Jak już wspominaliśmy wcześniej, w NX200 można włączyć lub wyłączyć odszumianie wysokich czułości i dotyczy ono ISO od 6400 w górę. Z tego co do tej pory zobaczyliśmy wynika, że wyłączenie tej opcji nie oznacza braku odszumiania, czego należałoby się spodziewać. Co więcej, automatyczne i domyślne odszumianie jest dość wyraźne, o czym można się było przekonać w poprzednim rozdziale. Zobaczmy zatem co daje włączenie opcji odszumiania wysokich czułości. W tabelce poniżej prezentujemy porównanie intensywności procesu odszumiania dla opcji wyłączonej i włączonej, na zdjęciach wykonanych na czułościach ISO 6400 oraz 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone

Trzeba przyznać, że dodatkowe odszumianie niewiele daje. Można co prawda zauważyć obniżenie szumu, ale odbywa się to kosztem utraty jeszcze większej ilości szczegółów na zdjęciach, które i tak zostały już dość drastycznie potraktowane domyślnym odszumianiem.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z NX200 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy zdjęcia z Sony NEXa-5N, Panasonika G3 oraz Olympusa E-P3.

ISO 100
NX200
NEX-5N
ISO 160
G3
ISO 200
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 400
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 800
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 1600
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 3200
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 6400
NX200
NEX-5N
G3
E-P3
ISO 12800
NX200
NEX-5N
E-P3
ISO 25600
NEX-5N

Trzeba przyznać, że w szerokim zakresie czułości surowe zdjęcia z bezlusterkowców Samsunga, Sony i Panasonika prezentują podobną jakość obrazu i podobny poziom szumu. Na niższych czułościach trudno w zasadzie dostrzec jakiekolwiek różnice. Nawet przy ISO 3200 trudno wytypować jednoznacznego lidera. Również przy ISO 6400 różnice są minimalne i można odnieść wrażenie, że G3 wysuwa się nieznacznie na prowadzenie. Na czułości ISO 12800 nie widać dużej różnicy pomiędzy NX200 a NEX-5N, ale wydaje się, że w Samsungu szum jest jednak nieco niższy. Z porównywanych aparatów, wyraźniejszą przewagę Samsunga widać jedynie w stosunku do E-P3. Choć na niższych czułościach różnic pomiędzy tymi aparatami w zasadzie nie widać, to jednak w miarę wzrostu czułości E-P3 zaczyna plasować się na końcu stawki. Przypomnijmy, że w przypadku NX200 i E-P3 mamy do czynienia z porównywalną gęstością pikseli na matrycy. Mimo to jednak przewaga Samsunga na PEN-em na najwyższych czułościach jest bardzo wyraźna.

Sprawdźmy teraz jak nasza wizualna ocena przekłada się na konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy na poniższym wykresie.

Pomiary dają nam dokładniejszy wgląd w to, co zauważyliśmy na wycinkach. Kiedy porównany wykresy NX200 i NEX-5N zauważymy że szum w obu tych aparatach jest na niemal identycznym poziomie do czułości ISO 1600. Co ciekawe, od ISO 3200 w górę można zauważyć, że w testowanym Samsungu szum jest nieznacznie niższy niż w bezlusterkowcu Sony, choć jak było widać na wycinkach zdjęć wyraźniejsza różnica była widoczna dopiero przy ISO 12800. Warto zatem pochwalić NX200, że mimo większej gęstości pikseli niż w NEX-ie 5N, notuje szum na nieznacznie niższym poziomie. Pomiary pokazują również, że w porównaniu do G3 szum w NX200 utrzymuje się na bardzo podobnym poziomie aż do ISO 3200, aczkolwiek nawet przy ISO 6400 różnica jest minimalna. Wyraźna przewaga Samsunga nad PEN-em na wysokich czułościach, którą było widać na wycinkach zdjęć uwidacznia się oczywiście również w pomiarach. Porównując dokładnie wykresy z tych dwóch aparatów można nawet zauważyć, że w NX200 przy czułości ISO 12800 szum jest minimalnie niższy niż w E-P3 przy ISO 6400.

Choć w tabelce z wycinkami zdjęć nie umieściliśmy tych z testu NX100 warto jednak porównać wykresy szumu. Okazuje się, że szum w nowym modelu i jego poprzedniku jest na porównywalnym poziomie do ISO 800. Przy czułości ISO 1600 widać już dość wyraźną różnicę na korzyść NX200, a jego jest coraz większa w miarę wzrostu czułości.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Wyniki te potwierdzają wyciągnięte przez nas do tej pory wnioski.

Darki

Nie udało nam się niestety przeprowadzić typowego testu darków w Samsungu NX200. Okazało się bowiem, że w trybie Bulb po wykonaniu zdjęcia aparat sam wykonuje darka i automatycznie go odejmuje. W NX200 najdłuższy dostępny czas otwarcia migawki (poza trybem Bulb) wynosi 30 sekund. Zdecydowaliśmy się zatem na wykorzystanie go i wykonanie ekspozycji bez dopływu światła na trzech najwyższych czułościach. Tak otrzymane zdjęcia w formacie RAW wywołaliśmy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF przekonwertowaliśmy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku NX200 zakres ten wynosi od 0 do 127. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
3200
6400
12800

Darki 30-sekundowe nie pokazują tyle, ile mogłyby pokazać darki 3-minutowe. Pewne informacje można jednak w ten sposób uzyskać. Po pierwsze, widać na podstawie histogramów oraz statystyki przedstawionej poniżej w tabelce, że mamy do czynienia z częściową redukcją sygnału. Na wykresach można zaobserwować, że rozkład został wyraźnie obcięty z lewej strony, a średnie wartości sygnału są mniejsze niż odchylenia standardowe. Po drugie na miniaturkach darków zaprezentowanych w tabelce powyżej widać, że prawy brzeg kadru jest nieco jaśniejszy. Innymi słowy szum jest tam wyższy i jest to najprawdopodobniej spowodowane grzejącą się elektroniką aparatu.