Z pewnością mocną stroną nowego Lumiksa jest jego obiektyw LEICA DC VARIO-SUMMICRON o zakresie ogniskowych od 5.1 do 19.2 mm (zoom optyczny 3.8x). Światłosiła na najkrótszej ogniskowej odpowiadającej 24 mm na pełnej klatce to aż f/2.0. Na długim końcu odpowiadającym 90 mm światłosiła spada do f/3.3.
Tor optyczny obiektywu składa się z 10 soczewek ułożonych w 9 grupach (3 z nich mają kształt asferyczny, w tym dwie podwójnie asferyczny).

Omawiając optykę Lumiksa LX5 warto wspomnieć także o ofercie akcesoriów opcjonalnych, które możemy dokupić. Przy użyciu adaptera DMW-LA6 mamy możliwość instalacji konwertera szerokokątnego DMW-LWA52 zapewniającego zmianę ogniskowej o współczynnik ×0.75. Dzięki temu możemy wykonywać zdjęcia z ogniskową odpowiadającą ekwiwalentowi 18 mm dla formatu pełnoklatkowego. Adapter DMW-LA6 zapewnia także możliwość użycia filtrów o średnicy 52 mm. Z oferty Panasonika możemy nabyć następujące typy filtrów: filtr ochronny wielopowłokowy DMW-MC52, filtr ND DMW-LND52, filtr polaryzacyjny DMW-LPL52.

Lumix DMC-LX5 został wyposażony w migawkę mechaniczno-elektroniczną, która pozwala uzyskać minimalny czas ekspozycji wynoszący 1/4000 sekundy i maksymalny wynoszący 60 sekund.

Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć odpowiedniej tablicy testowej. Zdjęcia wykonywane są przy czułości ustawionej na ISO 100 dla różnych ogniskowych i różnych wartości przysłony i zapisywane w formacie JPEG oraz RAW. Następnie za pomocą programu Imatest przeprowadzamy obliczenia zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50.

Na początek przedstawiamy wykresy zależności rozdzielczości od przysłony dla różnych ogniskowych, zmierzonej na plikach zapisanych w formacie JPEG. Górny panel przedstawia wyniki dla centrum kadru, a dolny dla brzegu kadru. Na osi poziomej wykresów odkładamy wartość przysłony, a ogniskowe obiektywu oznaczamy różnymi kolorami.

Wiemy, że JPEG-i mogą dawać fałszywe wrażenie na temat rozdzielczości, dlatego przyjrzyjmy się wykresom rozdzielczości zmierzonej na surowych zdjęciach z Panasonika LX5. Ponownie górny panel przedstawia wyniki dla centrum kadru, a dolny dla brzegu kadru.

Porównanie rozdzielczości dla RAW-ów i JPEG-ów pokazuje, że najniższy stopień wyostrzania jest stosunkowo nieduży. Jego zwiększanie pozostaje w gestii użytkownika i nie jest narzucone przez producenta.

Porównanie rozdzielczości na surowych zdjęciach z osiągami testowanych przez nas zaawansowanych kompaktów konkurencji, czyli Canona G11 i Samsunga EX-1, pokazuje nieco lepsze osiągi LX5 niż G11. Panasonic przegrywa tu z EX1, ale nie możemy jednoznacznie podać przyczyn. W grę wchodzi słabszy filtr AA oraz wyostrzanie RAW-ów w Samsungu.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

JPEG
35 mm, f/4.0	90 mm, f/8.0

Autofokus

Autofokus w Panasoniku LX5 może pracować w następujących trybach: automatyczne rozpoznawanie twarzy (maksymalnie 15 punktów), dynamiczne śledzenie, tryb 23-punktowy, tryb 1-punktowy. Jako ciekawostkę podajemy, że dynamiczne śledzenie AF nie działa w trybie B/W.

W ramach testu celności autofokusa wykonaliśmy serię 60 zdjęć tablicy rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Ogniskową ustawiliśmy na 28 mm, a przysłonę na f/2,1. Wyniki przedstawiamy poniżej w postaci histogramu. Na osi poziomej odłożone są procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii, a na osi pionowej odsetek liczby zdjęć mieszczących się w danym zakresie rozdzielczości.

Stosunkowo duży otwór względny stawia autofokusowi nieco większe wymagania niż w większości aparatów kompaktowych. W przypadku Panasonika LX5 rozrzut zmierzonych przez nas rozdzielczości jest niewielki i możemy pochwalić mechanizm automatycznego ustawiania ostrości za jego celność.

Aberracja chromatyczna

Oprogramowanie Panasonika LX5 koryguje aberrację chromatyczną na zdjęciach zapisywanych w formacie JPEG. Pomiary wykonaliśmy więc w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie RAW. Na wykresie poniżej prezentujemy poziom aberracji chromatycznej w zależności od apertury (oś pozioma) oraz ogniskowej (kodowanie kolorami).

Najwyższy poziom tej wady obserwujemy dla kombinacji najkrótszych ogniskowych i maksymalnie otwartej przysłony. W tym przypadku jest on na granicy wartości średnich i dużych. Przymykanie przysłony lekko zmniejsza wpływ poprzecznej aberracji chromatycznej na uzyskiwane zdjęcia. Wydłużanie ogniskowej poprawia sytuację jeszcze bardziej. Dla najdłuższej ogniskowej wada staje się bardzo mała i ociera się o poziom niezauważalny.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinek zdjęcia tablicy testowej, przedstawiający krawędzie czerni i bieli. Ogniskowa oraz przesłona ustawione były w pozycji, przy której aberracja chromatyczna zbliżała się do maksimum dla tego obiektywu. Na zdjęciu zapisanym w formacie JPEG jej wpływu praktycznie nie widać.

28 mm, f/2.1, JPEG

Dystorsja

Na zdjęciach zapisywanych w formacie JPEG dystorsja jest korygowana przez oprogramowanie aparatu. Jego autorzy uznali jednak, że warto zostawić zdjęcia pokazujące dystorsję tyle, że w że mniejszym stopniu niż bez korekcji.

Obiektyw Panasonika LX5 na wszystkich dostępnych ogniskowych produkuje obrazy zdeformowane przez dystorsję beczkową. Na 24 milimetrach jej wartość mieści się w strefie niechlubnych rekordów i wynosi −6.75%. Po korekcji na JPEG-ach zostaje jeszcze −1.76%, ale znacznie maleje przy tym kąt widzenia. Na ogniskowej 28 mm ciągle pozostaje na wysokim poziomie wynoszącym −5.14%. Na JPEG-ach pozostaje nieco więcej dystorsji niż przy 24 mm (−1.86%), za to strata pola widzenia jest mniejsza. Najkrótsza ogniskowa w najtańszych kompaktach to przeważnie 35 mm. LX5 ma przy takiej ogniskowej dystorsję na poziomie −2.78%, a na JPEG-ach zostaje −1.44%. Przy ogniskowej 50 mm poziom dystorsji to −1.17% (−0.58% na JPEG-ach). Przy 70 milimetrach mamy −0.64% (−0.40% na JPEG-ach). Na najdłuższym końcu czyli przy 90 milimetrach dystorsja na poziomie −0.28% (−0.16% na JPEG-ach) jest już mało dokuczliwa.
W tabeli poniżej przedstawiamy zdjęcia tablicy testowej dla wspomnianych ogniskowych. JPEG-i ułożyliśmy na przemian z RAW-ami.

24 mm; JPEG

24 mm; RAW

50 mm; JPEG

50 mm; RAW

90 mm; JPEG

90 mm; RAW

Koma i astygmatyzm

W tabeli poniżej pokazujemy wycinki zdjęć diody świecącej w dużej odległości, której obraz umieszczaliśmy w centrum oraz w rogu kadru.

24 mm, centrum	24 mm, brzeg
65 mm, centrum	65 mm, brzeg
90 mm, centrum	90 mm, brzeg

Powyższe zdjęcia pokazują, że koma korygowana jest bardzo dobrze. Obraz w rogu kadru jest bardzo delikatnie deformowany na wszystkich ogniskowych. Na zwykłych zdjęciach efekt ten jest praktycznie niezauważalny. Brawo dla konstruktorów obiektywu.

Winietowanie

Duże winietowanie przy najkrótszej ogniskowej wynoszącej 24 mm nie jest zaskoczeniem. W Lumiksie LX5 przy maksymalnie otwartej przysłonie w rogach tracimy nieco ponad 40% światła (−1.53 EV). Wynik ten został uzyskany na podstawie zdjęć surowych. Wcześniej opisywana przez nas korekcja dystorsji powoduje odcinanie rogów zdjęć zapisywanych w formacie JPEG. Dzięki temu na JPEGach mierzymy zaledwie 16% strat w nowych rogach (−0.50 EV). Przymykanie przysłony powoduje zwiększanie strat światła w rogach kadru w formacie RAW. Przy f/8.0 straty te wynoszą już ponad 74% (−5.43 EV). Takie zachowanie jest lekko zaskakujące, zwłaszcza jeżeli porównamy je z wynikami uzyskanymi na JPEG-ach. Tam zgodnie z oczekiwaniami winietowanie maleje wraz z przymykaniem przysłony. Przy f/8.0 wynosi zaledwie 5.3% (−0.16 EV). Wyjaśnienie formalnego wzrostu winietowania wraz z przymykaniem przysłony można znaleźć po obejrzeniu odpowiednich zdjęć. Okazuje się, że przy najkrótszej ogniskowej pole obrazowania obiektywu nie obejmuje całej matrycy. Przymykanie przysłony powoduje wzrost głębi ostrości i zmniejszenie rozmycia brzegu pola widzenia.

Minimalny wpływ ograniczonego pola widzenia obiektywu widać jeszcze na surowych zdjęciach zrobionych przy efektywnej ogniskowej 28 mm. Mierzony poziom winietowania prawie nie zmienia się dla różnych przysłon i wynosi nieco ponad 25% (−0.9 EV). JPEG-i pokazują znikome winietowanie spadające od 11.9% (−0.36 EV) przy f/2.1 do 4.3% (−0.13 EV) przy f/8.0. Na pozostałych ogniskowych winietowanie praktycznie w ogóle nie stanowi problemu. Formalne minimum zmierzyliśmy dla ogniskowej 50 mm i przysłony f/5.6. Wynosi ono 1.9% (−0.05 EV). Na JPEG-ach przy tych samych ustawieniach zostaje 1.1% (−0.03 EV). Tylko nominalnie wyższe liczby uzyskujemy dla ogniskowych od 35 mm do 90 mm. Na zdjęciach tego praktycznie nie widać.

Wpływ winietowania na wygląd zdjęć, można zaobserwować na poniższych obrazach jednorodnie oświetlonej powierzchni, wykonanych dla różnych wartości ogniskowej. Dla porównania obok zdjęć w formacie JPEG umieściliśmy zdjęcia w formacie RAW.

24 mm, f/2.0, JPEG	24 mm, f/2.0, RAW
24 mm, f/8.0, JPEG	24 mm, f/8.0, RAW
50 mm, f/5.6, JPEG	50 mm, f/5.6, RAW
90 mm, f/3.3, JPEG	90 mm, f/3.3, RAW

Odblaski

Obiektyw Panasonika LX5 złożony jest z 10 elementów ułożonych w 9 grupach. Jest zatem sporo powierzchni, które przy zdjęciach pod ostre światło mogą powodować powstawanie różnego rodzaju blików świetlnych i odblasków. Poniżej prezentujemy przykładowe zdjęcia zrobione dla różnych wartości ogniskowej, pokazujące wspomniane efekty.

24 mm, f/8.0

50 mm, f/8.0

90 mm, f/3.3

Niestety na wszystkich ogniskowych widać dużo artefaktów i to o dużej intensywności. Wraz z wydłużaniem ogniskowej ich ilość i natężenie rośnie. Na najdłuższej ogniskowej artefakty są tak intensywne, że mogą być nawet prześwietlone.

Makro

Tryb makro włączany jest za pomocą mechanicznego przełącznika umieszczonego na tubusie obiektywu. Aparat potrafi też rozpoznać i włączyć tryb makro w przypadku używania trybu Intelligent Auto.

Przy efektywnej ogniskowej 24 mm minimalna odległość końca obiektywu od przedmiotu, przy której udawało się uzyskać potwierdzenie ustawienia ostrości wynosiła około 1 cm. Uzyskujemy wtedy dużą skalę odwzorowania, ale powstają problemy z dobrym oświetleniem fotografowanego przedmiotu. Wraz z wydłużaniem ogniskowej rośnie minimalna odległość ostrzenia i maleje skala odwzorowania. Na długim końcu minimalna odległość wynosi około 30 cm. Wyniki naszych pomiarów pokrywają się w tym przypadku z danymi z instrukcji obsługi.

24 mm makro

50 mm makro

90 mm makro

W naszym przekonaniu tryb makro w testowanym aparacie w porównaniu do innych aparatów kompaktowych zasługuje na dużą pochwałę.