Budowa obiektywu

Sigma DP2s zawiera stałoogniskowy obiektyw o ogniskowej 24.2 mm, co na Foveonie o rozmiarach 20.7×13.8 mm, daje kąt widzenia około 56 stopni czyli tyle, ile na pełnej klatce dają obiektywy o ogniskowej 41 mm.

Obiektyw Sigmy DP2s składa się z 7 soczewek ułożonych w 6 grupach. Wśród nich odnajdziemy dwa elementy asferyczne wykonane w technologii „glass-mold”. Na wszystkie granice powietrze-szkło nałożono natomiast powłoki super-multilayer coating, co ma zagwarantować wysoką transmisję i dobrą pracę pod ostre światło.

Rozdzielczość

Zgodnie z naszą procedurą testową rozdzielczość wyznaczamy w oparciu o zdjęcia specjalnej tablicy testowej, a obliczenia przeprowadzamy przy użyciu programu Imatest. Wyniki pomiarów w centrum i na brzegu kadru prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50.

Surowe pliki produkowane przez aparaty wywołujemy najczęściej za pomocą programu dcraw, o którym wiemy, że nie wyostrza wynikowych plików. Okazało się jednak, że dostępna podczas testowania Sigmy DP2s wersja programu dcraw, nie była w stanie poradzić sobie z plikami RAW z testowanego aparatu. Ostatecznie zdecydowaliśmy się użyć dostarczanego razem z DP2s oprogramowania Sigma Photo Pro 4. W programie tym ustawiliśmy najmniejsze możliwe wyostrzanie i w oparciu o tak otrzymane pliki TIFF przeprowadziliśmy obliczenia.

Wyniki otrzymane w programie Imatest, a w szczególności przebieg funkcji MTF pozwalają sądzić, że przy minimalny poziomie wyostrzania zastosowanym w oprogramowaniu producenta wynikowe TIFF-y nie zostały wyostrzone. Potwierdzają to RAW-y z Sigmy SD14, która ma podobną matrycę, a ich wywołanie programem dcraw daje wartości MTF50 bardzo podobne do tych z DP2s uzyskanych dla minimalnego poziomu wyostrzania w oryginalnym oprogramowaniu Sigmy. Wykonane przez nas pomiary na surowych plikach można zatem uznać za miarodajne. Otrzymane przez nas wartości w centrum i na brzegu kadru prezentujemy na poniższym wykresie.

Widać wyraźnie, że obiektyw zachowuje się całkiem równo w zasadzie dla niemal całego zakresu dostępnych przysłon. Najwyższe wartości niemal na równym poziomie otrzymujemy dla f/2.8, f/4.0 i f/5.6, a przy dalszym przymykaniu obiektywu spadek jest łagodny. Również na brzegu kadru wartości utrzymują wysoki poziom, a największą różnicę w stosunku do centrum kadru notujemy dla maksymalnego otworu względnego.

Pomiary na dla plików JPEG, z ustawionym w aparacie minimalnym stopniem wyostrzania pokazuje poniższy wykres.

W porównaniu do wartości otrzymanych na surowych plikach widać, że minimalne wyostrzanie JPEG-ów w aparacie nie jest poziomem zerowym. Świadczy o tym również stosunkowo wysoka odpowiedź w częstości Nyquista obserwowana w przebiegu funkcji MTF.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

JPEG
f/4.0	f/14

Autofokus

Jeżeli chodzi o pracę autofokusu Sigmy DP2s, to do jego celności nie mamy zastrzeżeń. W warunkach studyjnych nie zaliczył on bowiem żadnej wpadki. Generalnie można powiedzieć, że w dobrych warunkach oświetleniowych autofokus pod względem celności nie sprawia problemów. Problem pojawia się kiedy światła jest mało. W takich sytuacjach autofokus DP2s ma spore problemy z ustawieniem ostrości. Producenci aparatów kompaktowych stosują najczęściej lampki wspomagające, które doświetlają obiekt. W Sigmie DP2s takiego rozwiązania nie przewidziano, zatem przy naprawdę słabym świetle trzeba liczyć się z tym, że autofokus nie ustawi nam ostrości.

Pod względem szybkości autofokus testowanej Sigmy zachowuje się raczej przeciętnie. Na tle zaawansowanych kompaktów innych producentów wypada porównywalnie.

Aberracja chromatyczna

Zastosowany w Sigmie DP2s obiektyw bardzo ładnie zachowuje się pod względem aberracji chromatycznej. Wyniki naszych pomiarów przedstawione zostały na poniższym wykresie.

Dla przysłon f/2.8 i f/4.0 aberracja chromatyczna utrzymuje się na znikomym poziomie. Widać, że w miarę przymykania obiektywu aberracja wzrasta, jednak nawet największa wartość, notowana dla f/14 jest w obszarze małej aberracji i wciąż daleko jej do poziomu średniego. W tej kategorii testowanej Sigmie należą się pochwały.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej, przedstawiające krawędzie czerni i bieli na zdjęciach z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej.

f/14	f/2.8

Dystorsja

Poziom dystorsji w obiektywie Sigmy DP2s jest zauważalny. Mamy w tym przypadku do czynienia z dystorsją beczkową o wartości −1.32%. Jest to poziom porównywalny z tym jaki zanotowała Sigma DP1. Trzeba jednak pamiętać, że w przypadku DP1 obiektyw miał ogniskową o odpowiedniku 28 mm i taki poziom dystorsji zasługiwał na pochwałę. W DP2s mamy odpowiednik 41 mm i spodziewaliśmy się jednak niższego wyniku w tej kategorii.

Koma i astygmatyzm

Dla maksymalnego otworu względnego deformacja kołowego obrazu diody spowodowana komą jest wyraźna. Zatem to właśnie koma jest tą wadą optyczną, która w głównej mierze odpowiada za największą różnicę w rozdzielczości pomiędzy brzegiem, a centrum kadru dla f/2.8. Przymknięcie obiektywu o 1 EV, czyli do f/4.0 zmniejsza efekt komy, choć nieznaczną deformację nadal można dostrzec.

f/2.8, centrum	f/2.8, brzeg
f/4.0, centrum	f/4.0, brzeg

Astygmatyzm nie jest dużym problemem w obiektywie testowanej Sigmy i nie przekracza wartości 2.7%. Można zatem śmiało pochwalić DP2s w tej kategorii.

Winietowanie

Obiektyw Sigmy DP2s ma największe problemy z winietowaniem na maksymalnym otworze względnym. Spadek jasności w rogach kadru jest zauważalny i wynosi 30.2% (−1.04 EV). Na szczęście przymknięcie obiektywu do f/4.0 znacznie poprawia sytuację. W tym przypadku winietowanie wynosi 17.3% (−0.55 EV). Dalsze zmniejszanie otworu przysłony pomaga, aczkolwiek tylko nieznacznie. Dla f/5.6 spadek jasności w rogach kadru utrzymuje się na poziomie 15.4% (−0.48 EV). Najlepszy wynik notujemy dla f/8.0, gdzie winietowanie wynosi 14.8% (−0.46 EV). Porównywalną wartość, bo na poziomie 15% (−0.47 EV) otrzymaliśmy dla f/11. Maksymalne przymknięcie przysłony powoduje minimalny wzrost winietowania do poziomu 15.8% (−0.5 EV).

f/2.8	f/8.0

Odblaski

Odblaski w obiektywie Sigmy DP2s mogą stanowić problem tylko, jeśli intensywne źródło światła znajdzie się w kadrze. Nie udało nam się zarejestrować odblasków kiedy słońce znajdowało się tuż poza kadrem. Dopiero umieszczając je w obrębie kadru, w okolicy jednego z narożników, pojawiły się stosunkowo niewielkie świetlne plamy po przeciwległej stronie w stosunku do centrum. Efekt jest największy dla największego otworu względnego i maleje w miarę przymykania przysłony.

Ostre źródło światła znajdujące się w kadrze powoduje również spadek kontrastu w jego okolicy, a dla dużych wartości przysłony dodatkowo widać regularny wzór złożony ze świetlnych plam.

f/2.8

f/4.0

f/14

W typowych sytuacjach odblaski nie powinny sprawić problemu. Jest mało prawdopodobne by słońce lub inne źródło ostrego światła położone poza kadrem powodowało pojawienie się świetlnych artefaktów. Trzeba jednak uważać kiedy ostre światło znajdzie się w kadrze - pewne niepożądane efekty mogą się pojawić na zdjęciu.

Makro

Sigma DP2s nie posiada typowego trybu zdjęć makro. Minimalna odległość ogniskowania w przypadku testowanego aparatu wynosi 28 cm. Zdjęcie monety zrobione z tej odległości pokazuje poniższe zdjęcie.