentują rezultaty naszych pomiarów dla centrum i brzegu kadru.

Co ciekawe, w przypadku plików JPEG nie widać już różnicy w rozdzielczości obrazu w centrum kadru, ze względu na użytą ogniskową, tak jak to miało miejsce dla RAW-ów. Obserwujemy również inne zachowanie na brzegu kadru.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

JPEG
28 mm, f/2.0	50 mm, f/8.0

Autofokus

Autofokus w Canonie S90 pracuje w trybach pojedynczym lub ciągłym. Użytkownik ma do wyboru dwa tryby ramki AF: AiAF twarzy oraz Centrum. W pierwszym przypadku aparat automatycznie wybiera miejsce w kadrze, w oparciu o które ustawia ostrość. Jeśli aparat wykryje w kadrze twarz wówczas ostrość zostanie ustawiona właśnie na niej. W trybie Centrum aparat ustawia ostrość na obiekcie znajdującym się w centrum kadru.

Podczas testowania aparatu nie zaobserwowaliśmy szczególnych problemów z pracą autofokusu. Jeżeli chodzi o celność, to nie mamy powodów do narzekań. W warunkach studyjnych nie miał on problemów z prawidłowym ustawieniem ostrości. W warunkach codziennego użytkowania, przy odpowiednim oświetleniu również nie napotkaliśmy trudności w tym zakresie. Canon S90 został wyposażony w lampkę wspomagającą pracę autofokusu. Daje ona całkiem jasne światło, wystarczające do tego, by przy ogniskowej 28mm, w zupełnie ciemnym pomieszczeniu autofokus nie miał problemów z ustawianiem ostrości, nawet na obiektach oddalonych o ponad 4 metry. Sytuacja pogarsza się jednak przy maksymalnej ogniskowej. Wówczas autofokus miewa problemy z ustawieniem ostrości na dalszych obiektach.

Aberracja chromatyczna

Pod względem aberracji chromatycznej Canon S90 wypada gorzej od swojego bardziej zaawansowanego brata G11. Najwyższą aberrację chromatyczną notujemy dla najkrótszej ogniskowej. Utrzymuje się ona w tym przypadku w strefie średniej. Przy ogniskowej 50 mm sytuacja wygląda trochę lepiej. Co prawda nadal mamy do czynienia ze średnią aberracją, jednak zmierzone wartości tylko nieznacznie przekraczają górną granicę małej aberracji. Najlepiej sytuacja wygląda dla najdłuższej ogniskowej. W tym przypadku aberracja chromatyczna utrzymuje się na poziomie małym. Szczegółowe wyniki naszych pomiarów przeprowadzonych na surowych plikach prezentujemy na poniższym wykresie.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej, przedstawiające krawędzie czerni i bieli na zdjęciach z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej.

45 mm, f/8.0	83 mm, f/4.0

Dystorsja

Jak już wspominaliśmy, Canon S90 zapisując pliki JPEG automatycznie usuwa częściowo efekty dystorsji. Pomiary zatem wykonaliśmy zarówno na RAW-ach i JPEG-ach. Zacznijmy od zaprezentowania wyników jakie otrzymaliśmy dla surowych plików.

W całym zakresie ogniskowych mamy do czynienia z dystorsją beczkową. Dla najszerszego kąta sięga ona poziomu -8.9%. Trzeba przyznać, że jest to spora wartość zwłaszcza jak na obiektyw zoom o krotności zaledwie 3.8x. Canon G11 mimo 5-krotnego zoomu optycznego nie miał takich problemów z dystorsją. W S90 w miarę wzrostu długości ogniskowej poziom dystorsji maleje. Dla 50 mm wynosi ona -3%. Widać, że spadek poziomu dystorsji jest znaczny, jednak jest to wciąż na tyle duża wartość, że zniekształcenie obrazu jest wyraźne. Najniższą dystorsję zanotowaliśmy dla najdłuższej ogniskowej, w której to przypadku wyniosła ona -0.64%.

RAW

28 mm

50 mm

105 mm

Przypomnijmy, że przytoczone powyżej liczby dotyczą jedynie pomiarów dokonanych na plikach RAW. Zapisując pliki w formacie JPEG efekt dystorsji zostaje częściowo usunięty. Przyjrzyjmy się zatem zmierzonym na poszczególnych ogniskowych wartościom dystorsji w tym przypadku.

Dla najszerszego kąta dystorsja wynosi -1.53%, zatem widać jak mocno oprogramowanie aparatu koryguje ten efekt w stosunku do rzeczywistej wartości zmierzonej na surowym pliku. Co ciekawe, dystorsja zmierzona dla ogniskowej 50 mm wyniosła w przypadku pliku JPEG -1.82%, zatem w stosunku do 28 mm obserwujemy nieznaczny wzrost. Dla maksymalnej ogniskowej dystorsja wyniosła -0.61%.

JPEG

28 mm

50 mm

105 mm

Koma i astygmatyzm

Podobnie jak w przypadku dystorsji, efekt komy sprawdziliśmy na obu rodzajach plików. Zobaczmy na początek jak przedstawia się sytuacja dla plików JPEG.

JPEG
28 mm, centrum	28 mm, brzeg
50 mm, centrum	50 mm, brzeg
105 mm, centrum	105 mm, brzeg

Jak widać z powyższych przykładów, najbardziej zniekształcony obraz diody na brzegu kadru obserwujemy dla 28 mm. Sytuacja wygląda lepiej dla ogniskowej 50 mm. Efekt komy jest zauważalny, aczkolwiek wyraźnie mniejszy niż w przypadku 28 mm i ma raczej niewielki wpływ na pogorszenie jakości obrazu. Najlepiej sytuacja wygląda dla najdłuższej ogniskowej. Można co prawda zauważyć pewną deformację w stosunku do obrazu z centrum kadru, jednak jest ona minimalna. Przyjrzyjmy się teraz jak efekt komy wygląda w przypadku surowych plików.

RAW
28 mm, centrum	28 mm, brzeg
50 mm, centrum	50 mm, brzeg
105 mm, centrum	105 mm, brzeg

W tym przypadku obserwujemy analogiczne zachowanie jak dla JPEG-ów. Największe zniekształcenie występuje dla 28 mm, najmniejsze natomiast dla maksymalnej ogniskowej. Sam stopień zniekształcenia jest również podobny do tego jaki obserwowaliśmy dla plików JPEG.

W Canonie S90 z największym astygmatyzmem mamy do czynienia dla ogniskowych 28 i 50 mm, w przypadku których dla maksymalnego otworu względnego, zanotowany astygmatyzm utrzymuje się na poziomie 11-12%. Jednak dla większych wartości przysłony sytuacja wygląda lepiej i dla 28 mm średnia wartość astygmatyzmu w tym przypadku wynosi niecałe 3%, a dla 50 mm około 5%. Dla najdłuższej ogniskowej średnia wartość astygmatyzmu utrzymuje się na poziomie nieco powyżej 4%.

Winietowanie

Świadomi przekształceń obrazu jakie dokonują się podczas zapisywania plików JPEG również poziom winietowania sprawdziliśmy na obu rodzajach plików. Zanim jednak przejdziemy do prezentacji wyników musimy wyjaśnić pewną kwestię.

Podczas testu winietowania zauważyliśmy, że na surowych plikach tuż przy brzegu kadru, na całej jego długości widoczny jest obszar o szerokości kilku pikseli, w którym obraz jest wyraźnie ciemniejszy. Obszar ten tworzy w pewnym sensie coś na kształt ramki, przy czym intensywność efektu pociemnienia zależna jest od długości ogniskowej. Najlepiej widoczny jest on dla najszerszego kąta i znika praktycznie zupełnie dla najdłuższej ogniskowej. Aby nie być gołosłownym w tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki narożników zdjęć, wykorzystywanych przez nas podczas testu winietowania.

28 mm	50 mm	105 mm

Na przykładach tych widać zależność intensywności opisanego efektu od długości ogniskowej. Trzeba być zatem świadomym, że efekt ten ma wpływ na wyniki naszych pomiarów winietowania (tym większy im krótsza ogniskowa) przeprowadzonych na surowych plikach.

Sprawdźmy zatem jak one wyglądają. Dla najkrótszej ogniskowej i maksymalnie otwartej przysłony winietowanie wynosi 34.1% (-1.26 EV). Przymknięcie przysłony o jeden EV powoduje niewielką poprawę sytuacji i dla f/2.8 spadek jasności w rogach kadru wynosi 30.5% (-1.07 EV). Co ciekawe, dalsze przymykanie przysłony powoduje ponowny wzrost winietowania. Dla f/4.0 wynosi ono 32.8% (-1.17 EV) i wzrasta do 35.6% (-1.3 EV) dla f/5.6. Maksymalne przymknięcie przysłony do f/8.0 skutkuje jeszcze większym winietowaniem na poziomie 42% (-1.59 EV).

Dla ogniskowej 50 mm i przysłony f/3.2 winietowanie wynosi 22.5% (-0.74 EV) i spada do 20.9% (-0.68 EV) dla f/4.0. Dla przysłony f/5.6 spadek jasności w rogach kadru jest na poziomie 18.6% (-0.59 EV), a dla f/8.0 wynosi 12.9% (-0.4 EV).

Pod względem winietowania sytuacja wygląda najlepiej dla maksymalnej ogniskowej. W tym przypadku dla przysłony f/4.9 wynosi ono 17.9% (-0.57 EV) i spada do 14.7% (-0.46 EV) dla f/5.6. Przy maksymalnie przymkniętej przysłonie spadek jasności w rogach kadru utrzymuje się na poziomie 7.4% (-0.22 EV).

RAW
28 mm, f/2.0	28 mm, f/8.0
50 mm, f/3.2	50 mm, f/8.0
105 mm, f/4.9	105 mm, f/8.0

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów dokonanych na plikach JPEG. Dla najszerszego kąta i maksymalnie otwartej przysłony f/2.0 winietowanie wynosi 22.9% (-0.75 EV) i nieznacznie spada do 21.7% (-0.71 EV) po przymknięciu do f/2.8. Dla przysłony f/4.0 spadek jasności w rogach kadru utrzymuje się na poziomie 19.9% (-0.64 EV). Po zwiększeniu wartości przysłony o 1 EV winietowanie wynosi 18.8% (-0.6 EV) i spada do 16.3% dla przysłony f/8.0

Dla plików RAW dało się zauważyć poprawę w kwestii winietowania po przejściu do ogniskowej 50 mm. W przypadku plików JPEG jest jednak inaczej. Dla przysłony f/3.2 spadek jasności w rogach kadru utrzymuje się ono na poziomie 23.9% (-079 EV) i maleje do 22.8% (-0.75) dla f/4.0. Po przymknięciu przysłony do f/5.6 winietowanie spada do 20.9% (-0.68 EV), a najmniejszą wartość na poziomie 13.6 % osiąga dla f/8.0.

Przy maksymalnej ogniskowej równej 105 mm i przysłonie f/4.9 winietowanie wynosi 21.2 % (-0.69 EV) i spada do 17.6 % (-0.56 EV) dla f/5.6. Przymknięcie przysłony do f/8.0 skutkuje spadkiem winietowania do poziomu 8.6% (-0.26 EV).

JPEG
28 mm, f/2.0	28 mm, f/8.0
50 mm, f/3.2	50 mm, f/8.0
105 mm, f/4.9	105 mm, f/8.0

Odblaski

Canon S90 posiada obiektyw złożony z 7 elementów ułożonych w 6 grupach. Dwa elementy są dwustronnie asferyczne w tym jeden element UA. Mamy zatem 12 powierzchni, które przy zdjęciach pod ostre światło mogą powodować powstawanie różnego rodzaju blików świetlnych i odblasków. Poniżej prezentujemy przykładowe zdjęcia zrobione dla różnych wartości ogniskowej, pokazujące wspomniane efekty.

28 mm, f/2.0

28 mm, f/8.0

50 mm, f/3.2

50 mm, f/8.0

105 mm, f/4.9

105 mm, f/8.0

Dla najkrótszej ogniskowej i maksymalnego otworu przysłony odblaski nie stanowią dużego problemu. Niewielki blik świetlny o zielonkawym kolorze udało nam się zarejestrować w prawym górnym rogu zdjęcia, umieszczając słońce tuż poza kadrem. Przymykanie przysłony powoduje powolne uwydatnianie się dodatkowej świetlnej plamy o różowym zabarwieniu, która staje się najintensywniejsza dla maksymalnie przymkniętej przysłony. Dodatkowo w kadrze pojawiają się jasne smugi rozchodzące się promieniście od źródła światła.

Dla ogniskowej 50 mm i przy maksymalnym otworze przysłony, umieszczając ostre źródło światła tuż poza kadrem, na zdjęciu pojawia się pojedynczy blik w postaci kolorowej plamy umiejscowionej w pobliżu brzegu. Przymykanie przysłony powoduje zmianę jej kształtu i intensywności. Dodatkowo, analogicznie jak przy 28 mm uwydatniają się jasne smugi na zdjęciu.

Dla maksymalnej ogniskowej, odblaski pojawiają wtedy, kiedy ostre źródło światła znajduje się w kadrze w pobliżu jednego z narożników. Daję się również zauważyć dość wyraźny spadek kontrastu i charakterystyczne jasne smugi.

W Canonie S90 przy pracy pod ostre światło same odblaski nie stanowią dużego problemu. Na zdjęciach pojawiają się jedynie pojedyncze odblaski, niewielkich rozmiarów. Większym problemem są natomiast jasne smugi rozchodzące się promieniście od źródła światła. Sytuacja nie wygląda źle dla krótkich ogniskowych. Jednak dla dłuższych ogniskowych smugi mogą zajmować znaczną część zdjęcia ograniczając jednocześnie kontrast.

Makro

W Canonie S90 tryb makro uruchamiamy lewym przyciskiem krzyżaka funkcyjnego. Minimalna odległość między fotografowanym obiektem a aparatem wynosi 5 cm. Pamiętać trzeba, że tak mała odległość fotografowania dostępna jest wyłącznie dla szerokiego kąta. Wydłużanie ogniskowej wymaga również oddalenia aparatu od fotografowanego obiektu. Dla najdłuższej ogniskowej minimalna odległość fotografowania w trybie makro wzrasta aż do 50 cm. Poniżej prezentujemy zdjęcie wykonane przy odległości obiektywu od fotografowanego obiektu równej około 5 cm.

Makro 28 mm