Na początku tego rozdziału, jak zwykle, prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, zapisanych w formacie JPEG. Porównując go z analogicznym wykresem z testu 5D Mark II zauważymy, że nasze obserwacje z poprzedniego rozdziału się potwierdzają. Na wyższych czułościach szum na JPEG-ach w nowym 5D jest faktycznie niższy, a im wyższe ISO rozpatrujemy tym różnica jest wyraźniejsza. Sytuacja przedstawia się podobnie jeśli dokonamy porównania z wynikami dla Nikona D3x.

W Canonie 5D Mark III mamy do dyspozycji standardową dla najnowszych EOS-ów czterostopniową skalę redukcji szumów: redukcja wyłączona, poziom słaby, standard lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch najwyższych natywnych czułości.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Trzeba przyznać, że odszumianie działa całkiem rozsądnie. Redukcja szumu jest dość wyraźna, a jednocześnie nie obserwujemy drastycznej utraty szczegółów obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z nowego 5D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 5D Mark II i Nikona D3x.

ISO 50
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 100
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 200
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 400
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 800
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 1600
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 3200
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 6400
5D MkIII
5D MkII
D3x
ISO 12800
5D MkIII
5D MkII
ISO 25600
5D MkIII
5D MkII
ISO 51200
5D MkIII
ISO 102400
5D MkIII

Trzeba przyznać, że na surowych plikach różnice w jakości obrazu z zaprezentowanych aparatów są jeszcze trudniejsze do zauważenia, niż w przypadku JPEG-ów. W zasadzie nawet przy ISO 6400 trudno orzec, w przypadku którego aparatu szum jest wyższy lub niższy. Dla ISO 12800 wchodzimy w obszar rozszerzonych czułości w przypadku starszego modelu 5D i daje się zauważyć, że jego następca ma nieznaczną przewagę pod względem poziomu szumu. Widać ją również przy ISO 25600, choć w tym przypadku również jest ona raczej niewielka. To tylko pokazuje jak wysoko zawiesił poprzeczkę 5D MkII, jeśli następca zaprezentowany ponad trzy lata później potrafi pokonywać go tylko w stopniu nieznacznym.

Sprawdźmy zatem teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Być może one pokażą nam więcej niż wycinki zdjęć.

Porównując powyższy wykres z analogicznymi z testów 5D Mark II i D3x daje się zauważyć, że nowy 5D na wysokich czułościach notuje nieco niższy szum. Jednak przy czułości ISO 6400 różnice są naprawdę minimalne i jak można było przekonać się przed chwilą na zwykłych zdjęciach trudne do wychwycenia. Na wyższych czułościach, przy porównaniu obu modeli Canonów można zauważyć nieco większe różnice, aczkolwiek wciąż są one stosunkowo niewielkie.

Warto w tym miejscu jeszcze dodać, że górną granicę wykresu ograniczyliśmy do 13% aby zachować jego czytelność dla niższych czułości. Z tego powodu nie zmieściły się na nim wartości szumu przy ISO 102400 dla składowej czerwonej i niebieskiej, a osiągnęły one odpowiednio 17.0% i 17.1%.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są konsystentne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy. Również w tym przypadku wykres został ograniczony od góry, a składowe szumu czerwona i niebieska dla ISO 102400, które się nie zmieściły, mają wartości odpowiednio 11.4% i 11.8%

ISO	mRAW
50
100
200
400
800
160
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Trzeba przyznać że pod względem jakości obrazu mRAW-y nie są szczególnie rewelacyjne. Choć bardziej szczegółowe wnioski moglibyśmy wyciągnąć, gdyby była możliwość wywołania ich programem dcraw, to jednak ogólnie można stwierdzić, że szum na wysokich czułościach jest wciąż wyraźny. Dwie najwyższe czułości wydają się w zasadzie bezużyteczne. W wyjątkowych sytuacjach można próbować się ratować, używając ISO 25600. Dość przyzwoicie natomiast wygląda obraz na ISO 12800. Również rozdzielczość obrazu na mRAW-ach nie zachwyca. Wydaje się zatem, że ich użyteczność jest raczej niewielka. W czasach, kiedy pojawiały się pierwsze aparaty z formatem mRAW, a karty o dużych pojemnościach nie były szczególnie popularne i sporo kosztowały, mRAW-ami można było się ratować w sytuacjach, gdy zależało nam na wykonaniu bardzo dużej liczby zdjęć w surowym formacie. Również bufory w aparatach miały mniejsze pojemności, a procesory były wolniejsze, co miało znaczenie w trybach seryjnych. Dzisiaj jednak, karty o coraz większych pojemnościach są coraz tańsze, zatem zapisanie dużej liczby zdjęć w formacie RAW nie jest już dużym problemem. Również dzięki pojemniejszym buforom i szybszym procesorom, osiągi trybów seryjnych w formacie RAW są coraz lepsze. Poza tym, jeśli zależy nam na przykład na zapisaniu większej liczby zdjęć w trybie seryjnym, to w 5D Mark III bardziej opłacalne wydają się być JPEG-i. Gdy porównamy bowiem jakość obrazu na mRAW-ach i JPEG-ach w maksymalnej rozdzielczości, te drugie wypadają jednak lepiej.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon 5D Mark III zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast, wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W 5D Mark III na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 2048, jednak od pewnego momentu zaczyna powoli wzrastać. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1025–3072, czyli o szerokości 2048. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Do wyglądu histogramów trudno mieć jakieś szczególne zastrzeżenia. Mają one bowiem typowy kształt gaussowskiego rozkładu i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Co prawda od ISO 800 maksimum rozkładu zaczyna przesuwać się w prawo (na co wskazują średnie wartości sygnału zaprezentowane w tabelce poniżej), jednak w zakresie natywnych czułości owo przesunięcie jest w zasadzie minimalne, a statystyka nie zostaje zachwiana. Dla dwóch najwyższych czułości programowych, wciąż średnia wartość sygnału jest większa od odchylenia standardowego, jednak widać, że w tym przypadku zastosowano większy bias. Jest to szczególnie widoczne przy ISO 102400, dla którego dodatkowo wartość odchylenia standardowego jest bardzo duża.

Patrząc na same darki można mieć zastrzeżenia do ich wyglądu na trzech najwyższych czułościach. Widać w tym przypadku wyraźne niejednorodności, w rozkładzie szumu na matrycy. W szczególności obserwujemy pionowe pasy (tzw. banding) oraz to, że dolna część kadru jest jaśniejsza od górnej, co wskazuje na niejednorodne rozgrzewanie się matrycy. Szkoda, że sprawa bandingu podnoszona jako jedna z poważniejszych wpadek świetnej przecież matrycy 5D MkII nie została usunięta całkowicie u następcy.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG, które również wyraźnie pokazują wspomniane wcześniej niejednorodności na najwyższych czułościach.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400